Του Παναγιώτη Τσολάκη
Εκεί μας έριξε το πολιτικό σύστημα της χώρας τα τρία τελευταία χρόνια και αυτήν την συμφωνία απεδέχθη ως σωτήρια! ...
Έγιναν υπηρέτες μιας μεταλλαγμένης Ευρώπης. Αυτοί που ήταν πολέμιοι μιας
Ενωμένης Ευρώπης των Κρατών, μιας Ευρώπης της Αλληλεγγύης και της
συνοχής έγιναν υπηρέτες μιας Ευρώπης που δεν αποφασίζουν οι ηγέτες της
αλλά ο ισχυρός, ο ένας, με τις τράπεζες, τις αγορές και τους
τοκογλύφους.
Η αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς της ΕΕ, η οικονομική και κοινωνική
πρόοδος και η μεγαλύτερη συνοχή αποτελούν ορισμένους από τους γενικούς
στόχους της κοινότητας για «την μείωση των περιφερειακών ανισοτήτων»
όπως ορίζονται από τη Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Η οικονομία, η κοινωνική πρόοδος και οι συνεχείς βελτιώσεις των συνθηκών
της ζωής και της εργασίας αποτελούν θεμελιώδεις στόχους της ΕΕ
Ο στόχος της πολιτικής της αλληλεγγύης είναι να ωφελήσει τους πολίτες
και τις περιφέρειες που είναι οικονομικά και κοινωνικά υποβαθμισμένες σε
σύγκριση με το μέσο όρο της ΕΕ. Ο στόχος της πολιτικής της συνοχής
είναι να υπάρχουν οφέλη για όλους με τη μείωση των διαφορών εισοδήματος
και πλούτου μεταξύ των φτωχότερων χωρών και περιφερειών και αυτών που
βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση.
Συνεπώς η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, αθετεί η ίδια τους θεμελιακούς της στόχους προς μέλη-κράτη της. Ποιοι της το επιτρέπουν;
Από ποια ευρωπαϊκή συνθήκη και νομοθεσία προβλέπεται και νομιμοποιείται
ένας οργανισμός εκτός ευρωπαϊκής ένωσης όπως το Δ.Ν.Τ να επεμβαίνει σε
θεσμικά ευρωπαϊκά ζητήματα;
Γνωρίζουν όλοι οι πολιτικοί ότι όταν η οικονομία κυριεύει την πολιτική
τότε η λέξη δημοκρατία «εκτελείται». Στης δημοκρατίες οι πολιτικοί έχουν
το ύψιστο χρέος να υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον, όχι μόνο µε
στενά οικονομικά κριτήρια, αλλά ως ενότητα πολιτικών, κοινωνικών,
ανθρωπιστικών, ιστορικών, παραδοσιακών, ηθικών και πνευματικών αξιών.
Πρέπει να έχουν την ηθική της ευθύνης, ως κοινωνικό χρέος έναντι του
συνόλου.
Αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα. Και για να διαμορφωθεί και να επιβληθεί
αυτή η πρακτική αυτή χρειάζονται καθημερινοί αγώνες παντού.
Απλά πράγματα, αλλά δύσκολα, όπως γράφει και ο σκιτσογράφος Στάθης.
Τα εύκολα μας έφεραν έως εδώ, τα δύσκολα, αν τα επιχειρήσουμε θα μας βγάλουν.
Στις δύσκολες στιγμές που περνάει η κοινωνία και στις δυσκολότερες που
έρχονται κάποιοι πρέπει να επαναφέρουν την λειτουργία της δημοκρατίας.
Πόσο δημοκρατικό είναι σήμερα να αποφασίζει η κυβέρνηση και να ψηφίζουν
οι βουλευτές μισθό 600 ευρώ, όπου με αυτά ένας οικογενειάρχης πρέπει να
συντηρήσει οικογένεια, να πληρώσει φόρους, χαράτσια, ΔΕΗ, τηλέφωνο,
φάρμακα, θέρμανση, αρρώστιες, μόρφωση παιδιών και οι ίδιοι να παίρνουν
6000! Να έχουν βουλευτικά γραφεία (τι εξυπηρετούν;), συνεργάτες,
τηλεφωνικές γραμμές 4-5-6-7! (πόσες!) βουλευτικά αυτοκίνητα, προστασία,
ασυλία από τους νόμους. Υπουργοί με ανεξέλεγκτα έξοδα! Πόσοι συνεργάτες;
Πόσους συμβούλους; Πόσους παρατρεχάμενους; Πόσους για ασφάλεια; Γιατί
ξεχάστηκε η μείωση βουλευτών; Γιατί ξεχάστηκε η μείωση υπουργών; Πόσες
ασυλίες; Πόσα προνόμια;
Κι όλα αυτά άνθρωποι που εθελοντικά μπήκαν στην πολιτική για να προσφέρουν!
Κάποιοι πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες. Κάποιοι πρέπει να ζητήσουν να
περικοπούν πολλά και από τους πολιτικούς, τους παραπολιτικούς και ότι
συντηρείται από αυτούς για να καταστεί σαφές ότι συμμετέχουν όλοι και
υποφέρουν όλοι από την κρίση.
Αν δεν αισθανθούν τι σημαίνει στέρηση, δυσκολία, πόνος, ζόρι, τότε ποτέ
δεν θα πατάξουν την φοροδιαφυγή, την παρανομία, την σπατάλη, τις χάρες
και τα εύκολα ναι, γιατί και αυτοί θα έχουν υποστεί τις επιπτώσεις. Όταν
δεν τους αγγίζουν, δεν αισθάνονται την προσωπική ανάγκη να το πράξουν.
Αν δεν καταλαβαίνουν το κοινωνικό τους χρέος, ας πληρώσουν με το
προσωπικό τους χρέος και ίσως τότε να καταλάβουν!
Αλλιώτικα τι διαφέρει το Αφέντες και δούλοι! Πως μπορεί ο αφέντης να
είναι ισότιμος και ισόνομος με τους δούλους! Όταν υπάρχει αυτός ο
διαχωρισμός μεταξύ εκπροσώπου της κοινωνίας και της κοινωνίας δεν
υπάρχει δημοκρατία. Όταν υπάρχει χάσμα οικονομικό μεταξύ πολιτικών και
κοινωνίας, χάσμα στην εφαρμογή νόμων και δικαιωμάτων δεν υπάρχει
δημοκρατία! Αναφέρομαι σε ότι πολιτικά αποκτήθηκε μέσω πολιτικής και
ένεκα τούτων συντηρείται αυτό το χάσμα. Και τα γράφει αυτά ένας νέος που
υπήρξε υποψήφιος βουλευτής που εν δυνάμει εξακολουθεί να είναι!
Μόνο όταν η πολιτική και οι πολιτικοί είναι δίκαιοι έναντι του εαυτού
τους, σε σύγκριση πάντα με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις σε σχέση
και σύγκριση με αυτά της κοινωνίας με την κοινωνία, τότε και μόνο τότε
μπορούν να παράγουν δίκαιη πολιτική.
Όταν ο στρατός του Μεγάλου Αλέξανδρου βρέθηκε σε περίοδο μεγάλης δίψας,
οι στρατιώτες μάζεψαν τις λίγες σταγόνες που είχαν απομείνει στο παγούρι
τους, τις έριξαν σε ένα κράνος και το πρόσφεραν να ξεδιψάσει ο
στρατηλάτης. Εκείνος το πήρε στα χέρια του και το έριξε στη γη λέγοντας:
Δεν γίνεται οι στρατιώτες μου να υποφέρουν από δίψα κι εγώ να
δροσίζομαι! Για αυτό ήταν Μέγας. Ήταν ηγέτης στην πράξη.
Γι’ αυτό όσοι θέλουμε να ασχοληθούμε με την πολιτική και τα κοινά
γενικότερα πρέπει να πείθουμε με το παράδειγμά μας και την στάση μας.
Για να επικρατήσει η δημοκρατία της ισονομίας και όχι η δημοκρατία των ισχυρών.
Τα πρόβατα τρέφονται με χορτάρι που παράγει η φύση σε αφθονία. Οι λύκοι
θρέφονται με σάρκες. Με ψυχές! Τα πρόβατα είναι αυτά που έχουν την
ανάγκη προστασίας του τσομπάνη! Οι λύκοι αυτοπροστατεύονται!
Ο τσομπάνης που στέλνει τα πρόβατα στο στόμα του λύκου ή βλέπει το λύκο
να τα κατασπαράσσει και δεν τα προστατεύει, (γιατί φοβάται το λύκο; Να
έχει την εύνοια του λύκου; Να έχει μερίδιο ή άλλο συμφέρον από την βορά
των λύκων;) δεν είναι τσομπάνης. Κάτι άλλο είναι! Πολύ βαριά η φράση!
taxalia.blogspot.com
