Η απώλεια της Κριμαίας και στο άμεσο μέλλον και η απώλεια επαρχιών της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας οδηγεί το ΝΑΤΟ σε επανασχεδιασμούς και αναδιατάξεις στο εσωτερικό της συμμαχίας. Η ηγεμονία του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη μετά την απώλεια της Κριμαίας και των γεγονότων που επακολούθησαν υπέστη σοβαρό ρήγμα και επηρέασε αρνητικά την εικόνα του οργανισμού σε ...
όλο τον κόσμο, ενώ η προσπάθεια παγκόσμιας ηγεμονίας των Αμερικανοσιωνιστών υπέστη τέτοιες γεωπολιτικές ρωγματώσεις που θα είναι δύσκολο να εμποδιστεί η εξάπλωσή τους στο άμεσο μέλλον και σε άλλα σημεία του πλανήτη.
Η επιθετικότητα που επιδεικνύει τις τελευταίες ημέρες η πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου στο εσωτερικό της μέτωπο, όπως π.χ. στην Οδησσό όπου σφαγιάστηκαν και κάηκαν δεκάδες ρωσόφωνοι από τραμπούκους των Σιωνιστών, δεν αντικατοπτρίζει τις πραγματικές συνθήκες στην χώρα αλλά καταδεικνύει την υπερτασσόμενη γεωπολιτική στρατηγική των ΗΠΑ και των εντολέων τους. Οι διπλωματικές επιτυχίες της Ρωσίας στην Συρία και η στρατιωτική-διπλωματική επιτυχία της στην Κριμαία, και πριν λίγα χρόνια στην Γεωργία, ωθούν τους Αμερικανούς να προσπαθήσουν να εμποδίσουν πάση θυσία νέες επιτυχίες της Μόσχας στην γεωπολιτική σκακιέρα, χρησιμοποιώντας τα πλέον βδελυρά, ακραία και κατάπτυστα μέσα, πέραν των αμιγώς διπλωματικών και στρατιωτικών. Υποστηρικτές της παγκόσμιας ηγεμονικής παρουσίας του ΝΑΤΟ βλέπουν καθημερινά να αλλοιώνεται η ικανότητα αντίδρασής αυτού του οργανισμού στις επιτυχίες των ρωσόφωνων στις ουκρανικές επαρχίες, ενώ πολλοί από αυτούς ομιλούν πλέον ανοικτά για «παρακμή της αποτρεπτικής ικανότητας του ΝΑΤΟ» και εγκαλούν τις ΗΠΑ να αναλάβουν πιο επιθετική δράση απέναντι στα σωρευτικά μηνύματα κατάρρευσης.
Εν τω μεταξύ η Ουάσιγκτον φαίνεται ότι μετατοπίζει το κέντρο βάρους της πολιτικής της προς την Νότια και Ανατολική Ασία σε έναν αγώνα κυριαρχίας εναντίον της Κίνας. Αυτή η μετατόπιση έχει σχέση, πέραν των γεωπολιτικών επιλογών των Αμερικανοσιωνιστών, και με την αποτυχία της κυβέρνησης των ΗΠΑ να τιθασεύσει την Συρία και να επιβάλλει την σιωνιστική ατζέντα στην Ουκρανία. Οι δυο αυτές αποτυχίες εκλήφθηκαν από τους συμμάχους στην Ασία ως αδυναμία και αναξιοπιστία στην εφαρμογή των στόχων της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα η Ιαπωνία, η Νότιος Κορέα, οι Φιλιππίνες και το Βιετνάμ να αναλογίζονται τι θα συμβεί και κατά πόσον θα είναι δυνατή η βοήθεια της Ουάσιγκτον σε μια σύγκρουση συμφερόντων των χωρών τους με την Κίνα. Τις ανησυχίες αυτές των Ασιατών συμμάχων προσπάθησε να καθησυχάσει ο Ομπάμα στο πρόσφατο ταξίδι του στην περιοχή, τις ανησυχίες αυτές προσπαθεί να κατευνάσει ο Ομπάμα ωθώντας τους πραξικοπηματίες του Κιέβου σε απάνθρωπα και δολοφονικά μέτρα εναντίον των ρωσόφωνων στην Ουκρανία.
Η Ουάσιγκτον ακολουθεί στην Ασία, μετά τα γεγονότα της Συρίας, της Κριμαίας και της Ουκρανίας, μια διπλή στρατηγική. Από την μια τονίζει ότι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να επέμβουν στην Ουκρανία επειδή δεν υπήρχε κάποια αμυντική συμφωνία με αυτή την χώρα, κάτι το οποίο θα μπορούσαν όμως να πράξουν για τις Φιλιππίνες, την Ιαπωνία και την Νότιο Κορέα, με τις οποίες έχουν υπογράψει αμυντικές συμφωνίες. Από την άλλη η Ουάσιγκτον εντείνει, όπως αναφερθήκαμε προσφάτως, την στρατιωτική της παρουσία στην Ασία-Ειρηνικό πραγματοποιώντας αδιαλείπτως στρατιωτικά γυμνάσια που έχουν ως επιχειρησιακό στόχο την Κίνα.
Παράλληλα οι χώρες του ΝΑΤΟ και η αιματοβαμμένοι πραξικοπηματίες του Κιέβου επιδεικνύουν σε αυτούς που προσπαθούν να απαγκιστρωθούν από την νατοϊκή ηγεμονία τι τους αναμένει, τα πρόσφατα γεγονότα στην Οδησσό δείχνουν ξεκάθαρα την τάση και τον ξεπεσμό αυτής της υποτιθέμενης αμυντικής συμμαχίας.
Υπό αυτές τις προαναφερθείσες συνθήκες αρκετά υγιώς σκεπτόμενα μέλη της συμμαχίας, ναι υπάρχουν και τέτοια, αναλογίζονται εάν το ΝΑΤΟ θα πρέπει στο μέλλον να απαγκιστρωθεί από την στρατηγική της μονοπολικότητας, που είναι η στρατηγική των Αμερικανοσιωνιστών, και να ασπαστεί, να υιοθετήσει την στρατηγική της πολυπολικότητας, που είναι η στρατηγική της Ρωσίας. Όπως αναφέρουν αυτοί οι σκεπτικιστές για το μέλλον της συμμαχίας «η συνέχιση της αντιπαράθεσης και αντιπαλότητας με την Ρωσία είναι μέγα λάθος και οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια», εννοώντας βέβαια την απειλή μιας παγκόσμιας σύρραξης.
Γ. Λιναρδής
