Γράφει ο Απόστολος Καραΐσκος
Μετά το γνωστό «συνωστισμό» στη Σμύρνη, τελευταία παρατηρείται και αυξημένος συνωστισμός αντιχρυσαυγίτικων δηλώσεων, κάποιων ματαιόδοξων ιεραρχών. Σε τι να οφείλεται άραγε αυτή η τάση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Μήπως πρόκειται για επίδοση «διαπιστευτηρίων» προς τους γνωστούς σκοτεινούς, ανθελληνικούς και «αντιχριστιανικούς ...
κύκλους» του εξωτερικού, που τόσο πολύ καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας για να κερδίσουν «πόντους» σε μια μελλοντική υποψηφιότητα για τoν αρχιεπισκοπικό θώκο;
Άγνωσται αι βουλαί των «Αγίων».
Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών μιλώντας σε τηλεπαράθυρα, στον αφειδώς παραχωρούμενο προς αυτούς χρόνο από τα εντός του «συνταγματικού και δημοκρατικού τόξου» κινούμενα ΜΜΕ, τα προσφάτως «νομιμοποιηθέντα» από μια παράνομη κυβέρνηση συντριπτικής μειοψηφίας, κατηγορούν χωρίς αντίλογο το Λαϊκό Σύνδεσμο (αυτό δεν ξέρω πόσο χριστιανικό είναι) για ασυμβατότητα με την Ορθοδοξία και με την Εκκλησία του Χριστού.
Εγώ πάντως, που ασφαλώς δεν είμαι άγιος και θεωρώ τον εαυτό μου «έσχατο πάντων», παρότι δεν είμαι καθόλου βέβαιος για τη δική τους συμβατότητα με την Ορθοδοξία, όπως την όρισαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και όχι όπως τη διακηρύττουν αυτοί μέσα από τις μεταμοντέρνες «πιρ-Ουαίτες» τους, τις συμβατές με τις επιθυμίες των παγκόσμιων αφεντικών, θα ήθελα να τους επισημάνω δυο - τρία πράγματα:
Κατηγορούν το Λαϊκό Σύνδεσμο ως έχοντα σχέση με σατανισμό. Επειδή ειλικρινά δε γνωρίζω άλλα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα ή αλλού στον κόσμο, σημερινά ή παρελθοντικά, των οποίων οι οπαδοί στις πολυπληθείς συγκεντρώσεις τους να ψάλουν με ένα στόμα το «τη υπερμάχω στρατηγώ …», θα ήθελα να τους ρωτήσω αν οι σατανιστές στις συγκεντρώσεις τους προσεύχονται προς την Υπεραγία Θεοτόκο; Ειλικρινά θλίβεται κανείς, όταν βλέπει σε τι κατάντια μπορεί να φθάσει ένας άνθρωπος για να κερδίσει τιμές και αξιώματα.
Κατηγορούν επίσης το Λαϊκό Σύνδεσμο ως έχοντα σχέση με παγανισμό, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι επιθυμεί την αναβίωση αρχαιοελληνικών εορτών.
Δηλαδή η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων είναι αναβίωση του παγανισμού; Με αυτή την έννοια όλοι είναι παγανιστές. Έχουν να αναφέρουν ένα παράδειγμα επίσημης συμμετοχής του Λαϊκού Συνδέσμου σε τελετές λατρείας αρχαίων ειδωλολατρικών θεών; Ασφαλώς όχι. Μήπως παρερμηνεύουν σκοπίμως την αναβίωση κάποιων αρχαιοελληνικών τελετών, οι οποίες όμως λαμβάνουν χώρα όχι ως ζώσα παράδοση, αλλά ως φολκλορική αναπαράσταση εθίμων των αρχαίων μας προγόνων; Και οι οποίες ποτέ δεν διοργανώνονται από τη ΧΑ, αλλά από τοπικές κοινωνίες; Είναι παγανισμός οι εκδηλώσεις μουσειακού χαρακτήρα για προσέλκυση τουριστών και για απλή γνώση του ιστορικού μας παρελθόντος; Φοβούμαι, ότι με τη δική τους λογική δε θα έπρεπε να συντηρούμε τον Παρθενώνα και τους άλλους αρχαιοελληνικούς ναούς, που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη γιατί αυτό παραπέμπει σε παγανισμό.
Αγαπητοί «άγιοι», ως γνωστόν εμείς οι Έλληνες δε προκύψαμε από παρθενογένεση. Εκτός από τους μετά Χριστόν προγόνους μας, έχουμε και προγόνους πριν τη έλευση στον κόσμο του Ιησού Χριστού. Γιατί άραγε είναι κακό να γνωρίζουμε, να μελετούμε και να αγαπούμε και αυτό το κομμάτι της ιστορικής μας σάρκας; Η φιλοσοφία και οι ορφικές παραδόσεις είχαν προετοιμάσει ή όχι τους Έλληνες να δεχτούν τον μονοθεϊσμό;
Γράφει ο συγγραφέας Κώστας Χατζηαντωνίου στο «Εθνικισμός και Ελληνικότητα»: «Η αναμονή του Μεσσία είναι διαχρονική στην αρχαία ελληνική ιστορία από τον Προμηθέα ως την τραγωδία. Ο Προμηθέας, σύμβολο της ανθρώπινης αποστασίας, καρφώνεται στον Καύκασο ενώ ο Ερμής προφητεύει: “Τέρμα στον πόνο αυτόν μην καρτερείς πριν κάποιος θεός τις συμφορές σου να σηκώσει και στον ανήλιαγο Άδη αντί για σένα, στους άφεγγους του Ταρτάρου κατέβει βυθούς”. Η σταυρική θυσία και η εις Άδου κάθοδος του Ιησού εκπληρώνουν την προφητεία του Ασχύλου».
Κάπου αλλού αναφέρει: «Το γεγονός της γέννησης ενός Υιού του Θεού που για τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο (ο αρχιερέας διαρρηγνύει τα ιμάτιά του όταν το ακούει), στους Έλληνες είναι κάτι απολύτως αποδεκτό. Στην Ελλάδα “θεάνθρωποι” ήταν πολλοί, υιοί θεού και κάποιας θνητής. Ασφαλώς η διαφορά στην άμωμο σύλληψη του Χριστού και τη φυσιολογική σύλληψη των ελληνικών θεανθρώπων δεν πρέπει να σκανδαλίζει. Το καίριο ήταν ο συμβολισμός και η απήχηση στο εθνικό υποσυνείδητο. Όχι τα πραγματικά στοιχεία. Ο Απόλλων για παράδειγμα (γιος του Δία και της Λητούς) ως θεάνθρωπος τερματίζει τον αρχέγονο ανταγωνισμό Διός και Γης. Τη γέννησή του προσπαθεί να αποτρέψει ο δράκων (εικόνα που συναντούμε και στην Αποκάλυψη του Ιωάννου) αλλά ο θεάνθρωπος τελικά γεννιέται και φονεύει τον δράκοντα, τον “αρχέγονον όφιν” τον “πλανώντα την οικουμένην όλην”.
Άλλη θεανθρώπινη ύπαρξη, ο Ηρακλής, γιος του Δία και της Αλκμήνης, την οποία ο Τειρεσίας υμνεί με τρόπο που ενθυμίζει τα εγκώμια της Θεοτόκου: “Αγάλλου εσύ που έφερες στον κόσμο το πιο γενναίο παιδί(…) Πολλές Αχαιίδες θα σε τραγουδούν”.
Επίσης, εκείνο τον καιρό, γράφει ο Ησίοδος (Ασπίς Ηρακλέους, στ΄27) συνέλαβε ο Ζεύς την ιδέα να δημιουργήσει εκείνον που θα γινόταν ο σωτήρας των θεών και των ανθρώπων. Διάλεξε για το σκοπό αυτό την αγνότατη Αλκμήνη: “πατήρ δ’ ανδρών τε θεών τε άλλην μήτιν ύφαινε μετά φρεσίν, όφρα θεοίσιν, ανδράσι τα’ αλφηστήσιν αρής αλητήρα φυτεύσαι”. Ο Ιωσήφ θα υποταχθεί όπως ο Αμφιτρύων. Βεβαίως στη χριστιανική πραγματικότητα, σε αντίθεση με την ελληνική μυθολογία, η αγνότητα διαφυλάσσεται μυστηριακώς. Αλλά η αφήγηση θυμίζει πάντα στους Έλληνες κάτι εξαιρετικά οικείο που εύκολα αποδέχονται».
Και τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος, σύμφωνα με τα οποία καταδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας, ότιη συνάντηση Ελληνισμού και Χριστιανισμού αποτελεί το σημαντικότερο γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι η τομή που αποκαθιστά την ενότητα και τη σωτηρία της οικουμένης με τρόπο μοναδικό και καταξιώνει την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, την Ελευθερία. Άλλωστε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ήταν εκείνος που κατά την επίσκεψη των Ελλήνων προς Αυτόν, είπε την περίφημη φράση: “ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο υιός του ανθρώπου” (Ιω. ΙΒ 23).
Γιατί λοιπόν είναι παγανιστικό να γνωρίζουμε όχι μόνο την αλήθεια του Ιερού Ευαγγελίου, αλλά και την αδιαμφισβήτητη συμβολή των αρχαίων προγόνων μας στο να προλειανθεί το «έδαφος» για την έλευση του Σωτήρα Ιησού Χριστού;
O Εθνάρχης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, που για μας αποτελεί ιδεολογική «πυξίδα», στον περίφημο λόγοτου στην Πνύκα, ήταν ξεκάθαρος στο θέμα αυτό: «... Eἰς τὸν τόπον, τὸν ὁποῖον κατοικοῦμε,ἐκατοικοῦσαν οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους καὶ ἡμεῖς καταγόμεθα καὶ ἐλάβαμε τὸὄνομα τοῦτο. Αὐτοὶ διέφεραν ἀπὸ ἡμᾶς εἰς τὴν θρησκείαν, διότι ἐπροσκυνοῦσαν τὲς πέτρες καὶ τὰ ξύλα. Ἀφοῦ ὕστερα ἦλθε στὸν κόσμο ὁ Χριστός, οἱ λαοὶ ὅλοι ἐπίστευσαν εἰς τὸ Εὐαγγέλιό του, καὶ ἔπαυσαν νὰ λατρεύουν τὰ εἴδωλα. Δὲν ἐπῆρε μαζί του οὔτε σοφοὺς οὔτε προκομμένους, ἀλλ᾿ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, χωρικοὺς καὶ ψαράδες, καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔμαθαν ὅλες τὲς γλῶσσες τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι, μολονότι ὅπου καὶ ἂν ἔβρισκαν ἐναντιότητες καὶ οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ τύραννοι τοὺς κατέτρεχαν, δὲν ἠμπόρεσε κανένας νὰ τοὺς κάμῃ τίποτα. Αὐτοὶ ἐστερέωσαν τὴν πίστιν.»
Όποιος δεν έχει αντίρρηση με τα υπό του Εθνάρχη λεχθέντα, δεν έχει κάτι να προσάψει στο Λαϊκό Σύνδεσμο. Οτιδήποτε πέραν αυτού είναι εκ του περισσού και εκ του πονηρού.
«Ουαί υμίν υποκριτές και Φαρισαίοι» είπε ο Κύριος, καταγγέλλοντας τις αθλιότητες του γνωστού ιερατείου. Και οι μεγάλες αλήθειες δεν έχουν μόνο μεγάλη αξία, αλλά και διαχρονική. Ας βρει ο καθένας λοιπόν τις προεκτάσεις στο σήμερα, της περίφημης φράσης του Ιησού.
Σε ένα άλλο χωρίο ο Ίδιος, απευθυνόμενος προς τους ιουδαίους, οι οποίοι δεν μετανοούσαν είπε: «… υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν» (κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 8,39 ε). Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν υπήρχε τότε «αντιρατσιστικός» νόμος, ο Ιησούς θα θεωρούνταν «ναζί» και ότι κηρύττει το μίσος;
Μήπως όταν άρπαξε το φραγγέλιο και ανέτρεψε τους πάγκους των παράνομων μικροπωλητών, έπρεπε να πάει μέσα για … αντιποίηση αρχής; («Ουαί υμίν υποκριτές και Φαρισαίοι»)
Τα Ευαγγέλια και άλλα πατερικά και αποστολικά κείμενα που πλέκουν «λαμπρά εγκώμια» για τους Ιουδαίους, τι θα γίνουν με το αντιρατσιστικό, θα καταργηθούν ως φασιστικά; Ή μήπως με «τρόπο» κάποιοι «νουνεχείς» ιερωμένοι, οι οποίοι «έτυχε» αυτή τη στιγμή να βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχία της εκκλησίας, θα τα εξαιρέσουν από τη λατρευτική διαδικασία;
Αλήθεια, όταν ο Μακαριστός Χριστόδουλος (για το θάνατο του οποίου πολλά ακούγονται), έκανε εράνους για την ενίσχυση των τρίτεκνων χριστιανικών οικογενειών της Θράκης, ήταν εκτός Ευαγγελίου και ελληνικής κουλτούρας και παιδείας; Μήπως ήταν «νεοναζί» ο Χριστόδουλος και χορηγούσε οικονομικές ενισχύσεις «μίσους»; Εμπόδισε ή όχι με αυτόν τον τρόπο τη μεθοδευμένη διείσδυση του τουρκικού Προξενείου στο κομμάτι αυτό του ελληνισμού; Ή μήπως η διείσδυση αυτή δε σας πειράζει; Αν δε σας πειράζει και ακολουθείτε άλλες «σημαίες», να το πείτε καθαρά και να μην κρύβετε κάτω από τα τιμημένα από πολλούς ιεράρχες άμφια που φοράτε και τα οποία, όπως λέει και ο λαός, από μόνα τους «δεν κάνουν τον παπά».
Αγαπητοί μου «άγιοι», ο ελληνικός κλήρος έβγαλε αγίους σαν τον Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης, αλλά και «αγίους» σαν τους Πατέρες της Μονής Βλατάδων» Θεσσαλονίκης. Διαλέξτε με ποια πλευρά είστε. Και με τους δυο δεν μπορείτε να είστε. Ή Χριστό ή Μαμμωνά. Η τέχνη του «πολιτικά εφικτού» δεν ταιριάζει σε ιεράρχες που κηρύττουν την αλήθεια του Ιερού Ευαγγελίου.
Ευχόμενος προς όλους μας το «…καλήν απολογίαν στην επί του φοβερού βήματος του Κυρίου», αφιερώνω προς κάθε ιερωμένο που δεν τιμά την ιεροσύνη του, ένα ποίημα του Κεφαλλονίτη ποιητή Μικέλη Άβλιχου για προβληματισμό, εσωτερική πνευματική αναδίφηση και ευελπιστώντας σε ανακοπή της «πορείας (ορισμένων κληρικών) κατά Ισραήλ, δηλαδή κατά διαβόλου» (όπως είχε πει από Άμβωνος ο Μακαριστός Χριστόδουλος, για το θάνατο του οποίου τόσα πολλά ακούγονται).
Χριστούγεννα 1911
Στη φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται
δίχως της Επιστήμης συντρομή
η θεία φύσις κάνει για μαμή
κι’ ο δράκος, σαν αρνί, Θεός κοιμάται.
Αύριον, άντρας, σαν ληστής κρεμάται
-νέα του κόσμου θέλει οικοδομή,
σταυρό του δίνει ο νόμος πληρωμή-
πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται.
Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός σας
αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός
που εκήρυξε για νόμο του τη Χάρη.
Εσάς, τιμή σας μόνη το στιχάρι.
Πομπές, θεοπομπές το ιδανικό σας,
κ’ είν’ ο θεός σας, σαν και σας μιαρός.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
