Η υποκρισία του σημερινού παγκόσμιου κατεστημένου είναι προφανής, σε όποιον σκέφτεται έστω και στοιχειωδώς, αυτά που του σερβίρουν τα ΜΜΕ ολόκληρου του κόσμου. Στην σύγχρονη δημοκρατία τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και η «ελευθερία της γνώμης» αποθεώνονται, λατρεύονται σε επίπεδο θεολογίας, αρκεί φυσικά τα «ανθρώπινα δικαιώματα» να μην τα απαιτούν αντιρρησίες ...
αυτού του καθεστώτος και η «ελευθερία της γνώμης» να μην αφορά γνώμες που διαφωνούν με αυτό. Ομολογουμένως, ακόμα και ο πιο στυγνός δικτάτορας, ακόμα και ο Στάλιν θα ονειρευόταν μια τέτοια δημοκρατία που όλοι θα είχαν το δικαίωμα να εκφράζουν την άποψη τους, αρκεί αυτή να είναι αρεστή στο καθεστώς.
Όλοι θυμόμαστε την επίσκεψη του νομπελίστα James Watson στην Πάτρα. Τότε την διάλεξη του νομπελίστα καθηγητή είχαν διακόψει αναρχικοί, προκειμένου να «διαμαρτυρηθούν» για τον «ρατσισμό» της επιστημονικής αλήθειας. Αλγεινή εντύπωση είχε κάνει τότε η αναρχική κότα που ανέβηκε κουκουλωμένη στο βήμα προκειμένου να χτυπήσει τον υπέργηρο καθηγητή, αλλά το έβαλε στα πόδια όταν κάποιοι φοιτητές έσπευσαν να υπερασπιστούν τον καθηγητή, αλλά και την αλήθεια.
Επίσης αξίζει να θυμηθούμε και τον ιστορικό David Irving, ο οποίος κατέληξε στην φυλακή, διότι τόλμησε να αμφισβητήσει τα ιστορικά στοιχεία γύρω από το Ολοκαύτωμα. Και δεν τόλμησε να τα αμφισβητήσει αυθαίρετα, αλλά στην βιβλιογραφία για την οποία καταδικάστηκε παρέθεσε και στοιχεία, των οποίων η αλήθεια δεν έχει εξεταστεί, διότι πολύ απλά απαγορεύεται η ιστορική έρευνα σχετικά με αυτό το ζήτημα.
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, βέβαια, όταν ένα ψέμα είναι αρεστό στο καθεστώς δεν διενεργούνται παρόμοιες διώξεις, αφού οι συγγραφείς και οι ομιλητές διατηρούν το δικαίωμα της «ελευθεροτυπίας» και της «ελευθερίας της άποψης». Είναι θεμιτό, ας πούμε, να λέγονται ψέματα σχετικά με το Πολυτεχνείο, αλλά κανείς από αυτούς που βγάζαν πύρινους λόγους για την Ηλένια Ασημακοπούλου δεν διώχθηκε για διάδοση ενός ιστορικού ψεύδους.
Στην σημερινή Ευρώπη της δημοκρατίας των πλουτοκρατών ο καθένας έχει δικαίωμα να ψεύδεται και να λοιδορεί τον οποιονδήποτε. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να υβρίζει τα Ιερά και τα Όσια της Φυλής. Ακόμα και η Ρεπούση έχει το δικαίωμα να λέει ότι η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν ένας «συνωστισμός στις αποβάθρες». Όλα αυτά τα «δικαιώματα» δεν τα αμφισβητείς κανείς και επιβάλλονται δια νόμου και… δια ροπάλου μερικές φορές. Όμως μην τολμήσει κανείς να θίξει τις βασικές αξίες του καθεστώτος… Αυτές είναι, όχι μόνο υπεράνω κριτικής, αλλά και υπεράνω της επιστημονικής έρευνας, της παράθεσης στοιχείων και επιχειρημάτων.
Τέτοια είναι και η περίπτωση του εκδότη Pedro Varela, είχε φυλακιστεί για «άρνηση του Ολοκαυτώματος», δηλαδή για έκδοση και διάδοση βιβλίων τα οποία έχουν διαφορετική, από την κραταιά, άποψη για ένα θέμα της Ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το Ολοκαύτωμα. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης υπάρχουν παρόμοιες νομοθεσίες που απαγορεύουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος, ενώ δεν υπάρχουν αντίστοιχοι νόμοι για την άρνηση της Γενοκτονίας των Ποντίων. Στην Ελλάδα, μάλιστα, το βιβλίο της Ρεπούσης κόντεψε να φτάσει στα σχολεία με ευθύνη της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Εν τέλει το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας έκανε την διαφορά σε σχέση με χώρες όπως η Αυστρία και η Γερμανία και έκρινε ότι η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν αποτελεί έγκλημα, αφού κάτι τέτοιο θα προσέκρουε με την ελευθερία της έκφρασης. Τότε το δικαστήριο μείωσε σε επτά μήνες την ποινή του εκδότη. Όμως η αρχική κατηγορία είχε καταπέσει πλήρως και μάλιστα λόγω απόφασης Συνταγματικού Δικαστηρίου. Η δικαιολογία που προέβαλλε το δικαστήριο για την μείωση της ποινής, αλλά όχι την πλήρη αθώωση του εκδότη ήταν ότι αυτός «όχι μόνο αρνιόταν, αλλά υμνούσε την γενοκτονία». Αυτό έγινε ώστε να μην αποζημιωθεί ο εκδότης για τον χρόνο που είχε περάσει αδίκως στην φυλακή, αφού είχε περάσει ήδη 15 μήνες στην φυλακή. Όμως στην προσπάθεια τους να συγκαλύψουν την όλη υπόθεση και να κουκουλώσουν την άδικη δίωξη του, είχαν «ξεχάσει» να του παράσχουν το δικαίωμα στην υπεράσπιση, γεγονός που εν τέλει θα πληρώσουν με 13.000€ ύστερα από εντολή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η υπόθεση του Pedro Varela αποτελεί μία ιδιάζουσα περίπτωση, μια εξαίρεση, μέσα στην υποκρισία του καθεστώτος, αφού στην συγκεκριμένη περίπτωση ο εκδότης κατάφερε να αντιμετωπιστεί με τους κανόνες που υποτίθεται ότι πρεσβεύει το παγκόσμιο κατεστημένο. Όμως αν το καθεστώς πρεσβεύει τον ορθολογισμό, την επιστήμη και την ελευθερία της έκφρασης, θα πρέπει να αφεθεί και ο Varela και όλοι όσοι έχουν αντίθετη άποψη να παρουσιάσουν τα επιχειρήματα τους και να κριθούν με επιστημονικά κριτήρια και όχι με την επίκληση φτιαχτών νόμων που μόνο τους σκοπό έχουν την χειραγώγηση και την κατατρομοκράτηση της γνώμης.
Αν θέλει το παγκόσμιο καθεστώς να λέγεται δημοκρατικό και να διεξάγει επεκτατικούς πολέμους με πρόφαση τον «εκδημοκρατισμό», θα πρέπει να κερδίζει τις μάχες ενάντια στους αντιφρονούντες που δεν κάνουν κάτι παραπάνω από το να εκδίδουν βιβλία στο πεδίο των Ιδεών και όχι στις αίθουσες των δικαστηρίων με όπλο απολυταρχικούς νόμους. Αυτό, βέβαια, θα σήμαινε και την απομυθοποίηση και την αποδόμηση του καθεστώτος, οπότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα δούμε πολλές υποθέσεις, όπως αυτή του Pedro Varela.
Στην Ελλάδα, για να έρθουμε και στα δικά μας, απεργάζονται εδώ και καιρό «αντιρατσισικό νομοσχέδιο» για να ποινικοποιήσουν όλες τις διαφωνίες απέναντι στην πλημμυρίδα λαθρομεταναστών που γνωρίζει η Πατρίδα μας. Αλλά, δεν έχουν κάνει κάτι για να ποινικοποιήσουν, όχι την σκέψη, αλλά την δράση των «ταγμάτων εφόδου» της αριστεράς και της «προόδου», οι οποίες χτυπάνε και δολοφονούν. Αλήθεια… Για την επίθεση στον νομπελίστα Watson, πόσες συλλήψεις γίνανε; Προφανώς καμία όπως σε κάθε περίπτωση που η αριστερά ασκεί βία.
