Ο δημοσιογράφος Άρης Σπίνος με άρθρο του στην ιστορική εφημερίδα «Ακρόπολις» αναδεικνύει τον εκλογικό θρίαμβο της Χρυσής Αυγής υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Αποκλεισμένοι από παντού κατάφεραν να δείξουν ότι υπάρχουν. Τους αφαίρεσαν ακόμη και τον αέρα που ανέπνεαν!
Ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους για να θεωρεί ότι η Χρυσή Αυγή θριάμβευσε στις ...
αυτοδιοικητικές εκλογές. Διαβάζω για το «αυγό του φιδιού» που αναστήθηκε και για την «κάμπια του δέντρου» που εμφανίστηκε. Όπως και αν το ονομάσει κάποιος, υπάρχουν όμως άλλα δεδομένα που και να θέλει δεν κρύβονται.
Εάν θα έπρεπε να τα απορυθμίσω, θα χρειαζόντουσαν άλλες τέσσερεις σελίδες στην εφημερίδα (αλλά δυστυχώς ή μάλλον ευτυχώς) δεν πουλάμε κοκαΐνη ούτε παίρνουμε δημόσια έργα για να μπορέσουμε να το εξασφαλίσουμε αυτό. Συνοπτικά και με επικεφαλίδες πρέπει όμως να αναφέρω την ουσία
1. Η Χρυσή Αυγή κανιβαλίστηκε ως πτώμα που το λιθοβόλησαν επί δύο χρόνια, χωρίς να επιθυμούν ούτε καν να γίνει κηδεία
2. Κατακρεούργησαν την αξιοπρέπεια εκατοντάδων μελλών και στελεχών της, αφού τους διέσυραν στις τοπικές κοινωνίες με αποκορύφωμα την προφυλάκιση του αρχηγού αυτού το κόμματος με την πιο βαριά ποινική κατηγορία που έχει απαγγελθεί σε κατηγορούμενο
3. Αποκλείστηκαν από την δυνατότητα επικοινωνίας με την κοινωνία, από το οποιοδήποτε ΜΜΕ, ακόμη και για μισό δευτερόλεπτο. Μιλούσαν για αυτούς χωρίς αυτούς και τους καθύβριζαν με πλατύ χαμόγελο
4. Δημοσκόποι, δημοσιογράφοι και όποιος άλλος ήθελε να γίνει γνωστός έλεγε από μία ιστορία που ως πρωταγωνιστή είχε ένα χρυσαυγίτη με μία χατζάρα που κυνηγούσε τον κόσμο στην πλατεία της πόλης. Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν, νοερά κάποιοι ετοίμαζαν και τον αποκλεισμό ως προς την συμμετοχή αυτού του κόμματος από τις κάλπες όλα αυτά μαζί δεν έχουν ξαναγίνει πότε σε κανένα κράτος, ακόμα και στην Νότια Αφρική. Πίσω από το οχυρό αντίστασης κατ΄ ουσίαν στέκονταν δύο παιδιά που είχαν το ίδιο όνομα. Ηλίας!
Ποτισμένοι με αλάτι στις πληγές είχαν ξεπεράσει την αίσθηση του πόνου και του φόβου. Δύο παιδία κατάφεραν να ξανακτίσουν Θερμοπύλες και να νικήσουν μόνοι τους χιλιάδες πληρωμένους στρατιώτες, ενός συστήματος που υπηρετεί 10 νταβατζήδες.
Αυτό δεν έχει ξαναγίνει και προφανώς δεν θα ξανασυμβεί. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά των κομμάτων από την οσμή ζωής που επιδιώκουν κάποιοι να επιφέρουν στην κοινωνία μας. Είναι άλλο πράγμα να στέκεσαι μπροστά στο μικρόφωνο και πολιτικολογείς ανοητεύοντας και είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς να ανοίξεις τα μάτια σου από το πνίξιμο που νιώθεις εξαιτίας των δακρύων που συνοδεύουν τους στοίχους του Εθνικού Ύμνου όταν τους προστάζουν να πεθαίνουν όρθιοι για τη πατρίδα.
