Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ μειώνει σιγά-σιγά αλλά
σταθερά την απόσταση που τη χωρίζει από την εξουσία. Και ότι όταν την
καταλάβει θα προχωρήσει σε πλήρη ανάπλαση της εθνικής ζωής. Για να γίνει
αυτό κατορθωτό θα αναλάβει να ανοικοδομήσει ένα ΝΕΟ ΚΡΑΤΟΣ πάνω στα
ερείπια του παλαιού. Ο Λαός βέβαια θα πρέπει να ξέρει εκ των προτέρων τι
είδους θα είναι αυτό το Νέο Κράτος. Γι’ αυτό θα εκθέσω παρακάτω τις
σκέψεις μου υπό μορφή προτάσεων, ειδικά όσον αφορά τις γενικές γραμμές
της Νέας Οικονομίας. ...
Είχα γράψει πριν από ένα χρόνο περίπου στο άρθρο μου «Το κράτος
σαν ‘αντλία χρήματος’» (εφ. Χ.Α., Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011), ότι το
κράτος στη σύγχρονη μορφή του λειτουργεί σαν «αντλία χρήματος», που αφαιρεί χρήματα από το Λαό με τη φορολογία και το διοχετεύει στις τράπεζες. Είχα
διαπραγματευτεί το θέμα με ένα αριθμητικό παράδειγμα και θέλω να
πιστεύω ότι έγινε πλήρως κατανοητό. Κανείς ωστόσο δεν βρέθηκε από ότι
γνωρίζω για να με αντικρούσει διαψεύδοντάς με. Θεωρώ λοιπόν ότι η
ανάλυση που έκανα εκεί ισχύει πέραν αμφισβητήσεως. Αυτή η λειτουργία του
κράτους πρέπει να σταματήσει. Αντί το κράτος να διοχετεύει τους
φόρους στις τράπεζες και μετά να είναι αναγκασμένο να δανείζεται από το
εξωτερικό για να μπορέσει να λειτουργήσει σαν κράτος συνολικά, δρόμος που όλοι
βλέπουμε σήμερα πού μας οδήγησε, θα έπρεπε να χρησιμοποιεί τους φόρους
αποκλειστικά για τη δική του λειτουργία, που θα το απελευθέρωνε από την
ανάγκη προσφυγής στους διεθνείς τοκογλύφους για δανεισμό.
Όσο για τις τράπεζές μας προς το παρόν δεν θίγονται γιατί θα έπρεπε να
τους υπεραρκεί η υπεραξία που καρπούνται λόγω διαφοράς των επιτοκίων
δανεισμού και καταθέσεων (βλ. άρθρο μου «Τραπεζική Υπεραξία και
Μηδενισμός της» στην ιστοσελίδα της Χ.Α.).
Πηγαίνοντας τώρα ένα βήμα πιο πέρα σχετικά με τις τράπεζες, θα έπρεπε
από της πλευράς του κράτους να επιδιωχθεί η σύγκλιση των προαναφερθέντων
επιτοκίων (βλ. εφ. Χ.Α. 7/11/2012), που θα οδηγούσε τελικά στην
εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (Τ.Σ.). Ο λόγος είναι ότι πρέπει
να αφαιρεθεί από τις τράπεζες η υπεραξία που είναι πολυτιμότατη για την
εθνική οικονομική ανάπτυξη. Εννοείται βέβαια ότι όταν γίνει η παραπάνω
εθνικοποίηση το Ν.Κ. θα πρέπει να παραιτηθεί το ίδιο από μια ενδεχόμενη
επανεισαγωγή της υπεραξίας για να την σφετερισθεί το ίδιο, με τη
δικαιολογία ότι θα την χρησιμοποιήσει για την ανάπτυξη. Το τελευταίο
τούτο θα γίνεται αυτομάτως όταν οι επιχειρήσεις θα βρίσκουν τώρα
φθηνότερο χρήμα από τις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά και άφθονο χρήμα
αφού οι καταθέσεις θα αυξηθούν κατακόρυφα.
Εννοείται επίσης ότι όταν γίνει η εθνικοποίηση του Τ.Σ. θα
πρέπει και να καταργηθεί η «δημιουργία άυλου χρήματος» από αυτό (βλ.
άρθρο μου «Τραπεζικό ‘χρήμα’», περ. Χ.Α., τεύχος 146). Έτσι αφ’ ενός το
Ν.Κ. δεν θα κλέβει κανέναν μέσω του εθνικοποιημένου Τ.Σ., και αφ’ ετέρου
θα δυσκολευτούν οι συναλλαγές, που είναι ευκταίο για μια εθνική
κοινωνία (πρβλ. πρόβλεψη του Λυκούργου στην Αρχαία Σπάρτη για
νομίσματα εκ σιδήρου, βαριά και δύσχρηστα). Όσον αφορά τις επιχειρήσεις
και τη δική τους υπεραξία που καρπούνται εξ’ ολοκλήρου οι
κεφαλαιοκράτες, θα πρέπει να προσφέρουν στην κοινωνία κάποιο αντάλλαγμα
για το φτηνό και άφθονο χρήμα. Το αντάλλαγμα αυτό θα είναι το δίκαιο
μοίρασμα της υπεραξίας μεταξύ αυτών και των εργαζομένων, εκπροσωπουμένων
υπό του ιδίου του Ν.Κ. Και το δικαιότερο μοίρασμα αυτής της υπεραξίας
μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας είναι 1:1. Έχω αναφερθεί σε αυτό το θέμα
στο άρθρο μου «Συναγωνιστική Οικονομία» (περ. Χ.Α., τεύχος 145).
Σημειωτέον ότι με το παραπάνω μοίρασμα της υπεραξίας θα υπερκαλυφθούν τα
έσοδα του Ν.Κ. από τη φορολογία των πολιτών και έτσι η φορολογία αυτή
δεν θα χρειάζεται και θα πρέπει συνολικά να καταργηθεί.
Τέλος, σαν μέσον προστασίας και περαιτέρω ενίσχυσης της εθνικής
παραγωγής, καλό θα ήταν να δυσκολευτεί αρκετά το ελεύθερο εμπόριο με το
εξωτερικό μέσω ενός συστήματος υψηλών δασμών για τα εισαγόμενα είδη.
Αυτό μας συμφέρει διπλά. Πρώτον μας συμφέρει οικονομικά σε εθνικό
πλαίσιο, όπως έδειξα με διάγραμμα και αριθμητικό παράδειγμα στο άρθρο
μου «Από την ‘αυθεντία’ στην πνευματική αγυρτεία» (ιστοσελίδα Χ.Α.).
Δεύτερον και κυριώτερον, θα οδηγήσει τελικά στην πλήρη αυτάρκεια του
Έθνους σε βασικά αγαθά.
Ε.Χ.
