Του Θεόδωρου Κουδούνα, υποψήφιου ευρωβουλευτή της Χρυσής Αυγής
Ελληνική και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκή οικονομική κρίση. Ένα μεγάλο
ψέμα που καλύπτει την πραγματική ευρωπαϊκή κρίση. Για να την
αποκαλύψουμε οφείλουμε να φθάσουμε στις απαρχές της μορφοποίησης των
σύγχρονων ευρωπαϊκών κοινωνιών. Στις ιδέες του διαφωτισμού και την
καθολική επιβολή του υλισμού. Εκεί όπου μαζί με τις παραδόσεις χάθηκαν
και οι αξίες. Η εντιμότητα, η τιμή, η φιλαλήθεια, ακόμα και γενναιότητα των ευρωπαϊκών λαών θεωρήθηκαν παρωχημένες ...
ιδεοληψίες. Η νέα πρόταση ήταν η ελευθερία, η ισότητα και τα πανανθρώπινα δικαιώματα.
Ελευθερία όμως ως προς τι; Ισότητα μεταξύ ποίων; Ανθρώπινα δικαιώματα έναντι ποίου; Αυτά τα ερωτήματα σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τη θέση των ανώτερων αξιών που πηγάζουν από το «ηγεμονικό», δηλαδή από το πνεύμα αντικατέστησαν οι οικονομικές σχέσεις, η οικονομία, δηλαδή ο ωφελιμισμός, στοιχείο του «δαιμονικού», δηλαδή των κατώτερων κινήτρων του ανθρώπινου υποσυνείδητου, αποτελούν οδηγό στο να εξιχνιάσουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Η απατηλή αίσθηση της ελευθερίας, της ισότητας και των ατομικών δικαιωμάτων υπνώτισε τα έθνη και έδωσε τη δυνατότητα στους οικονομικά ισχυρούς και πνευματικά διεφθαρμένους να επιβάλουν μία οικονομική τάξη πραγμάτων που διασφαλίζει όχι μόνο τα ατομικά τους συμφέροντα, αλλά και την απόλυτη εξουσία.
Το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί ως κοματική εταιρεία. Η ελευθερία διαβαθμίζεται ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια. Το ίδιο ισχύει και για το δίκαιο, στη σύλληψη, αλλά στην εφαρμογή του. Η ισότητα προπαγανδίζεται και επιβάλλεται για να ισοπεδώσει ειδικά τις φυλετικές και εθνικές διαφοροποιήσεις. Δεν ισχύει όμως στους κύκλους της εξουσίας. Η ανωτερότητα του οικονομικά ισχυρότερου θεωρείται αυταπόδεικτη. Τα εθνικά ατομικά δικαιώματα, δοσμένα από τη φύση, αφανίστηκαν, ενώ μοιράζονται αφειδώς τα ατομικά δικαιώματα του ευρωπαίου και του παγκόσμιου πολίτη. Ενός πολίτη ο οποίος ούτε υπάρχει, ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει. Μπορούν λοιπόν να του πιστωθούν όσα ατομικά δικαιώματα επιθυμεί, αφού ποτέ δεν πρόκειται να τα απολαύσει.
Αυτοί είναι οι βασικοί ιδεολογικοί άξονες του κοινωνικού μηχανισμού της ευρωπαϊκής ένωσης. Ο ευρωπαίος πολίτης αποκομμένος από τις εθνικές του παραδόσεις και απογυμνωμένος από οράματα και το ιστορικό του πεπρωμένο βιώνει την παρακμή της ευρωπαϊκής ηπείρου. Την παρακμή των εθνικών κοινοτήτων και των κοινωνιών. Συντηρητικοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλιστές και μαρξιστές διαφόρων αποχρώσεων ρυπαίνουν την πολιτική ατμόσφαιρα σαν αποτυχημένες εκδοχές των ίδιων βασικών υλιστικών αντιλήψεων. Τα κόμματα, ευρωπαϊκά και ντόπια είναι πυλώνες στήριξης της άρχουσας οικονομικής τάξης. Ο πολίτης μετεξελίχθηκε σε ένα ψηφοφόρο, σε ένα αριθμό.
Τα συγκροτήματα συνεργασίας κρατών, οι λεγόμενες «οικονομικές κοινότητες», όπως και η ευρωπαϊκή, εξ’ αρχής δεν απέβλεπαν στην αμοιβαία συνεργασία και ανάπτυξη αλλά αντίθετα στην εξουθενωτική εκμετάλλευση της ασθενέστερης χώρας από την ισχυρότερη. Ο επιφανής καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας Δημοσθένης Στεφανίδης αποφαίνεται ότι η φιλελεύθερη ιδέα υπέρ του ελεύθερου διακρατικού εμπορίου και διακίνησης κεφαλαίων είναι εκτός πραγματικότητας. Το ασθενέστερο οικονομικά κράτος είναι καταδικασμένο σε οικονομικό μαρασμό και πτώχευση. Και αυτά ελέχθησαν και εγράφησαν δεκαετίες πριν την ολοκλήρωση της δομής της ευρωπαϊκής ένωσης. Κατόπιν αυτών η έλευση της κρίσης όχι μόνο δεν αποτελούσε αναπάντεχο γεγονός, αλλά μαθηματικά αναμενόμενο.
Συμβαίνουν όμως τα ακόλουθα οικονομικά φαινόμενα:
1. Το αυθαίρετο δικαίωμα των τραπεζών να εκδίδουν οικονομικά προϊόντα με αντίκρισμα στο 1/5 έως το 1/20 των αποθεμάτων τους.
2. Η γενικευμένη χρήση του παρασιτικού κεφαλαίου εκ μέρους ομίλων ιδιωτικών συμφερόντων, δηλαδή του χρήματος ως προϊόν που παράγει χρήμα.
3. Ο διαρκής δανεισμός κεφαλαίων εκ μέρους των ως άνω ομίλων προς όλα τα κράτη σε βαθμό που να θεωρείται οικονομική υγεία το κρατικό χρέος προς τις αγορές.
Αυτός ο συνδυασμός παρέχει τη δυνατότητα σε ισχυρούς οικονομικούς κύκλους να ελέγχουν τη λειτουργία των κρατών. Όμως η πραγματική κρίση είναι παρούσα και απειλεί άμεσα την ύπαρξη των Ελλήνων και των υπολοίπων ευρωπαϊκών εθνών. Οι βασικοί πυλώνες της είναι οι ακόλουθοι:
1. Η ενεργειακή εξάρτηση. Η Ευρώπη παρουσιάζει ιστορικά χαμηλά επενδύσεων στον ενεργειακό τομέα και έως το 2035 θα εισάγει το 80% της ενέργειας που θα καταναλώνει. Αυτή η προοπτική θα φέρει την Ευρώπη σε δεινή θέση έναντι των νέων «παικτών» που είναι ενεργειακοί εξαγωγείς ή περισσότερο αυτάρκεις.
2. Η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος. Όπως η ερημοποίηση των εδαφών, η μείωση και η ρύπανση των υδάτινων πόρων, η όξινη βροχή, η υπερθέρμανση του πλανήτη, τα πάσης φύσεως απόβλητα και το φωτοχημικό νέφος.
3. Ο δημογραφικός θάνατος. Είναι το πλέον καταστροφικό φαινόμενο που απειλεί άμεσα με αφανισμό τα ευρωπαϊκά έθνη. Ο Παράγων TFR ( total fertility rate ) εκφράζει τον μέσο αριθμό παιδιών που αντιστοιχούν σε μία γυναίκα κατά τη διάρκεια της ζωής της. Για να ανανεωθεί πλήρως ( χωρίς να αυξηθεί ) μία γενιά, ο TFR πρέπει να είναι τουλάχιστον 2.1 έως 2.2. Στην ευρωπαϊκή ήπειρο ο TFR έχει φθάσει στο 1.28, δηλαδή κάθε νέα γενιά υποδιπλασιάζεται. Σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας την πληθυσμιακή έκρηξη των μη ευρωπαϊκών εθνών. Στην υποσαχάρια Αφρική o TFR φθάνει το 5.53. Με αυτά τα δεδομένα θα αναμέναμε ότι ο πληθυσμός της Ευρώπης από τα 408 εκατομμύρια το 1900, το 2050 μόλις θα ξεπερνούσε τα 300 εκατομμύρια. Οι προβλέψεις όμως δείχνουν ότι ο πληθυσμός θα φθάσει τα 674 εκατομμύρια παρουσιάζοντας αύξηση. Αυτή η πρόβλεψη οφείλεται στα τεράστια εποικιστικά ρεύματα των αλλοφύλων που αναμένεται να διογκωθούν τις επόμενες δεκαετίες. Αυτοί προβλέπεται να αντικαταστήσουν τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων που δεν γεννήθηκαν ποτέ. Αυτοί προβλέπεται να τροφοδοτήσουν με φθηνά εργατικά χέρια την ευρωπαϊκή ήπειρο. Έτσι, η οικονομική ολιγαρχία των κοσμοπολιτών πιστεύει ότι θα διατηρήσει για τον εαυτό της τα προνόμια και την ποιότητα ζωής που κατέχει.
Για λίγο όμως, αφού το 2050 η Γαλλία θα είναι ισλαμικό κράτος. Το 1975 υπήρχαν 5 τζαμιά, σήμερα 2400. Τα περισσότερα από αυτά ανεγέρθησαν με κρατικά κονδύλια. Σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις οι μουσουλμάνοι απαιτούν πλήρη δικαιώματα και επιχορηγήσεις ενώ όχι μόνο δεν σέβονται τα ήθη και τα έθιμα, αλλά λοιδορούν τη θρησκεία, τον τρόπο ζωής και τους κοινωνικούς κώδικες των ευρωπαίων. Ήδη απειλούν ανοιχτά με εφαρμογή της σαρία, πράγμα που έχουν επιτύχει σε πολλές περιοχές. Οι βιαιοπραγίες κατά των ευρωπαίων αυξάνονται ραγδαία ενώ οποιαδήποτε αντίδραση καταστέλλεται άμεσα ως φασιστική ή ρατσιστική. Όπου επικρατεί το ισλαμικό στοιχείο οι άλλες κοινότητες εγκαταλείπουν την περιοχή ως ανεπιθύμητες. Η βελγική πόλη Μολεμπίκ είναι κατά το ένα τρίτο μουσουλμανική. Στον μουσουλμανικό τομέα η αστυνομία έχει παύσει να επεμβαίνει. Στην Ολλανδία το 30% των παιδιών που γεννιούνται είναι μουσουλμάνοι. Στο Βέλγιο το 50%. Η τυραννία της «πολιτικής ορθότητας» και της πολυπολιτισμικότητας αφανίζει την Ευρώπη.
Αλήθεια, πόσο ανούσια και ήσσονος σημασίας φαντάζει η δήθεν ευρωπαϊκή οικονομική κρίση μπροστά στην προοπτική του αφανισμού. Απαιτούνται άμεσες λύσεις για τη σωτηρία μας. Όταν μία ολόκληρη ήπειρος γερνάει και πεθαίνει, τότε το σύστημα και τα ιδεολογήματα που επικρατούν είναι σάπια και επικίνδυνα. Προέχει η αποφασιστική αντιμετώπιση των ιδεολογικών σκουπιδιών και η επιβολή και πλήρης επικράτηση του κοινωνικού εθνικισμού. Οποιαδήποτε ανοχή σε διεθνιστικές και υλιστικές ιδεοληψίες είναι αδιανόητη. Πλήρης εκκαθάριση της παιδείας, του στρατού και της δημόσιας διοίκησης από τους πράκτορες του διεθνούς κεφαλαίου.
Εθνικιστική παιδεία σε όλες τις βαθμίδες. Εφαρμογή της πολιτικής αγωγής και της πολιτικής παιδαγωγικής. Εφαρμογή προγραμμάτων στήριξης της ευρωπαϊκής οικογένειας. Ισόρροπη κατανομή του πληθυσμού σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια και καταπολέμηση της αστυφιλίας. Αναγέννηση της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής εις βάρος των μη παραγωγικών επαγγελμάτων. Προώθηση της επιστημονικής έρευνας και των νέων τεχνολογιών στον ενεργειακό και στρατιωτικό τομέα. Αναγέννηση της πραγματικής τέχνης και του πολιτισμού. Υποβάθμιση της οικονομίας από αυτοσκοπό σε μέσο επίτευξης στόχων, και αναβάθμιση των εθνικών ιδεωδών και της αξίας της παράδοσης. Συνδυασμός της παράδοσης με τον νεωτερισμό και την τεχνολογία. Οργάνωση των εθνών σε κοινωνικές πυραμίδες όπου ο κάθε πολίτης ως ξεχωριστή προσωπικότητα έχει πλήρη επίγνωση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών του. Ο πληθυσμός μετατρέπεται σε έθνος και το έθνος σε ένα πλήρη οργανισμό, μία λαϊκή κοινότητα που λειτουργεί πραγματικά για το κοινό συμφέρον.
Μόνο με αυτό τον τρόπο τα έθνη της Ευρώπης θα κατορθώσουν να δομήσουν ένα ηπειρωτικό συγκρότημα. Δηλαδή ένα συγκρότημα εθνών κρατών όπου υπάρχει αλληλοσεβασμός στην εθνική κυριαρχία, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις. Ταυτόχρονα γίνεται θεσμός η ειλικρινής αλληλεγγύη και η κοινή αμυντική πολιτική. Οι διακρατικές εμπορικές σχέσεις τελούνται με ήθος και στη βάση των πραγματικών κοινωνικών αναγκών. Αυτή είναι η Ευρώπη που οραματιζόμαστε και αυτός είναι ο τρόπος που θα την επιτύχουμε.
ιδεοληψίες. Η νέα πρόταση ήταν η ελευθερία, η ισότητα και τα πανανθρώπινα δικαιώματα.
Ελευθερία όμως ως προς τι; Ισότητα μεταξύ ποίων; Ανθρώπινα δικαιώματα έναντι ποίου; Αυτά τα ερωτήματα σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τη θέση των ανώτερων αξιών που πηγάζουν από το «ηγεμονικό», δηλαδή από το πνεύμα αντικατέστησαν οι οικονομικές σχέσεις, η οικονομία, δηλαδή ο ωφελιμισμός, στοιχείο του «δαιμονικού», δηλαδή των κατώτερων κινήτρων του ανθρώπινου υποσυνείδητου, αποτελούν οδηγό στο να εξιχνιάσουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Η απατηλή αίσθηση της ελευθερίας, της ισότητας και των ατομικών δικαιωμάτων υπνώτισε τα έθνη και έδωσε τη δυνατότητα στους οικονομικά ισχυρούς και πνευματικά διεφθαρμένους να επιβάλουν μία οικονομική τάξη πραγμάτων που διασφαλίζει όχι μόνο τα ατομικά τους συμφέροντα, αλλά και την απόλυτη εξουσία.
Το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί ως κοματική εταιρεία. Η ελευθερία διαβαθμίζεται ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια. Το ίδιο ισχύει και για το δίκαιο, στη σύλληψη, αλλά στην εφαρμογή του. Η ισότητα προπαγανδίζεται και επιβάλλεται για να ισοπεδώσει ειδικά τις φυλετικές και εθνικές διαφοροποιήσεις. Δεν ισχύει όμως στους κύκλους της εξουσίας. Η ανωτερότητα του οικονομικά ισχυρότερου θεωρείται αυταπόδεικτη. Τα εθνικά ατομικά δικαιώματα, δοσμένα από τη φύση, αφανίστηκαν, ενώ μοιράζονται αφειδώς τα ατομικά δικαιώματα του ευρωπαίου και του παγκόσμιου πολίτη. Ενός πολίτη ο οποίος ούτε υπάρχει, ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει. Μπορούν λοιπόν να του πιστωθούν όσα ατομικά δικαιώματα επιθυμεί, αφού ποτέ δεν πρόκειται να τα απολαύσει.
Αυτοί είναι οι βασικοί ιδεολογικοί άξονες του κοινωνικού μηχανισμού της ευρωπαϊκής ένωσης. Ο ευρωπαίος πολίτης αποκομμένος από τις εθνικές του παραδόσεις και απογυμνωμένος από οράματα και το ιστορικό του πεπρωμένο βιώνει την παρακμή της ευρωπαϊκής ηπείρου. Την παρακμή των εθνικών κοινοτήτων και των κοινωνιών. Συντηρητικοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλιστές και μαρξιστές διαφόρων αποχρώσεων ρυπαίνουν την πολιτική ατμόσφαιρα σαν αποτυχημένες εκδοχές των ίδιων βασικών υλιστικών αντιλήψεων. Τα κόμματα, ευρωπαϊκά και ντόπια είναι πυλώνες στήριξης της άρχουσας οικονομικής τάξης. Ο πολίτης μετεξελίχθηκε σε ένα ψηφοφόρο, σε ένα αριθμό.
Τα συγκροτήματα συνεργασίας κρατών, οι λεγόμενες «οικονομικές κοινότητες», όπως και η ευρωπαϊκή, εξ’ αρχής δεν απέβλεπαν στην αμοιβαία συνεργασία και ανάπτυξη αλλά αντίθετα στην εξουθενωτική εκμετάλλευση της ασθενέστερης χώρας από την ισχυρότερη. Ο επιφανής καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας Δημοσθένης Στεφανίδης αποφαίνεται ότι η φιλελεύθερη ιδέα υπέρ του ελεύθερου διακρατικού εμπορίου και διακίνησης κεφαλαίων είναι εκτός πραγματικότητας. Το ασθενέστερο οικονομικά κράτος είναι καταδικασμένο σε οικονομικό μαρασμό και πτώχευση. Και αυτά ελέχθησαν και εγράφησαν δεκαετίες πριν την ολοκλήρωση της δομής της ευρωπαϊκής ένωσης. Κατόπιν αυτών η έλευση της κρίσης όχι μόνο δεν αποτελούσε αναπάντεχο γεγονός, αλλά μαθηματικά αναμενόμενο.
Συμβαίνουν όμως τα ακόλουθα οικονομικά φαινόμενα:
1. Το αυθαίρετο δικαίωμα των τραπεζών να εκδίδουν οικονομικά προϊόντα με αντίκρισμα στο 1/5 έως το 1/20 των αποθεμάτων τους.
2. Η γενικευμένη χρήση του παρασιτικού κεφαλαίου εκ μέρους ομίλων ιδιωτικών συμφερόντων, δηλαδή του χρήματος ως προϊόν που παράγει χρήμα.
3. Ο διαρκής δανεισμός κεφαλαίων εκ μέρους των ως άνω ομίλων προς όλα τα κράτη σε βαθμό που να θεωρείται οικονομική υγεία το κρατικό χρέος προς τις αγορές.
Αυτός ο συνδυασμός παρέχει τη δυνατότητα σε ισχυρούς οικονομικούς κύκλους να ελέγχουν τη λειτουργία των κρατών. Όμως η πραγματική κρίση είναι παρούσα και απειλεί άμεσα την ύπαρξη των Ελλήνων και των υπολοίπων ευρωπαϊκών εθνών. Οι βασικοί πυλώνες της είναι οι ακόλουθοι:
1. Η ενεργειακή εξάρτηση. Η Ευρώπη παρουσιάζει ιστορικά χαμηλά επενδύσεων στον ενεργειακό τομέα και έως το 2035 θα εισάγει το 80% της ενέργειας που θα καταναλώνει. Αυτή η προοπτική θα φέρει την Ευρώπη σε δεινή θέση έναντι των νέων «παικτών» που είναι ενεργειακοί εξαγωγείς ή περισσότερο αυτάρκεις.
2. Η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος. Όπως η ερημοποίηση των εδαφών, η μείωση και η ρύπανση των υδάτινων πόρων, η όξινη βροχή, η υπερθέρμανση του πλανήτη, τα πάσης φύσεως απόβλητα και το φωτοχημικό νέφος.
3. Ο δημογραφικός θάνατος. Είναι το πλέον καταστροφικό φαινόμενο που απειλεί άμεσα με αφανισμό τα ευρωπαϊκά έθνη. Ο Παράγων TFR ( total fertility rate ) εκφράζει τον μέσο αριθμό παιδιών που αντιστοιχούν σε μία γυναίκα κατά τη διάρκεια της ζωής της. Για να ανανεωθεί πλήρως ( χωρίς να αυξηθεί ) μία γενιά, ο TFR πρέπει να είναι τουλάχιστον 2.1 έως 2.2. Στην ευρωπαϊκή ήπειρο ο TFR έχει φθάσει στο 1.28, δηλαδή κάθε νέα γενιά υποδιπλασιάζεται. Σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας την πληθυσμιακή έκρηξη των μη ευρωπαϊκών εθνών. Στην υποσαχάρια Αφρική o TFR φθάνει το 5.53. Με αυτά τα δεδομένα θα αναμέναμε ότι ο πληθυσμός της Ευρώπης από τα 408 εκατομμύρια το 1900, το 2050 μόλις θα ξεπερνούσε τα 300 εκατομμύρια. Οι προβλέψεις όμως δείχνουν ότι ο πληθυσμός θα φθάσει τα 674 εκατομμύρια παρουσιάζοντας αύξηση. Αυτή η πρόβλεψη οφείλεται στα τεράστια εποικιστικά ρεύματα των αλλοφύλων που αναμένεται να διογκωθούν τις επόμενες δεκαετίες. Αυτοί προβλέπεται να αντικαταστήσουν τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων που δεν γεννήθηκαν ποτέ. Αυτοί προβλέπεται να τροφοδοτήσουν με φθηνά εργατικά χέρια την ευρωπαϊκή ήπειρο. Έτσι, η οικονομική ολιγαρχία των κοσμοπολιτών πιστεύει ότι θα διατηρήσει για τον εαυτό της τα προνόμια και την ποιότητα ζωής που κατέχει.
Για λίγο όμως, αφού το 2050 η Γαλλία θα είναι ισλαμικό κράτος. Το 1975 υπήρχαν 5 τζαμιά, σήμερα 2400. Τα περισσότερα από αυτά ανεγέρθησαν με κρατικά κονδύλια. Σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις οι μουσουλμάνοι απαιτούν πλήρη δικαιώματα και επιχορηγήσεις ενώ όχι μόνο δεν σέβονται τα ήθη και τα έθιμα, αλλά λοιδορούν τη θρησκεία, τον τρόπο ζωής και τους κοινωνικούς κώδικες των ευρωπαίων. Ήδη απειλούν ανοιχτά με εφαρμογή της σαρία, πράγμα που έχουν επιτύχει σε πολλές περιοχές. Οι βιαιοπραγίες κατά των ευρωπαίων αυξάνονται ραγδαία ενώ οποιαδήποτε αντίδραση καταστέλλεται άμεσα ως φασιστική ή ρατσιστική. Όπου επικρατεί το ισλαμικό στοιχείο οι άλλες κοινότητες εγκαταλείπουν την περιοχή ως ανεπιθύμητες. Η βελγική πόλη Μολεμπίκ είναι κατά το ένα τρίτο μουσουλμανική. Στον μουσουλμανικό τομέα η αστυνομία έχει παύσει να επεμβαίνει. Στην Ολλανδία το 30% των παιδιών που γεννιούνται είναι μουσουλμάνοι. Στο Βέλγιο το 50%. Η τυραννία της «πολιτικής ορθότητας» και της πολυπολιτισμικότητας αφανίζει την Ευρώπη.
Αλήθεια, πόσο ανούσια και ήσσονος σημασίας φαντάζει η δήθεν ευρωπαϊκή οικονομική κρίση μπροστά στην προοπτική του αφανισμού. Απαιτούνται άμεσες λύσεις για τη σωτηρία μας. Όταν μία ολόκληρη ήπειρος γερνάει και πεθαίνει, τότε το σύστημα και τα ιδεολογήματα που επικρατούν είναι σάπια και επικίνδυνα. Προέχει η αποφασιστική αντιμετώπιση των ιδεολογικών σκουπιδιών και η επιβολή και πλήρης επικράτηση του κοινωνικού εθνικισμού. Οποιαδήποτε ανοχή σε διεθνιστικές και υλιστικές ιδεοληψίες είναι αδιανόητη. Πλήρης εκκαθάριση της παιδείας, του στρατού και της δημόσιας διοίκησης από τους πράκτορες του διεθνούς κεφαλαίου.
Εθνικιστική παιδεία σε όλες τις βαθμίδες. Εφαρμογή της πολιτικής αγωγής και της πολιτικής παιδαγωγικής. Εφαρμογή προγραμμάτων στήριξης της ευρωπαϊκής οικογένειας. Ισόρροπη κατανομή του πληθυσμού σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια και καταπολέμηση της αστυφιλίας. Αναγέννηση της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής εις βάρος των μη παραγωγικών επαγγελμάτων. Προώθηση της επιστημονικής έρευνας και των νέων τεχνολογιών στον ενεργειακό και στρατιωτικό τομέα. Αναγέννηση της πραγματικής τέχνης και του πολιτισμού. Υποβάθμιση της οικονομίας από αυτοσκοπό σε μέσο επίτευξης στόχων, και αναβάθμιση των εθνικών ιδεωδών και της αξίας της παράδοσης. Συνδυασμός της παράδοσης με τον νεωτερισμό και την τεχνολογία. Οργάνωση των εθνών σε κοινωνικές πυραμίδες όπου ο κάθε πολίτης ως ξεχωριστή προσωπικότητα έχει πλήρη επίγνωση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών του. Ο πληθυσμός μετατρέπεται σε έθνος και το έθνος σε ένα πλήρη οργανισμό, μία λαϊκή κοινότητα που λειτουργεί πραγματικά για το κοινό συμφέρον.
Μόνο με αυτό τον τρόπο τα έθνη της Ευρώπης θα κατορθώσουν να δομήσουν ένα ηπειρωτικό συγκρότημα. Δηλαδή ένα συγκρότημα εθνών κρατών όπου υπάρχει αλληλοσεβασμός στην εθνική κυριαρχία, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις. Ταυτόχρονα γίνεται θεσμός η ειλικρινής αλληλεγγύη και η κοινή αμυντική πολιτική. Οι διακρατικές εμπορικές σχέσεις τελούνται με ήθος και στη βάση των πραγματικών κοινωνικών αναγκών. Αυτή είναι η Ευρώπη που οραματιζόμαστε και αυτός είναι ο τρόπος που θα την επιτύχουμε.
