Η πρόσφατη σχετικά περίπτωση Καρυπίδη και τα όσα ακολούθησαν γύρω από τις απόψεις και τα λεγόμενά του έδωσαν την ευκαιρία για να φανερωθεί, για μια ακόμη φορά, η υποκρισία όλων των φορέων του συστήματος, το οποίο το τελευταίο χρονικό διάστημα αυτοχαρακτηρίζεται ως «συνταγματικό τόξο».
Ο τέως υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας έχασε την στήριξή του από το αλλοπρόσαλλο αυτό κόμμα επειδή είχε «το θράσος» να βγάλει στην εκπομπή του τον Ηλία ...
Κασιδιάρη και το «χειρότερο» να τον αφήσει να μιλήσει λέγοντας την άποψή του. Επίσης, οι θέσεις του για το νέο όνομα (ΝΕΡΙΤ) της Δημόσιας Τηλεόρασης χαρακτηρίστηκαν ως αντισημιτικές, ενώ δεν παρέλειψε να ειρωνευτεί τις διώξεις κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Μέχρι εδώ, αυτό το οποίο μπορούμε να πούμε είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται ένα Κόμμα δίχως Αρχές, Ιδέες και Αξίες, που συμπεριφέρεται ως «λιγούρι της εξουσίας» και κάνει τις επιλογές του με βάση την ψηφοθηρία, κρίνοντας προφανώς ότι ο Καρυπίδης είναι αρκετά δημοφιλής στην Κοζάνη και την ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας.
Τα πράγματα, όμως, απέκτησαν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν με βάση την περίπτωση Καρυπίδη είχαμε την τοποθέτηση των εβραίων του εξωτερικού και ειδικότερα του γνωστού διώκτη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ Ντέϊβιντ Χάρις. Όπως συνηθίζει ο αδίστακτος και εμπαθής αυτός σιωνιστής, έχωσε την μύτη του σε εσωτερικά θέματα μιας ξένης χώρας με ύφος προστακτικό, το οποίο έδινε σαφείς εντολές. Αυτό το θρασύτατο ύφος του εν λόγω σιωνιστή προκάλεσε πολλές διαμαρτυρίες, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι υποστήριξαν ότι η συμπεριφορά του προέδρου της αμερικανοεβραϊκής επιτροπής ήταν ανεπίτρεπτη. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, έβγαλε ανακοίνωση, στην οποία κάνει λόγο για «απαράδεκτη απόπειρα παρέμβασης στα εσωτερικά πράγματα της Χώρας». Όντως, έτσι είναι τα πράγματα. Δεν ήταν, όμως, ούτε η μόνη ούτε η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος εβραίος ανακατευόταν στα εσωτερικά ζητήματα της Ελλάδας. Πριν από λίγους μήνες ο Χάρις «πίεζε» τον παριστάνοντα τον πρωθυπουργό της Χώρας Σαμαρά να πάρει σκληρά μέτρα εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Προφανώς και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σχεδόν αμέσως μετά ξεκίνησε το ανήθικο, ανέντιμο και παράνομο «κυνήγι μαγισσών» εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, το οποίο περιελάμβανε δικαστικές διώξεις, προφυλακίσεις, ηθική διαπόμπευση, ακόμη και δολοφονίες. Ο Χάρις ήταν αυτός ο οποίος έβγαζε εμπρηστικές ανακοινώσεις κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Ο κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτιέται: «Μα καλά, δεν αποτελεί κι αυτή η τοποθέτησή του κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ξεκάθαρη παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις μιας υποτίθεται ανεξάρτητης Χώρας;». Φυσικά και είναι απαντούμε Εμείς, που νιώθουμε στο πετσί τις παραινέσεις και τις νουθεσίες του συγκεκριμένου σιωνιστή προς τον εγχώριο πολιτικό του υπάλληλο Σαμαρά «να μας λιώσει».
Φτάσαμε, λοιπόν, στο απαράδεκτο απ΄όλες τις απόψεις σημείο να αποφασίζουν οι ξένες οργανώσεις για την αντιμετώπιση Ελληνικών Πολιτικών Σχηματισμών, καθόλα Νόμιμων και με ευρεία Λαϊκή αποδοχή. Μόνο που στη περίπτωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ κανείς δεν βρέθηκε να πει το αυτονόητο, ότι δηλαδή υπάρχει μια ξεκάθαρη απόπειρα παρέμβασης σε θέματα καθαρά Ελληνικού ενδιαφέροντος. Έπρεπε να συμβεί το περιστατικό με τον Καρυπίδη για να διαπιστώσει ο κόσμος ότι υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται κάποιοι την έννοια της εξωτερικής παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κράτους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι όμοιοί του όταν ο Χάρις λοιδορούσε την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ όχι μόνο δεν παραδεχόντουσαν ότι υπάρχει ωμή, απαράδεκτη και ανεπίτρεπτη παρέμβαση ξένων οργανώσεων σε Ελληνικά ζητήματα αλλά σιγόνταραν κιόλας το άθλιο αυτό κλίμα. Δεν δικαιούνται, επομένως, να ομιλούν για την «νταβατζίδικη» στάση των εβραίων του εξωτερικού, αφού σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις τήρησαν σιγή ιχθύος.
Είναι ολοφάνερο, απ΄όλα αυτά, ότι υπάρχει ένα κλίμα υποκρισίας και επιλεκτικής αντιμετώπισης προσώπων και καταστάσεων. Έχουμε μια «ηθικοποίηση» της πολιτικής ζωής του Τόπου, βασισμένη ξεκάθαρα πάνω σε συγκεκριμένα υποκειμενικά κριτήρια. Η πραγματική Ηθική, τότε, χάνεται κι αυτό που μένει είναι μια ανακόλουθη και άνευ ουσιαστικού περιεχομένου «ηθικολογία», η οποία εξυπηρετεί κατευθυνόμενες σκοπιμότητες νε ταπεινά κριτήρια. Δεν είναι δυνατόν η πολιτική ζωή στη Χώρα να κινείται με βάση τα όσα απαιτούν οι διάφοροι ανθέλληνες τύπου Χάρις, Καντόρ, Σόρος και Μούιζνιεκ και όχι τα όσα θέλει ο Ελληνικός Λαός, ο οποίος απ ΄ό,τι φαίνεται μόνο Κυρίαρχος δεν είναι τελικά.
Δεν είναι δυνατόν διεθνείς εβραϊκές οργανώσεις να καθορίζουν την τύχη της Χώρας, την ίδια στιγμή που σφυρίζουν αδιάφορα για τα συνεχιζόμενα εγκλήματα των σιωνιστών κατά των Παλαιστινίων. Η περίπτωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και του Καρυπίδη δείχνει, χωρίς καμία αμφιβολία, ότι οι παγκόσμιοι αφέντες προσπαθούν επανειλημμένα να ποινικοποιήσουν ό,τι δεν τους αρέσει, να το εκφοβίσουν και να το εξοστρακίσουν από την εγχώρια Πολιτική ζωή, αφήνοντας χώρο μόνο στα πειθήνια όργανα τους. Αδυνατώντας με νόμιμα και έντιμα μέσα να αντιμετωπίσουν το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών αφήνουν στη άκρη οποιαδήποτε επίφαση νομιμότητας καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου.
Ταυτόχρονα, όμως, ξεσκεπάζονται δείχνοντας την αληθινή τους ταυτότητα, με αποτέλεσμα ο Λαός να αντιλαμβάνεται τα απίστευτα αίσχη που συμβαίνουν σε ηθικό, νομικό και πολιτικό επίπεδο.
Το απύθμενο μίσος τους εναντίον της Ελλάδας και όσων την υπερασπίζονται είναι αυτό που τους χαρακτηρίζει.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
