Γράφει ο Οδυσσεύς Πατεράκης
Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται μια παλιά, με τίτλο "Ο κύκλος της ζωής", γελοιογραφία του ΚΥΡ, εικονίζουσα ένα και το αυτό πρόσωπο σε τρία ηλικιακά στάδια : Ένας μουσάτος νεαρός, ένας ημιμεσήλιξ μυστακοφόρος κι' ένας φρεσκοξυρισμένος μεσήλικας, παρατεταγμένοι σε πόζα. Άνωθεν των τριών, αντιστοίχως, το "Α" σε κύκλο, ακολούθως η κυκλωμένη ρούνα του θανάτου, που κάποιοι καθιέρωσαν για ...σήμα της ειρήνης και τέλος το σήμα της ...MERCEDES. Σύμβολο της ...
"επανάστασης" το πρώτο, της "σύνεσης" το δεύτερο, του "κοινωνικού ... status" το τρίτο. Στη θέα της ξεκαρδιστικής παράστασης, θέλει δε θέλει, πάει ο νους στην κυνική ρήση του γνωστού και μη εξαιρετέου Ουΐνστων Τσώρτσιλ, "πρωτοπαλλήκαρου" του ...αντιναζισμού, για την ...αναγκαιότητα νά 'ναι κανείς "αριστερός" στα νιάτα του, στα μεσοκαιρίσματά του "κεντρώος" και στα γεράματα "δεξιός". Είναι ένα σύστημα αξιών, η αντιστοιχία αυτή, επιβαλλόμενο. Μια δεξαμενή αναπαραγωγής ενός...βολικού τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς των ανθρώπων, σε ηλικιακή κατάταξη. Είναι "ιερή" για το κυρίαρχο σύστημα αυτή η σχέση, η παρασάγκας απέχουσα από το "ΑΜΕΣ ΔΕ ΓΕΣΣΟΜΕΘΑ" των Σπαρτιατόπουλων, η βαφτισμένη περίτεχνα ..."χάσμα των γενεών". Γι' αυτό και την υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια. Παμπόνηροι (κι' επιστρατευμένοι) ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι, πασχίζουν να αποδείξουν την αναγκαιότητά της για μια "ευνομούμενη" (διάβαζε : αποτελματωμένη) κοινωνία, ό,τι δηλαδή βολεύει τα αφεντικά του συστήματος. Και στο κέντρο αυτής της "λογικής" τοποθετείται κάτι, κατά φύσιν "παράλογο" : η "Ουτοπία", ο μεγάλος της Ευτοπίας αντίπαλος. Η αναγωγή της ανατροπής του συστήματος σ' ένα ...υπερπέραν της πρακτικής ενδεχόμενο, ταιριάζει "γάντι" στην "πλουραλιστική" "λογική" των αφεντικών. Και η δυσωδία του τέλματος, καλά κρατεί.
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, η παραπάνω συνταγή, δάνειο από την Δύση, την παινεμένη των ξενομιμητιστών Εσπερίαν, στην ..."οποίαν ανήκωμεν", είχε κι' έχει την τιμητική της. Και το χειρότερο; Με τίμημα την ίδια την εθνική μας ύπαρξη, σ' όλες της τις εκφάνσεις, εσχάτως δε και βιολογική. Μια βρώμικη συμφωνία στήθηκε πίσω από την πλάτη του ανυποψίαστου Έλληνα, που κρατούσε αναμμένα κεριά στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, νομίζοντας πως ...επανέφερε την Δημοκρατία, εκείνη την αποφράδα νύχτα του '74, με μια εθνική προδοσία να μαίνεται στην ανατολική εσχατιά του Ελληνισμού, που δεν ήταν μακρυά για τις τριήρεις του Κίμωνα, αλλά ..."ήταν μακρυά" για τα ...Φάντομς, για να υποδεχθεί τον, άρτι αφιχθέντα εκ Παρισίων, ολετήρα του έθνους Κων/νο Καραμανλή τον πρεσβύτερο. Η (τύποις) ευρισκόμενη στην παρανομία "αριστερά" "νομιμοποιείτο", υπό τον όρο να καταστεί ακίνδυνη μέσα από μια διεστραμμένης εμπνεύσεως μέθοδο, δια της οποίας θα εναρμονίζετο και το ενδοελλαδικό πολιτικό σκηνικό, πλήρως στα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα : εγκλωβισμένη η ίδια στη γκραμσική λογική ότι η πολιτιστική άλωση θα κάμει την εξουσία να πέσει σαν ώριμο φρούτο στα χέρια της, επιδόθηκε, με την συμφωνημένη ανοχή των (παμπόνηρων τοποτηρητών του καπιταλισμού) "δεξιοκεντρώων" πολιτικών, στην αποδόμηση κάθε εθνικής και ηθικοκοινωνικής αξίας που κρατούσε σε συνοχή το λαό μας, σε κάθε επίπεδο. Ο,τιδήποτε, είχε να κάμει με την Παιδεία και τον Πολιτισμό και αντέβαινε στο εγχείρημα, βαφτίστηκε "μαύρος συντηρητισμός" και εξωβελίστηκε στο πυρ το εξώτερον, ενώ οι υποτιθέμενοι παραταξιακοί...φύλακες των αξιών, σφύριζαν αδιάφορα μπροστά στην ανηλεή εθνοαποδόμηση, προσφέροντας αφειδώς σχολειά, πανεπιστήμια, μέσα ενημέρωσης, κινηματογράφο, θέατρο, εικαστικές αίθουσες ακόμη και τ' αρχαία θέατρα στους αποδομητές κάθε εθνικής αξίας. Και οι, άλλοτε "εθνικόφρονες" και "αντικομμουνιστές" κυρίαρχοι, ως δια μαγείας μετετράπησαν σε κάτι που προαπριλιανά κατήγγειλαν ως ..."συνοδοιπορία" του "κόμματος της προδοσίας και του εγκλήματος" (δικά τους τα λόγια) φτύνοντας για μια ακόμη φορά τη θυσία όσων στο Γράμμο και το Βίτσι υπερασπίστηκαν την εθνική συνοχή. Μια "επαναστατική γυμναστική" διαρκούς γρονθοκοπήματος του ...ακοπάνιστου αέρα, ασφαλές υποκατάστατο επαναστατικής δράσης και η αποθέωση των συντεχνιακών συμφερόντων, ως ψευδεπίγραφα ..."ταξικών", συμπλήρωνε το πολιτικό σκηνικό, για όσους (o tempora o mores) δεν πολυκαταλάβαιναν από ...Γκράμσι. Ο πιο τραγικός χώρος ωστόσο, σ' όλην ετούτη την αναμπουμπούλα, είναι ο λεγόμενος ..."χώρος των αναρχοαυτόνομων". Η έφεσή του στην αποδοχή της βίας ως μεθόδου πολιτικής έκφρασης, τον έκαμε τον χρήσιμο ηλίθιο του συστήματος για το προβοκάρισμα οποιασδήποτε επικίνδυνης για το σύστημα δράσης αλλά και την απαραίτητη επίφαση ισχύος που χρειάζεται ένα κράτος-διαχειριστής δομημένο σε οικονομοτεχνικά και όχι εθνικολαϊκά πρότυπα με τον ...ξένο παράγοντα ενίοτε να χρησιμοποιεί προς όφελός του τον ...ανέλπιστο μπουναμά! Τέτοια κατάντια της ...επανάστασης ! Μέσα από μια πονηρά εμπνευσμένη σε σκοτεινά κέντρα (με τον δάκτυλο των γνωστών πρεσβειών παρόντα, ή ...ωσεί παρόντα, στην καλύτερη περίπτωση) ο χώρος αυτός μετατράπηκε σε μια θλιβερή συνιστώσα μιας μεταμοντέρνας (μεταγκραμσικής και μεταγκεβαρικής) σοσιαλδημοκρατικής και νεοταξίτικης έκφανσης του αριστερισμού, που σπεύδει εσχάτως να ...κανακέψει, σα σύγχονος Μαυρογιαλούρος πολιτικάντης, ακόμη και την έφεσή του στη βία, βαφτίζοντάς τον "αντιφασιστική πρωτοπορεία", ως άλλοθι στον ολοκληρωτικό του συμβιβασμό με το σύστημα και το ...υπερατλαντικό ανδρεοπαπανδρεϊκής υφής...χρίσμα. Μα πιο τραγική κι' από τραγική, αποκορύφωμα ενός γκροτέσκο συμβολισμού αυτοκτονικής τάσης, η εικόνα νέων ανθρώπων να καίνε τη σημαία τους με (πέρα από εκνευρισμούς και λοιπές συναισθηματικές υπερβολές) μόνο μια διαπίστωση να μπορεί να βγει από τα χείλη των υποψιασμένων αυτού του τόπου: ΟΥ ΓΑΡ ΟΙΔΑΣΙ ΤΙ ΠΟΙΟΥΣΙ !
Υ.Γ. Για χρόνια πολλά ο υπογράφων το κείμενο, σ' αυτό το σύμβολο, δεν έβλεπε παρά μια παραβίαση από τη διακήρυξη των Φιλικών ότι η ελληνική σημαία δει να αποτελείται από τρεις (ερυθρού, μελάνου και λευκού χρώματος) λωρίδες. Δεν έβλεπε παρά την καθιέρωσή του από την εν Επιδαύρω εθνοσυνέλευση και συμπεριλάμβανε και το σύμβολο που η ίδια καθιέρωσε, στις όποιες πολιτειολογικού χαρακτήρα ενστάσεις του. Ακόμη και από δισχιλιετίας ζητήματα εθνικής ταυτότητας παρήλαυναν απ' το μυαλό του σε σχέση με τα επ' αυτού εικονιζόμενα. Και πάνω απ' όλα, "αναρχοαυτόνομε" που την καις, είδε (όπως κι' εσύ) ο γράφων, επ' αυτού το σύμβολο όχι μιας πατρίδας, όχι ενός έθνους, αλλά ενός ...κράτους, δομημένου στην αρχή της διαχείρισης μιας άχρωμης εξουσίας. Μα έκαμα λάθος. Όπως τώρα κι' εσύ. Σαν την απλή απάντηση που βρίσκεται έμπροσθέν μας συχνάκις αθέατη (και "αναλύσεις" επί "αναλύσεων" την κρύβουν ως αλήθεια τόσο λιτή κι' απέριττη), το Πανί αυτό είναι η πιο αντεξουσιαστική έκφραση απ' όλα τα "αντεξουσιαστικά" κινήματα του τόπου μας : Είναι αυτό που κυμάτισε κάποτε έχοντας για κοντάρι τη σάρκα ενός ανθρώπου, του Σπύρου του Καγιαλέ, που το πρόταξε μαζί ΜΕ Τ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ, στους στόλους των υπερδυνάμεων του καιρού του. Πάρ' το, ακόμη και μισοκαμμένο από σένα τον ίδιο κι' έλα (γράφοντας κι' εσύ τους επίδοξους πάτρωνες της ανυστερόβουλης, έστω και πλανεμένης, ιδέας σου εκεί που κι' Καγιαλές έγραψε τους εξουσιαστές του καιρού του), στις δυο του Φλεβάρη, στη μεγάλη πατριωτική σύναξη, να τ' αντιτάξουμε στη μούρη των προδοτών που το βάφτισαν ..."ένα πανί που το πήρε ο αέρας"!
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΜΠΡΟΣ
