Από την γραφίδα του Ιουλίου Έβολα - Περιοδικό «Roma», Νάπολη - 14 Ιανουαρίου 1954
Είναι λίγο έως πολύ γνωστό ότι, ενώ ο σύγχρονος άνθρωπος πίστευε, και
εν μέρει εξακολουθεί να πιστεύει, στον μύθο της εξέλιξης, οι αρχαίοι
πολιτισμοί, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, αλλά ακόμα κι οι πληθυσμοί των
αγρίων, αναγνωρίζουν την αντέλιξη, την υποστροφή της εξέλιξης, την
σταδιακή παρακμή του ανθρώπου από μιαν αρχέγονη κατάσταση - νοούμενη
όχι ως ένα μισοπιθηκίσιο παρελθόν, αλλά ως κατάσταση μιας υψηλής
πνευματικότητας. ...
Η πιο διάσημη μορφή αυτής της διδασκαλίας είναι ο μύθος του
Ησιόδου σχετικά με τις τέσσερεις εποχές του κόσμου – την χρυσή, την
αργυρή, την χάλκινη και την σιδηρά – οι οποίες αντιστοιχούν στις
διαδοχικές βαθμίδες της αναφερόμενης καθόδου ή αποσύνθεσης.
Απόλυτα ανάλογη είναι η διδασκαλία των Ινδών σχετικά με τις Γιούγκα,
διαδοχικούς πλανητικούς κύκλους οι οποίοι είναι εξίσου τέσσερις στον
αριθμό και από μιαν «Εποχή της ύπαρξης» ή «της αλήθειας» - Σάτυα Γιούγκα
- καταλήγουν σε μια «σκοτεινή εποχή» - Κάλι Γιούγκα. Σύμφωνα μ’ αυτές
τις παραδόσεις, οι τρέχοντες καιροί αντιστοιχούν στο επίκεντρο αυτής της
τελευταίας περιόδου: βρισκόμαστε καταμεσής της «σκοτεινής περιόδου».
Παρά το γεγονός ότι η διατύπωση αυτών των θεωριών είναι πάρα πολύ
παλιά, στην πραγματικότητα τα αναμενόμενα για την «σκοτεινή εποχή»
χαρακτηριστικά αντιστοιχούν με τρόπο αρκετά εντυπωσιακό προς τα γενικά
χαρακτηριστικά των χρόνων μας. Μπορεί κάποιος να αξιολογήσει κάποια
εδάφια που αντλούμε από την Βισνού – Πουράνα *, κείμενο που έχει
διατηρήσει μεγάλο μέρος του θησαυρού των αρχαίων παραδόσεων και των
αρχαίων μύθων της Ινδίας. Εμείς περιοριζόμαστε να προσθέσουμε, μέσα σε
παρενθέσεις, κάποιες εξηγήσεις και να υπογραμμίσουμε τις πιο προφανείς
αντιστοιχίες.
Κατ 'αρχάς: «Φυλές δούλων, απόβλητοι και βάρβαροι
θα καταστούν κύριοι στις όχθες (των ποταμών) του Ινδού, του Ντεβίκα, του
Τσαντραβάγκα και του Κασμίρ ... Οι ηγέτες που θα βασιλέψουν στην γη ως
φύσεις βίαιες ... θ’ αρπάξουν τ’ αγαθά και τους υπηκόους τους.
Στενόμυαλοι μέσα στην εξουσία τους, όλο και πιο γρήγορα θα ξεπηδούν και
θα καταρρέουν. Οι ζωές τους θα είναι σύντομες, οι επιθυμίες τους
ακόρεστες και θα αγνοούν τι είναι το έλεος. Οι λαοί των διαφόρων
χωρών, όντας ανάμικτοι θ’ ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.» (Αυτό
σχετίζεται με τις νέες βαρβαρικές επιδρομές, με την συνακόλουθη εισαγωγή
του υλιστικού ιού και της άγριας θέλησης για δύναμη, τυπικών
χαρακτηριστικών στη σύγχρονη Δύση, σε χιλιόχρονους πολιτισμούς ακόμα
πιστούς σε ιερές παραδόσεις. Αυτή η διαδικασία, όπως ξέρετε, στην Ασία
είναι σε αλματώδη εξέλιξη).
«Η επικρατούσα κάστα θα είναι εκείνη των δούλων»
(προλεταριο-σοσιαλιστική εποχή : κομμουνισμός). «Εκείνοι που έχουν
εγκαταλείψει την γεωργία και το εμπόριο και κατέληξαν να ζουν σαν
δούλοι ή να εξασκούν μηχανικά επαγγέλματα» (προλεταριοποίηση και βιομηχανοποίηση).
«Ο ηγέτες αντί να προστατεύουν τους υπηκόους τους, θα καταστρέψουν
και κάτω από οικονομικές δικαιολογίες θα ληστέψουν την ιδιοκτησία στην
κάστα των εμπόρων» (κρίση της ατομικής ιδιοκτησίας και του καπιταλισμού, κομμουνιστική κρατικοποίηση της κοινωνίας).
«Η υγεία (εσωτερική) και ο νόμος (σύμφωνος με την ίδια την φύση) θα
μειώνονται μέρα με τη μέρα, έως ότου ο κόσμος θα διαφθαρεί τελείως.
Μόνον τα κέρδη θα προσφέρουν κοινωνική αξία. Μοναδικό κίνητρο της
αφοσίωσης θα είναι μια φροντίδα για την σωματική υγεία, μόνη σύνδεση
μεταξύ των δύο φύλων θα είναι η ευχαρίστηση, μόνος δρόμος για την
επιτυχία θα είναι η απάτη.Η γη θα τιμάται μόνο για τους ορυκτούς θησαυρούς της» (εκβιομηχάνιση με κάθε κόστος, θάνατος της θρησκείας της γης).
«Τα ιερατικά άμφια θα αντικαταστήσουν την αξιοπρέπεια του ιερέα. Η
μόνη αιτία υπακοής θα είναι η αδυναμία (το τέλος των παλαιών σχέσεων
πίστης και τιμής). «Η φυλή θα αδυνατεί να παράγει θεϊκές γεννήσεις.
Παρεκκλίνοντας λόγω των άπιστων, οι άνθρωποι θα ρωτούν με ασέβεια: «Τι
κύρος έχουν τα παραδοσιακά κείμενα; Ποιοί είναι αυτοί οι θεοί, ποια
είναι αυτή η κάστα που κατέχει την πνευματική εξουσία; (Βραχμάνοι)»
«Ο σεβασμός για τις κάστες, για την κοινωνική τάξη και για τα
θεσμικά όργανα (παραδοσιακά) θα είναι λιγότερος κατά την σκοτεινή
εποχή. Οι γάμοι σ’ αυτήν την εποχή θα πάψουν να είναι μια ιεροτελεστία
και οι κανόνες που συνδέουν ένα μαθητή με έναν πνευματικό δάσκαλο δεν θα
έχουν πλέον ισχύ. Ο καθένας θα θεωρεί πως με κάθε είδους πορεία
μπορεί να φτάσει στην κατάσταση των αναγεννημένων (είναι το επίπεδο
εκδημοκρατισμού των σύγχρονων προϋποθέσεων της πνευματικότητας) και οι
πράξεις λατρείας που ακόμα μπορούν να διενεργηθούν δεν θα έχουν κανένα
αποτέλεσμα. Κάθε στάση της ζωής θα είναι ασύδοτα ίδια για όλους» (συμμόρφωση, τυποποίηση).
«Αυτός που θα διανέμει περισσότερα χρήματα θα είναι άρχοντας των
ανθρώπων και η οικογενειακή καταγωγή θα πάψει να είναι ένας τίτλος
υπεροχής» (υπέρβαση της παραδοσιακής αριστοκρατίας). «Οι άνθρωποι θα
εστιάσουν τα ενδιαφέροντά τους στην απόκτηση, έστω και ανέντιμη, του
πλούτου. Κάθε είδος ανθρώπου θα φαντάζεται πως είναι ίσο με έναν
Βραχμάνο» (διφορούμενες αναληθείς προϋποθέσεις της ελεύθερης ακαδημαϊκής
κουλτούρας. Αλαζονεία της άγνοιας). «Ο λαός θα διακατέχεται από τον
τρόμο του θανάτου και θα φοβάται την φτώχεια : μόνο γι’ αυτό θα διατηρεί
μια μορφή (επίφαση) λατρείας. Οι γυναίκες δεν θ’ ακολουθούν την βούληση
των συζύγων ή των γονέων τους. Θα είναι εγωίστριες, άθλιες,
ανισόρροπες και ψεύτρες και θα προσκολλώνται στους έκλυτους. Θα
γίνονται απλά αντικείμενα σεξουαλικής φθοράς.»
Καθώς η επικαιρότητα αυτής της προφητείας της Βισνού – Πουράνα έχει
στοιχεία δύσκολα αμφισβητήσιμα, για την γενική σημασία της αναγκαστικά
θα πρέπει να έχουμε μιαν αίσθηση σημείου αναφοράς, δηλαδή ποιές θα ήταν
οι αιτίες, η κατάσταση εκείνη με την οποία σταδιακά η ανθρωπότητα θα
εκφυλιστεί. Αλλά τι μπορεί να σημαίνουν σήμερα, για τους περισσότερους
ανθρώπους, όροι όπως «Εποχή της ύπαρξης» και «Χρυσή Εποχή»; Δυστυχώς,
έχουν συρρικνωθεί σε απλές, δίχως νόημα, μυθολογικές και λογοτεχνικές
αναμνήσεις.
Στο εν λόγω κείμενο θα άξιζε τον κόπο να σημειώσουμε δύο επιπλέον
θέματα που μετριάζουν κάπως τις ζοφερές προοπτικές της σκοτεινής εποχής.
Μόνο τα περιγράφουμε. Το πρώτο είναι η ιδέα ότι όποιος έχει γεννηθεί
στην Κάλι-Γιούγκα και παρά ταύτα μπορεί να αναγνωρίσει τις
πραγματικές αξίες και τον αληθινό νόμο, θα συλλέξει υπερφυσικούς
καρπούς, δύσκολα προσιτούς σε πιο εύκολους καιρούς. «Ηρωική
απαισιοδοξία» θα έλεγε ένας Νίτσε, κι αυτή η ιδέα δεν είναι ξένη ούτε
προς τον ίδιο τον Χριστιανισμό. Το δεύτερο θέμα είναι πως η
Κάλι-Γιούγκα, αποτελώντας μέρος μιας ευρύτερης κοσμικής κυκλικής
εξέλιξης, θα έχει και η ίδια ένα τέλος. Λόγω ενός γεγονότος όχι απλά
ανθρώπινου θα προκληθεί μια γενική αλλαγή. Θα ακολουθήσει ένα είδος
αναγέννησης, μια νέα αρχή.
Προπαντός ας ελπίσουμε ότι, πριν να επιτευχθεί αυτή δεν θα
καταλήξουμε τελικά στο βάθος του γκρεμού, με τις απολαύσεις που μας
επιφυλάσσει η «ατομική εποχή».
*Οι Πουράνας είναι εκτενείς συλλογές κειμένων της ινδικής θρησκευτικής
φιλολογίας, οι οποίες δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια της μακρόχρονης
πάλης και αλληλεπίδρασης του Ινδουϊσμού με τον Βουδισμό. Η συγγραφή τους
τοποθετείται ανάμεσα στον 3ο και στον 14ο αιώνα μ.Χ. Οι δεκαοκτώ
κύριες Πουράνας αποδίδονται στον Βιάσα, στον εκδότη των Βεδών και συνάμα
συντάκτη του μυθικοϊστορικού έπους Μαχαμπαράτα . Η πουρανική φιλολογία
εκτείνεται σε εύρος 1.600.000 στίχων. Η κάθε Πουράνα ονοματίζεται από
το όνομα ενός θεού, όπως η αναφερόμενη Βισνού -Πουράνα. Η λέξη
«πουράνα» σημαίνει στην σανσκριτική γλώσσα «από τα αρχαία χρόνια».
Θ.Π.
