Γράφει ο Γιώργος Μάστορας
‘’Στο ίδιο έργο θεατές’’. Η γνωστή αυτή ρήση ταιριάζει απόλυτα, για μια ακόμη φορά, στα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες γύρω από την σύνοδο του Eurogroup και την εκταμίευση της περιβόητης δόσης. Δεν είναι η πρώτη (και προφανώς ούτε η τελευταία) φορά που το γνωστό ‘’αγωνιώδες’’ σενάριο παίζεται με μπόλικη δόση ‘’σασπένς’’ και καταστροφολογίας, ...
προκειμένου να τσιμπήσει το δόλωμα ο Ελληνικός Λαός, νιώθοντας σχεδόν ανακουφισμένος για το… τόσο μεγάλο αυτό κατόρθωμα. Ήδη το επιτελείο της συγκυβέρνησης παρουσιάζει περίπου ως θρίαμβο τα τεκταινόμενα στην σύνοδο του Eurogroup, προσπαθώντας να θολώσει τα νερά γύρω από την πραγματική φύση της συμφωνίας. Σ’ αυτό το πλαίσιο, βεβαίως, σημαντική ήταν (και συνεχίζει να είναι) η συγχορδία των καθεστωτικών ΜΜΕ, τα οποία αρέσκονται στο να αυτοεμφανίζονται ως ‘’εκπρόσωποι της κοινής γνώμης’’.
Όμως επειδή, όπως γράψαμε και στην αρχή του κειμένου, είμαστε ‘’στο ίδιο έργο θεατές’’, αυτή την παράσταση την βλέπουμε αναλλοίωτη από τον Μάιο του 2010, όταν έγινε από την κυβέρνηση του Τζέφρυ η προσφυγή στο ΔΝΤ και υπεγράφη το πρώτο μνημόνιο. Όλες οι προδοτικές συμφωνίες που υπεγράφησαν από τότε βασιζόντουσαν στο αναίσχυντο ψέμμα, την αδιέξοδη (και ανέξοδη) και αόριστη μελλοντική ελπιδολογία. Ας θυμηθούμε χαρακτηριστικά όταν ο Γιωργάκης μαζί με τον Βενιζέλο, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον ανεκδιήγητο Παπακωνσταντίνου, πανηγύριζαν με στόμφο ότι πέτυχαν την μεγαλύτερη διαγραφή χρέους στην Ιστορία των κρατών και συνήψαν την μεγαλύτερη δανειακή σύμβαση στην Ελληνική Ιστορία. Φυσικά, η ροή του χρόνου απέδειξε την ανεδαφικότητα των λεγομένων αυτών, αφού σε λιγότερο από έναν χρόνο και αφού, στο μεταξύ, το χρέος εκτινάχθηκε αντί να μειωθεί, είχαμε νέα μέτρα.
Σαν την κινούμενη άμμο, η εφαρμογή του Μνημονίου τσακίζει κάθε ίχνος εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής ευημερίας. Όσο περισσότερο εφαρμόζεται στην πράξη, τόσο περισσότερο βυθίζεται η Πατρίδα και ο Λαός στην εξάρτηση από τους διεθνείς τοκογλύφους, την εθνική υποτέλεια, την εξαθλίωση, την ανεργία, την απόγνωση. Η καταγγελία του Μνημονίου, ξεκάθαρα, δίχως μεμψιμοιρίες και πολιτικάντικους τακτικισμούς, αποτελεί την μόνη -σκληρή αλλά απαραίτητη- απάντηση προοπτικής προκειμένου να μπορέσει κάποια στιγμή η Χώρα να αναγεννηθεί μέσα από τα ερείπια, τα οποία δημιούργησε το μεταπολιτευτικό κατεστημένο. Έχει, λοιπόν, ενδιαφέρον να δούμε ποια είναι η πραγματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την καταγγελία του Μνημονίου. Οι άνθρωποι, προφανώς εμπνευσμένοι και επηρεασμένοι από την απέλπιδα προσπάθειά τους να γίνουν το νέο ΠΑΣΟΚ, από την μια τάζουν ‘’λαγούς με πετραχήλια’’ και από την άλλη αναιρούν τις υποσχέσεις τους με διαφορετικές τοποθετήσεις. Ένα, από τα πολλά, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και τα όσα είπε ο βουτυρομπεμπές Τσίπρας μιλώντας στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ, όπου υποστήριξε ότι θα επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις ‘’μ’ έναν νόμο και ένα άρθρο’’, όπως χαρακτηριστικά είπε. Αντιθέτως, ο εκπρόσωπος τύπου, Σκουρλέτης, τα γύρισε, μιλώντας ‘’σε ένα βάθος χρόνου’’. Είναι ολοφάνερο, από την καθημερινή τακτική του, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αδίστακτη πολιτικάντικη κλίκα, ‘’λιγουριών της εξουσίας’’.
Όλο και περισσότερο, το αλλοπρόσαλλο αυτό μόρφωμα δείχνει το ξεφωνημένο καθεστωτικό του πρόσωπο, προσπαθώντας να αντιγράψει (μάλλον αποτυχημένα) το αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών ’80 και ’90. Δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα μέχρι τις εκλογές της 6ης Μαΐου να δημαγωγούν ασύστολα, μιλώντας για καταγγελία του Μνημονίου. Η δεύτερη θέση σ’ αυτές τις εκλογές και η τοποθέτησή του στην αξιωματική αντιπολίτευση τον εξανάγκασαν ‘’να κόψει ταχύτητα’’ και να προσαρμοστεί στην αναμονή του ως εναλλακτικός πόλος άσκησης της εξουσίας προς όφελος του καθεστώτος. Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να καλλιεργεί στον απεγνωσμένο κόσμο ένα είδος ψεύτικης ελπίδας, που παραπέμπει στο τελευταίο κακό, το οποίο βγήκε από το κουτί της Πανδώρας. Καμιά προοπτική αγώνος, κανένα ίχνος εθνικής συνείδησης και κοινωνικής συνοχής και φυσικά ανάχωμα στις πραγματικές ΕθνικοΛαϊκές Δυνάμεις της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Συν τοις άλλοις, οι κάθε λογής εκπρόσωποι αυτού του απίθανου συνονθυλεύματος διακατέχονται από μια απίστευτη μίξη άγνοιας, αναίδειας και ανηθικότητας όταν ομιλούν για ‘’μόρφωμα’’, αναφερόμενοι στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Γιατί αν υπάρχει, όντως, κάποιο μόρφωμα αυτό -αναμφίβολα- είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με τις 12 συνιστώσες και τις δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) διαφορετικές απόψεις πάνω σε καίρια ζητήματα. Ένα κατάπτυστο μόρφωμα, στο οποίο συστεγάζονται μαοϊκοί, τροτσκιστές, ευρωκομμουνιστές, αριστερό ρεύμα, πασοκογενείς και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Ετερογενείς, ιδεολογικά και πολιτικά, καταστάσεις, τις οποίες όμως ενώνει το πάθος για την φιλοσυστημική διαχείριση της εξουσίας. Πραγματικά λιγούρια της εξουσίας, λοιπόν, που καθημερινά αμβλύνουν τις παρελθοντολογικές τους θέσεις, προκειμένου να δείξουν στο καθεστώς ότι, σε καμιά περίπτωση, δεν αποτελούν υπαρκτό κίνδυνο γι’ αυτό. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μόλις έχει βγει η είδηση ότι ο Βενιζέλος προτίθεται να κινήσει τις διεργασίες ώστε να τεθεί η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εκτός νόμου. Φυσικά, σε αγαστή συνεργασία με τους άλλους δύο συνενόχους στην συγκυβέρνηση, Σαμαρά και Κουβέλη.
Το ότι ο λαομίσητος αυτός αποτυχημένος πολιτικάντης, ‘’άξιος’’ διάδοχος του εξίσου λαομίσητου Παπανδρέου, ζητά να βγούμε εκτός νόμου αποτελεί αληθινό τίτλο τιμής για Εμάς. Ο πολιτικός εκπρόσωπος εκείνων, που ρήμαξαν και κατέστρεψαν την Χώρα, ας ετοιμάζεται για την έξοδο του από την καρέκλα του ως αρχιπασοκάρχης, και ας γνωρίσει -λόγω όγκου και όχι μόνο- ότι στην περίπτωσή του η ρήση ‘’μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις’’ ταιριάζει απόλυτα... Επειδή αν κάποιοι πρέπει να βγουν εκτός νόμου, σίγουρα είναι αυτοί, οι οποίοι ευθύνονται για την σημερινή τραγική κατάσταση της Χώρας, αυτοί, οι οποίοι εξέθρεψαν στις τάξεις τους κλέφτες και απατεώνες. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
