Του Σωτηρίου Καλαμίτση
Χάλια η κατάσταση. Μοιάζει να έχουμε χάσει τον
μπούσουλα. Ή μήπως τον έχουμε πράγματι χάσει;
Δημοκρατία σημαίνει ισχύς του δήμου, του λαού. Σημαίνει
υπερίσχυση της βούλησης του λαού, αλλά και σεβασμό τόσο στη βούλησή του όσο και
στον ίδιο τον λαό ως όλον.
Είναι, όμως, σήμερα ο δήμος, ο λαός κραταιός, ισχυρός;
Υπερισχύει, επι-κρατεί η βούλησή του, απολαύει ο λαός τού δέοντος σεβασμού;
Όταν ένας πρωθυπουργός καταδέχεται να κυβερνά έναν...
διεφθαρμένο λαό και δεν ανοίγει μύτη με την αντιπολίτευση καθεύδουσα, όταν
αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δηλώνει ατιμωρητί «Εκλογές έγιναν, τώρα σκάστε και
τα λέμε σε τέσσερα χρόνια» και «Όσοι διαδηλώνουν κατά των κυβερνητικών επιλογών
είναι φασίστες ή μαλάκες», όταν την ιδιότητα του δημοκράτη και του προοδευτικού
σφετερίζονται τυχάρπαστοι νάνοι το πνεύμα που μεσουρανούν στο πολιτικό στερέωμα
είτε ως διάττοντες αστέρες είτε επί μονίμου βάσεως ελέω είτε φιλίας ή γνωριμίας
με τον Αρχηγό ή με τον τάδε επιχειρηματία που έχει δούναι και λαβείν με τον
Αρχηγό είτε ως γόνοι πολιτικών που και εκείνοι μεσουράνησαν ελέω φιλίας ή
γνωριμίας με τον Αρχηγό ή τον επιχειρηματία που έχει δούναι και λαβείν με τον
Αρχηγό, όταν κάθε μονάδα του λαού στενάζει στα χέρια των ορκισμένων για το
αντίθετο υπηρετών του, οι οποίοι αντλούν την εξουσία τού βασανίζειν είτε από
μικρόνοια είτε από αβελτηρία υπό την ανοχή του Αρχηγού και των παρατρεχάμενων αυτού,
όταν οι εκπρόσωποι του λαού παραμένουν έγκλειστοι στην αίθουσα των συσκέψεων
και διαβάζουν κομπιάζοντας κοινότοπες εκθέσεις ιδεών γραμμένες από άλλους,
ελλείψει ικανότητος και περί το γράφειν, όταν στελέχη κομματικών σχηματισμών
υμνούν τον Αρχηγό για ο,τιδήποτε ευτελές έχει πει ή κάνει, ώστε να συνεχίσουν
να έχουν την εύνοιά του, όταν ο Αρχηγός λέει και ξελέει με περισσή ευκολία
όντας βέβαιος ότι το 98% του λαού διαθέτει ασθενέστατη ή καθόλου μνήμη, όταν η
επιτέλεση του καθήκοντος απέναντι στον λαό επιβραβεύεται ως κάτι το εξαιρετικό
και αξιομνημόνευτο, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί εξαιρετικό και αξιομνημόνευτο
γεγονός μόνον η μη επιτέλεση του καθήκοντος, όταν οι εκπρόσωποι του λαού
ανάγουν σε ηθικό και νόμιμο ό,τι τους σερβίρει ο ετερόφωτος Αρχηγός ή οι επιχειρηματίες
που έχουν δούναι και λαβείν μαζί του, όταν η βούληση του λαού λοιδορείται
καθημερινά από κάθε τσόκαρο και κάθε τσόλι που έχει εξασφαλίσει ένα στασίδι στο
γυαλί μετά τη διέλευση από την προκρούστεια ή μη κλίνη του κραταιού δημοκράτη
πολιτικού ή επιχειρηματία ή μιντιάρχη ή έστω κάποιου παρατρεχάμενου ή κολλητού
του, όταν οι θεσμοί απογυμνώνονται από το περιεχόμενό τους και ξεστρατίζουν για
να τεθούν στην υπηρεσία οποιουδήποτε άλλου πλην του λαού, όταν το φυσιολογικό
γίνεται αφύσικο και το αφύσικο βαφτίζεται διαφορετικότητα, όταν υπάρχουν
πολίτες, οι οποίοι ως άλλοι Ανάν, χρηματοδοτούμενοι από τους αυτόχθονες,
εξομοιώνουν τους αυτόχθονες με τους εισβολείς, όταν οι εκπρόσωποι του λαού
αρνούνται να χάσουν μικρό μέρος των απολαβών τους εις ένδειξη ελάχιστης
συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο λαό, ο οποίος στενάζει κάτω από τις λανθασμένες
επιλογές αυτών των ίδιων των εκπροσώπων του, όταν ο Συνήγορος του Πολίτη
ευαισθητοποιείται στην είδηση ότι νομοταγείς πολίτες έχουν αγανακτήσει με τις
ληστείες και του φόνους που διαπράττουν λαθρομετανάστες, αλλά παραμένει απαθής
όταν ψεκάζονται χιλιάδες πολίτες που ασκούν το συνταγματικό δικαίωμα να
συναθροίζονται ησύχως και αόπλως διαμαρτυρόμενοι για την εξαθλίωσή τους από
προοδευτικούς δημοκράτες, όταν η ασυδοσία και η κατάχρηση δημόσιου χρήματος
βρίσκουν καταφύγιο στο άρθρο 86 του Συντάγματος, για την κατάργηση του οποίου
ουδείς δημοκράτης ενδιαφέρεται, όταν ……., όταν ……
Τότε για ποιόν λαό και ποια λαϊκή βούληση μπορούμε να
μιλάμε; Για ποιόν σεβασμό προς λαό και λαϊκή βούληση;
Στις εκλογές της 04.10.2009 κυριάρχησε το σύνθημα
«λεφτά υπάρχουν» και ο λαός ψήφισε τον Μεγάλο Κανο-νιέρη για να μοιράσει σωστά
τα λεφτά [δίκαιη κατανομή του πλούτου]. Στις εκλογές της 17.06.2012 κυριάρχησε
το σύνθημα «επαναδιαπραγμάτευση». Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, όμως, τα μεν
λεφτά εντοπίσθηκαν στα θυλάκια του λαού, από όπου τα απέσπασε βιαίως ο Μεγάλος
Στοχαστής με μπροστάρηδες τον Μπαίνει Βγαίνει και τους λοιπούς πράσινους
τυφεκιοφόρους και οπισθοφυλακή τούς γαλάζιους λογχοφόρους, ενώ η επαναδιαπραγμάτευση
λησμονήθηκε μαζί με τη συγκρότηση μίας και μόνης Εξεταστικής Επιτροπής, εκείνης
που θα ερευνούσε το πώς φτάσαμε στο Μνημόνιο. Την εν λόγω Εξεταστική μάς είπε
να ξεχάσουμε ο πολιτικός γόνος που θυμήθηκε τον Μάο Τσε Τουγκ, για να παρομοιάσει
τη μεν Εξεταστική με τον δείκτη του χεριού μας, τη δε Ελλάδα με το φεγγάρι, και
να μας προτρέψει να κοιτάμε το φεγγάρι και όχι το δάχτυλό μας. Προφανώς, το να
έχεις καρφωμένο το βλέμμα σε 3000 αυτόχειρων, χιλιάδες άστεγων, δεκάδες
χιλιάδες υποσιτιζόμενων και εκατομμύρια ανέργων είναι σαν να κοιτάς το δάχτυλό
σου και να σου ξεφεύγει μια ολόκληρη Ελλάδα. Λες και η Ελλάδα δεν είναι όλοι
αυτοί οι αναξιοπαθούντες, λες και η Ελλάδα είναι το στενό μυαλό τού εν λόγω
πολιτικού γόνου, λες και η Ελλάδα είναι τα παλαιά ανάκτορα της πλατείας
Συντάγματος, όπου καθηγητής τις Ιατρικής - ευτυχήσας να κουράρει τον Μεγάλο
Ηγέτη, εξ ου και έλαβε εις ανταμοιβή μία κοινοβουλευτική έδρα δίπλα στην
πανεπιστημιακή [έτσι μοιράζει και τις έδρες ο λαός στους δημοκράτες] - απαιτεί
πλουσιοπάροχη διαβίωση των εκπροσώπων τού λαού για να υπηρετούν τον
ψηφοφόρο-πελάτη και όχι τον λαό.
Το 93% του εκλογικού σώματος επιβράβευσε για πολλοστή
φορά τους δημοκράτες, κυρίως δε τους εξ αυτών προοδευτικούς. Οι οπισθοδρομικοί
δημοκράτες, όμως, σχημάτισαν κυβέρνηση μαζί με μερικούς από τους προοδευτικούς
δημοκράτες και αποφάσισαν όλοι μαζί οι δημοκράτες να βάλουν στη γωνία με το
πόδι σηκωμένο το 7% των μη δημοκρατών, μη προοδευτικών, ακροδεξιών
«φασισταριών». Οι δημοκράτες, σοσιαλιστές και μη, μιζαρισμένοι [και μη;],
νίκησαν για πολλοστή φορά, επειδή αυτούς προτιμά ο παντοκράτωρ λαός να τον
κυβερνούν πάση θυσία, ακόμη και με τίμημα την εξαθλίωσή του. Δυστυχώς, οι
επαγγελματίες δημοκράτες, προ πάντων δε οι εξ αυτών προοδευτικοί, είναι το
δάχτυλο, εξ ου και αυτοί επικρατούν, υπερισχύουν της βούλησης του λαού, ο
οποίος έχει καταφύγει στην αθέατη πλευρά της σελήνης μήπως και αποφύγει το
δάχτυλο των δημοκρατών.
Σωτήριος Καλαμίτσης
