Ένα αφιέρωμα με τον τίτλο: «Τα ΜΜΕ «σπρώχνουν» την Ακροδεξιά»,
παρουσίασε το σούπερ-καθεστωτικό «Βήμα», για ένα βιβλίο που έχει θέμα το
αν πρέπει να προβάλλονται τα εθνικιστικά κόμματα από τα ΜΜΕ και
καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Η προβολή εκπροσώπων ακροδεξιών κομμάτων
από τα μέσα ενημέρωσης – κυρίως από την τηλεόραση – συμβάλλει στην
άνοδό τους σε Ελλάδα και Ευρώπη».
Ιδού τα κυριότερα σημεία του άρθρου:...
«Η προβολή των στελεχών της
Χρυσής Αυγής - του αρχηγού της ή του «Κολοκοτρώνη» βουλευτή της - από
μεγάλες εφημερίδες και υψηλής τηλεθέασης εκπομπές, τους «ξεγυμνώνει» στα
μάτια του κοινού ή τους ευνοεί; Σε αυτό το ερώτημα, που απασχολεί όλο
και περισσότερο μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, απαντά αυτό το επίκαιρο
βιβλίο.Ιδού τα κυριότερα σημεία του άρθρου:...
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σε συζητήσεις μεταξύ φίλων εκφράζουν την αισιόδοξη βεβαιότητα ότι η συνέντευξη του Νίκου Μιχαλολιάκου στον τάδε δημοσιογράφο ή το τραγελαφικό «εγέρθητω» που προβλήθηκε κατά κόρον τρομάζουν τους ψηφοφόρους. Το βιβλίο όμως δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι «για τα μικρά και περιθωριακά κόμματα η κακή δημοσιότητα είναι καλύτερη από την έλλειψη δημοσιότητας».
Στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, όπου το «αντιμεταναστευτικό» βρίσκεται στο στόμα πολλών πολιτικών των κυρίαρχων κομμάτων - και ιδίως των νεοδημοκρατών - η έρευνα του συγγραφέα καταρρίπτει έναν ακόμη μύθο: η στρατηγική αυτή δεν «κόβει» ψήφους από την άκρα Δεξιά, αλλά, αντιθέτως, νομιμοποιεί την ατζέντα της. Πρόκειται για κοντόφθαλμη στρατηγική που μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ: εκφράζοντας ακραίες θέσεις, μια πολυσυλλεκτική παράταξη όπως η ΝΔ εκτίθεται σε πιέσεις από το τμήμα των πιο μετριοπαθών ψηφοφόρων της και, αν γίνει κυβέρνηση, σε πιέσεις από το εξωτερικό. Τα κυρίαρχα κόμματα αναγκάζονται κάποια στιγμή να αναδιπλωθούν αφήνοντας το πεδίο διευρυμένο και ελεύθερο στην άκρα Δεξιά…»
Κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η «δημοκρατία» τους! Και εξηγούμεθα: σε κάθε ευνομούμενη και πραγματικά δημοκρατική χώρα, η προβολή ενός οποιουδήποτε πολιτικού κόμματος εκπροσωπεί ένα τμήμα του λαού, ότι κι αν αυτό πρεσβεύει, είναι αυτονόητη. Στην ψευτοδημοκρατία τους, όμως, αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο για τα εθνικιστικά κινήματα. Η δε προβολή τους, εξαρτάται από το αν συμφέρει ή όχι το «δημοκρατικό» καθεστώς. Να τη χαίρονται, λοιπόν, τη «δημοκρατία» τους!
