Γράφει ο Νικόλαος Παπαδιονυσίου
Πολλάκις τον
έχουμε χαρακτηρίσει ως χαμαιλέοντα της πολιτικής σκηνής, ως μεγαλοαστό
με ασφαλή προλεταριακή διαλεκτική, ως κόλακα και συνδαιτυμόνα των
ισχυρών με επαναστατικό ...
προσωπείο.
Διαπιστώνουμε
λοιπόν ότι όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν είναι υπερβολικοί ή
ανυπόστατοι, αλλά αντιθέτως ανταποκρίνονται απόλυτα στην παρούσα
πραγματικότητα.
Ο λόγος για ποιόν άλλον, από τον νέο «Τσέ Γκεβάρα», Αλέξη Τσίπρα και την ομιλία του στο Βελλίδειο.
Φυσικά δεν
ήταν κάτι που δεν περιμέναμε, ούτε ποτέ είχαμε φανταστεί ότι ο αρχηγός
της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα καταδίκαζε το μνημόνιο και θα διεμήνυε
μια πολέμια τακτική εναντίον των δανειστών με μονομερή καταγγελία της
δανειακής σύμβασης, όπως άλλωστε διαμήνυε πριν λίγο καιρό. Αντιθέτως
είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι μέσω της ομιλίας του θα καθιστούσε σαφές
ότι προκειμένου να καθίσει στον πρωθυπουργικό θρόνο, δεν διστάζει να
υποκλιθεί εμπρός στην οικονομική ολιγαρχία, επιβεβαιώνοντάς τους ότι τα
εν Ελλάδι συμφέροντά τους δεν πρόκειται ούτε κατ ελάχιστο να
κινδυνεύσουν με αυτόν στην εξουσία.
Ως γνωστόν
και σύμφωνα με την φίλια τακτική του ανακάτεψε στην ομιλία του λίγο απ’
όλα προσπαθώντας να καλύψει και να ικανοποιήσει όλες τις πλευρές.
Προς την
αριστερά διεμήνυσε «κανένας Έλληνας χωρίς τροφή, ρεύμα και στέγη»
αποφεύγοντας φυσικά να διευκρινίσει πώς θα το διεκδικήσει και πώς θα το
απαιτήσει από μια ανηλεή και ανυποχώρητη συμμορία τραπεζιτών και
τοκογλύφων που επιβάλλουν μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις και
εκποίηση σπιτιών.
Ενώ προς την
δεξιά ανέφερε τις συνεχείς επαφές του με ευρωπαϊκούς οικονομικούς και
πολιτικούς παράγοντες, οι οποίοι σύμφωνα με τον αγαπητό Αλέξη αποτελούν
ευήκοα ώτα για τις διαπραγματεύσεις που πρόκειται να προτείνει.
Όπως λοιπόν
φαίνεται το πρόσφατο πλήρες επαναστατικότητας μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ, «ή
αυτοί ή εμείς» πέρασε στην Ιστορία, αφού πλέον δεν εξυπηρετεί και δεν
στηρίζει τις φιλοδοξίες του κυρίου Τσίπρα, ειδικά κατόπιν της επισκέψεως
και των συζητήσεων που είχε στο Κόμο.
Αυτά λοιπόν που θέλησε να δείξει με την ομιλία του και φυσικά φάνηκαν εμμέσως πλην σαφώς, είναι τρία σημεία.
Πρώτον ότι ο
ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πλέον ένα αμιγώς αριστερό και καλά επαναστατικό
κόμμα ή ιδεολογικό χώρο, αλλά ένα προοδευτικό πολιτικό σχήμα το οποίο
έχει πλέον ξεπεράσει την προλεταριακή διαλεκτική της «πάλης των τάξεων»
και της «αλλαγής των σχέσεων παραγωγής» και ανοίγει διάπλατα τις πύλες
του προς κάθε πολιτικό χώρο με το σιωπηρό, πλην σαφές κάλεσμα, «όσοι
πιστοί προσέλθετε». Επιπλέον προτίθεται να διαπραγματευθεί με τους
δανειστές, όπως φυσικά μπορεί να ερμηνευθεί ο όρος διαπραγμάτευση με
«ευρωπαϊκό» πνεύμα, συνεσταλμένα και πειθήνια και όχι να απαιτήσει και
να καταγγείλει, όπως πριν λίγο καιρό εξήγγειλε.
Δεύτερον ότι
θα στήριζε απόλυτα την κυβερνητική πολιτική στο θέμα εκλογής του
προέδρου της δημοκρατίας σε περίπτωση που υποψήφιος ήταν ο Κώστας
Καραμανλής. Αυτό πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, από μια έμμεση
υπόδειξη προς την κυβέρνηση όσον αφορά την επιλογή υποψηφίου.
Άλλωστε εδώ
και πολλούς μήνες διαφαίνεται πλέον στην ατμόσφαιρα, ότι μια προοπτική
συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας (όχι Αντώνη Σαμαρά) και ΣΥΡΙΖΑ σε μια κοινή
φιλοευρωπαϊκή βάση, δεν αποτελεί πλέον σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Και αυτό είναι απόλυτα φυσικό διότι οι ευρωπαίοι προκειμένου να
προστατεύσουν τα συμφέροντά τους και να επιβάλλουν χωρίς κίνδυνο
αντίδρασης τις εντολές τους, επιθυμούν μια κυβέρνηση αυτοδύναμη, με
διασφαλισμένη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και όχι επί ξύλου κρεμάμενη.
Και είναι κοινά παραδεκτό με τις σημερινές πολιτικές και ιστορικές
συνθήκες, ότι στις επόμενες εθνικές εκλογές κανείς δεν πρόκειται ν’
αποσπάσει την αυτοδυναμία. Τώρα θα πει κάποιος. Ναι, αλλά η προαιώνια
ιδεολογική διάσταση ανάμεσα στην συντηρητική δεξιά και στην αριστερά;
Και
απαντούμε. Κατ αρχάς ούτε η δεξιά είναι πλέον συντηρητική, ούτε η
αριστερά, αριστερή. Και οι δυο συγκλίνουν προς μια κεντρώα ερμαφρόδιτη
ιδεολογική θεώρηση και πολιτική πρακτική. Κατά δεύτερον μπροστά στον
λουφέ η ιδεολογία λαμβάνει την άγουσα. Όσο για τους αμετανόητους
ιδεολόγους διαφωνούντες, αυτούς θα τους φάει η μαρμάγκα. Ουδείς
αναντικατάστατος.
Τρίτον
πέταξε κατά πρόσωπο το χειρόκτιο στην αριστερή πτέρυγα και συγκεκριμένα
στον κύριο Λαφαζάνη, θέτοντας πλέον επισήμως στο περιθώριο το Plan B με
την δήλωσή του «το ευρώ είναι μονόδρομος αλλά εμείς μπορούμε να
διαπραγματευτούμε καλύτερα». Ή με άλλα λόγια στην Αγγλική «my way, or
the highway».
Τώρα θα
ρωτήσει πάλι κάποιος, καλά δεν σκέπτεται το εσωτερικό κόστος, δεν
φοβάται το ενδεχόμενο διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπολογίζει την αντίδραση
των ακραίων συνιστωσών;
Αγαπητοί
μου, η απάντηση είναι οφθαλμοφανής. Ο κύριος Τσίπρας δεν κάνει τίποτα
περισσότερο, από αυτό που πιστεύει και αυτό που ανέκαθεν είχε υπ όψιν
του να πράξει. Άλλωστε εδώ και δυο περίπου χρόνια οι επισκέψεις του στο
εξωτερικό και οι συναντήσεις του με πρόσωπα της διεθνούς οικονομικής
ελίτ, με αμερικανούς αξιωματούχους και στελέχη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν
δείχνουν άλλο τι, από την προετοιμασία της ατραπού του προς της
εξουσία. Δηλαδή την ικανοποίηση της φιλαρχίας και της έντονης φιλαυτίας
του.
Όσο είχε
χρονικό περιθώριο ισορροπούσε με το ένα πόδι στην μια βάρκα και με το
άλλο στην άλλη, εμφανίζοντας μια διπρόσωπη πολιτική φυσιογνωμία (αυτά τα
έχουμε αναφέρει αμέτρητες φορές σε κείμενα στο παρελθόν).
Τώρα πλέον
που έχει εξασφαλίσει το χρίσμα, ως ο νέος εκλεκτός των δανειστών δεν
υπάρχει λόγος να προσποιείται και να περιβάλλεται τον επαναστατικό
μανδύα του αδιαπραγμάτευτου και ανυποχώρητου κομμουνιστή.
Και από εκεί
και ύστερα σε όποιον αρέσει. Σε όποιον δεν αρέσει «τον κράββατόν του».
Υποψήφιοι στο σημερινό πολιτικό σκηνικό για να καλύψει τα κενά στις
τάξεις του υπάρχουν ουκ ολίγοι. Στελέχη κομμάτων που πνέουν τα λοίσθια,
ανεξάρτητοι, αποτυχημένοι, καιροσκόποι, πολιτικοί «μισθοφόροι» που είναι
απόλυτα πρόθυμοι να καλύψουν τις απώλειες που πιθανά μπορεί να
δημιουργήσει η αποχώρηση της αριστερής πτέρυγας. Εάν τελικά και αυτή
πραγματοποιηθεί.
Είτε με τους ευρωπαίους, είτε με τους Αμερικάνους ο Αλέξης έχει καταστήσει τον εαυτό του ως το πρόσωπο κλειδί.
Ως τον νέο
άνθρωπο, την νέα πολιτική φυσιογνωμία που ναι μεν θα διαφαίνεται ως ο
μόνος εκφραστής της θέλησης και των ελπίδων του Λαού, αλλά θα είναι ο
μόνος που θα μπορέσει να εκτονώσει το μένος και την αγανάκτηση που
συσσώρευσε ο κύριος Σαμαράς, συνεχίζοντας συγχρόνως να υπηρετεί απόλυτα
τα ίδια συμφέροντα που υπηρετούσε και αυτός.
