Γράφει ο Αθανάσιος
Αγαπητοί συναγωνιστές, χαίρετε.
Η θεμελίωση της διεφθαρμένης εξουσίας, που κυβερνά μετά ιδιαιτέρας σκληρότητας, προδοτικών διαθέσεων και απαράμιλλης ιδιοτέλειας τα τελευταία 40 έτη την Πατρίδα μας, έχει επιτευχθεί χάριν εις την σφοδρότατη και επονείδιστη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων.
Η παραχάραξη της ιστορίας και η παρουσίαση των παρασιτοζωούντων πολιτικών οικογενειών ως...
Η θεμελίωση της διεφθαρμένης εξουσίας, που κυβερνά μετά ιδιαιτέρας σκληρότητας, προδοτικών διαθέσεων και απαράμιλλης ιδιοτέλειας τα τελευταία 40 έτη την Πατρίδα μας, έχει επιτευχθεί χάριν εις την σφοδρότατη και επονείδιστη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων.
Η παραχάραξη της ιστορίας και η παρουσίαση των παρασιτοζωούντων πολιτικών οικογενειών ως...
συγχρόνων “νεομαρτύρων”
της Πατρίδος, αποτελούν ένα κεφαλαιώδες εγχείρημα προκειμένου να
καταστήσουν στις συνειδήσεις των ποδηγετημένων νεοελλήνων εύπεπτο και
“καλοδεχούμενο” το μεταπολιτευτικό τυραννικό καθεστώς, τις συνέπειες του
οποίου άπαντες (εκτός φυσικά ολίγων κι “εκλεκτών”) βιώνουν με τρόπο
τραγικό.
Η κάστα των πλουτοκρατών – πολιτικάντηδων, η οποία από ιδρύσεως του πρώτου ελληνικού κράτους σφετερίσθηκε και οικειοποιήθηκε κάθε εξουσία και προνόμιο εντός αυτού, ευρίσκετο σε μία διαρκή αναζήτηση εσωτερικής και “λαϊκής” νομιμοποιήσεως.
Εν ολίγοις, εκτός της κοροϊδίας και του εμπαιγμού, μεθόδους τις οποίες χρησιμοποιούσε διαχρονικώς, προκειμένου να καταστήσει το Έθνος ΔΟΥΛΟ των σκανδαλωδών προνομίων της και ΣΥΝΕΝΟΧΟ των προδοτικών της καταβολών, επιχείρησε και μία ιστορική διαστρέβλωση χειρίστου είδους παρουσιάζοντας το άθλιο συνάφι τους ως “πρωτεργάτες” και “αναδόχους” του “δημοκρατικού πολιτεύματος”.
Το ασυμβίβαστο βέβαια των έργων και των ημερών σύσσωμου του πολιτικού (και παραπολιτικού) συστήματος, με το ιδεατό πολίτευμα των αρχαίων προγόνων μας είναι πασίδηλο και πασιφανές.
Άνθρωποι οι οποίοι, σε μία πραγματικά ευνομούμενη πολιτεία, θα αντιμετώπιζαν σωρεία διώξεων ως καταχραστές, κλέφτες, προδότες και απατεώνες, στο σημερινό ψευδεπίγραφο και κατασκευασμένο στα μέτρα τους “πολίτευμα”, ζουν και βασιλεύουν (στην κυριολεξία) σε βάρος του ελληνικού λαού και απολαμβάνουν σκανδαλώδη προνόμια και ασυλία έναντι των νόμων και του Συντάγματος.
Μία ιστορική αναδρομή κρίνεται άκρως απαραίτητη για την απόδειξη του διαχρονικά προδοτικού και έκνομου ρόλου που έχουν αναλάβει αυτές οι άθλιες φατρίες των κατ επάγγελμα απατεώνων και σφετεριστών της εξουσίας.
Η χρονική περίοδος μετά τον συμμοριτοπόλεμο και έως το Κίνημα της 21ης Απριλίου 1967, συνηθίζεται να αποκαλείται ως περίοδος της “καχεκτικής δημοκρατίας” (ενώ η σημερινή είναι…εύρωστη και…δυνατή τρομάρα τους).
Τα “ιερά τέρατα” του τότε πολιτικού συστήματος συνέχισαν (όπως είναι νομοτελειακά βέβαιο) να παίζουν τον ίδιο εξουσιαστικό ρόλο και μετά το 1974, κατά συνέπεια και πλήν αυτών οι οποίοι “αποδήμησαν εις Κύριον”, το σημερινό πολιτικό σύστημα απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό από τα πολιτικά λείψανα της τότε εποχής, είτε τους γενετικούς τους “κλώνους” (Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης κλπ κλπ).
Οι κρυφές δοσοληψίες και οι ανίερες συμμαχίες (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) που συνάπτουν σήμερα τα κόμματα της κλεπτοκρατίας και της εθνοπροδοσίας, είναι κατ εικόνα και καθ ομοίωση πανομοιότυπες με αυτές της προαναφερθείσας χρονικής περιόδου.
Πολλοί λίγοι συνέλληνες γνωρίζουν (στο βαθμό που η σκοπίμως διαστρεβλωμένη ιστορία το επιτρέπει) ότι τον Δεκέμβριο του 1966 ο “ανένδοτος” Γ. Παπανδρέου μετά από κρυφές συναντήσεις που είχε με τον “δεξιό” Π. Κανελλόπουλο, αποφάσισαν τη διενέργεια εκλογών και τη μετεκλογική τους ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, προκειμένου να “αποφευχθεί η Δικτατορία”.
Η μυστική τους συμφωνία μάλιστα επισφραγίσθηκε στα ανάκτορα ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΑ και όπως αναφέρει ο Τζ. Φρήμαν (πειοδικό “Επίκαιρα” 2-8-1975) “στα κύματα της βασιλικής σαμπάνιας πνίγηκε η ιερή ανατριχίλα του ανένδοτου Αγώνος”.
Ο λαοπλάνος πατέρας του Ανδρέα και παππούς του Jeffrey όμως, ψευδόμενος ασυστόλως και επιχειρώντας να λάβει το “χρίσμα” του “αντιδικτατορικού αγώνα”, δηλώνει σε επιστολή του την 21-4-1968: “Από τας εκλογάς της 28 Μαϊου 1967 θα προέκυπτεν απλώς, καθώς όλοι εκ των υστέρων αναγνωρίζουν, παντοδύναμος η Ένωσις Κέντρου, το μέγα δημοκρατικόν κόμμα της χώρας. Και η Ένωσις Κέντρού, καθώς επανειλημμένως είχομεν διακηρύξει, είτο και ιδεολογικώς αυτόνομος και πολιτικώς αυτοδύναμος.”…τα συμπεράσματα δικά σας.
Την ίδια πολιτική κυβίστηση επιχείρησε την ίδια περίοδο και συγκεκριμένα την 27-9-1967 και ο…έτερος καππαδόκης Π. Κανελλόπουλος σε επιστολή του προς τον ξένο τύπο αναφέροντας χαρακτηριστικά: “θεωρώ αβάσιμον τον ισχυρισμό ότι με το πραξικόπημα της 21-4-1967 εξήλθε η χώρα από το χάος. Τούτο δεν είναι αληθές, διότι απλούστατα δεν υπήρχε χάος”.
Κι έρχεται και ο “κουφός εθνάρχης” Κ. Καραμανλής να συμπληρώσει το σκηνικό του παραλόγου δηλώνοντας σε συνέντευξή του το φθινόπωρο του 1967: “…στο κίνημα μας ωδήγησε η χρεωκοπία της δημοκρατίας…η Δημοκρατία δεν ημπορεί να λειτουργήσει εν Ελλάδι άνευ βαθέων μεταρρυθμίσεων”.
Τελικά οι “τιτάνες” του ψευδεπίγραφου τότε (όπως και τώρα) πολιτεύματος δεν κατόρθωσαν να μας διαφωτίσουν περί του φλέγοντος ζητήματος της επάρκειας ή όχι του πολιτεύματος, περί της ιδεολογικής “αυτονομίας” και “αυτοδυναμίας” των “ανένδοτων” οι οποίοι έγλυφαν εκεί που έφτυναν (βασιλιάς) προκειμένου να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη “κουτάλα” της εξουσίας.
Μία ζωή οι ίδιοι υποκριτές και απατεώνες, ένα ατελείωτο αλισβερίσι (η τουρκική λέξη ταιριάζει απόλυτα στους ραγιάδες πολιτικάντηδες) εξουσίας, ανομιών και συγκάλυψης ευθυνών.
Το μέγα όνειδος και ταυτόχρονα εφιάλτης για τα σιχαμερά υποκείμενα που συγκροτούν αυτό τον διεφθαρμένο κι έκνομο έκτρωμα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι 2 συνταγματάρχες κι ένας ταξίαρχος (καταλαμβάνοντας φυσικά παράνομα την εξουσία) χωρίς να διαθέτουν καμία ιδιαίτερη “κατάρτιση” περί των κοινών, όπως οι ανωτέρω “σοφοί της πολιτικής”, κατάφεραν να κυβερνήσουν υποδειγματικά αυτό τον τόπο, παραδίδοντας στους επερχόμενους εθνικούς ολετήρες κράτος δικαίου, δημόσια έργα, γεματα ταμεία και πολίτες με εργασία και αίσθημα ασφάλειας.
Η ιστορία και το λαϊκό αίσθημα έχουν καταγράψει αυτές τις αδιαμφισβήτητες αλήθειες και ταυτόχρονα έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν το άθλιο προσωπείο της “κοινοβουλευτικής δημοκρατίας”, πίσω από το οποίο κρύβονται οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ και ΠΡΟΔΟΤΕΣ του Έθνους των ελλήνων.
Οψόμεθα εις την καθολική αφύπνιση των συνελλήνων, θέτοντας όμως ο καθένας εξ ημών κι ένα λιθαράκι προς αυτό τον σκοπό, μελετώντας την ιστορία και καταδεικνύοντας την αλήθεια στους ποδηγετημένους, τηλεπροπαγανδόπληκτους ομοεθνείς μας.
Ο καιρός γαρ εγγύς.
Η κάστα των πλουτοκρατών – πολιτικάντηδων, η οποία από ιδρύσεως του πρώτου ελληνικού κράτους σφετερίσθηκε και οικειοποιήθηκε κάθε εξουσία και προνόμιο εντός αυτού, ευρίσκετο σε μία διαρκή αναζήτηση εσωτερικής και “λαϊκής” νομιμοποιήσεως.
Εν ολίγοις, εκτός της κοροϊδίας και του εμπαιγμού, μεθόδους τις οποίες χρησιμοποιούσε διαχρονικώς, προκειμένου να καταστήσει το Έθνος ΔΟΥΛΟ των σκανδαλωδών προνομίων της και ΣΥΝΕΝΟΧΟ των προδοτικών της καταβολών, επιχείρησε και μία ιστορική διαστρέβλωση χειρίστου είδους παρουσιάζοντας το άθλιο συνάφι τους ως “πρωτεργάτες” και “αναδόχους” του “δημοκρατικού πολιτεύματος”.
Το ασυμβίβαστο βέβαια των έργων και των ημερών σύσσωμου του πολιτικού (και παραπολιτικού) συστήματος, με το ιδεατό πολίτευμα των αρχαίων προγόνων μας είναι πασίδηλο και πασιφανές.
Άνθρωποι οι οποίοι, σε μία πραγματικά ευνομούμενη πολιτεία, θα αντιμετώπιζαν σωρεία διώξεων ως καταχραστές, κλέφτες, προδότες και απατεώνες, στο σημερινό ψευδεπίγραφο και κατασκευασμένο στα μέτρα τους “πολίτευμα”, ζουν και βασιλεύουν (στην κυριολεξία) σε βάρος του ελληνικού λαού και απολαμβάνουν σκανδαλώδη προνόμια και ασυλία έναντι των νόμων και του Συντάγματος.
Μία ιστορική αναδρομή κρίνεται άκρως απαραίτητη για την απόδειξη του διαχρονικά προδοτικού και έκνομου ρόλου που έχουν αναλάβει αυτές οι άθλιες φατρίες των κατ επάγγελμα απατεώνων και σφετεριστών της εξουσίας.
Η χρονική περίοδος μετά τον συμμοριτοπόλεμο και έως το Κίνημα της 21ης Απριλίου 1967, συνηθίζεται να αποκαλείται ως περίοδος της “καχεκτικής δημοκρατίας” (ενώ η σημερινή είναι…εύρωστη και…δυνατή τρομάρα τους).
Τα “ιερά τέρατα” του τότε πολιτικού συστήματος συνέχισαν (όπως είναι νομοτελειακά βέβαιο) να παίζουν τον ίδιο εξουσιαστικό ρόλο και μετά το 1974, κατά συνέπεια και πλήν αυτών οι οποίοι “αποδήμησαν εις Κύριον”, το σημερινό πολιτικό σύστημα απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό από τα πολιτικά λείψανα της τότε εποχής, είτε τους γενετικούς τους “κλώνους” (Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης κλπ κλπ).
Οι κρυφές δοσοληψίες και οι ανίερες συμμαχίες (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) που συνάπτουν σήμερα τα κόμματα της κλεπτοκρατίας και της εθνοπροδοσίας, είναι κατ εικόνα και καθ ομοίωση πανομοιότυπες με αυτές της προαναφερθείσας χρονικής περιόδου.
Πολλοί λίγοι συνέλληνες γνωρίζουν (στο βαθμό που η σκοπίμως διαστρεβλωμένη ιστορία το επιτρέπει) ότι τον Δεκέμβριο του 1966 ο “ανένδοτος” Γ. Παπανδρέου μετά από κρυφές συναντήσεις που είχε με τον “δεξιό” Π. Κανελλόπουλο, αποφάσισαν τη διενέργεια εκλογών και τη μετεκλογική τους ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, προκειμένου να “αποφευχθεί η Δικτατορία”.
Η μυστική τους συμφωνία μάλιστα επισφραγίσθηκε στα ανάκτορα ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΑ και όπως αναφέρει ο Τζ. Φρήμαν (πειοδικό “Επίκαιρα” 2-8-1975) “στα κύματα της βασιλικής σαμπάνιας πνίγηκε η ιερή ανατριχίλα του ανένδοτου Αγώνος”.
Ο λαοπλάνος πατέρας του Ανδρέα και παππούς του Jeffrey όμως, ψευδόμενος ασυστόλως και επιχειρώντας να λάβει το “χρίσμα” του “αντιδικτατορικού αγώνα”, δηλώνει σε επιστολή του την 21-4-1968: “Από τας εκλογάς της 28 Μαϊου 1967 θα προέκυπτεν απλώς, καθώς όλοι εκ των υστέρων αναγνωρίζουν, παντοδύναμος η Ένωσις Κέντρου, το μέγα δημοκρατικόν κόμμα της χώρας. Και η Ένωσις Κέντρού, καθώς επανειλημμένως είχομεν διακηρύξει, είτο και ιδεολογικώς αυτόνομος και πολιτικώς αυτοδύναμος.”…τα συμπεράσματα δικά σας.
Την ίδια πολιτική κυβίστηση επιχείρησε την ίδια περίοδο και συγκεκριμένα την 27-9-1967 και ο…έτερος καππαδόκης Π. Κανελλόπουλος σε επιστολή του προς τον ξένο τύπο αναφέροντας χαρακτηριστικά: “θεωρώ αβάσιμον τον ισχυρισμό ότι με το πραξικόπημα της 21-4-1967 εξήλθε η χώρα από το χάος. Τούτο δεν είναι αληθές, διότι απλούστατα δεν υπήρχε χάος”.
Κι έρχεται και ο “κουφός εθνάρχης” Κ. Καραμανλής να συμπληρώσει το σκηνικό του παραλόγου δηλώνοντας σε συνέντευξή του το φθινόπωρο του 1967: “…στο κίνημα μας ωδήγησε η χρεωκοπία της δημοκρατίας…η Δημοκρατία δεν ημπορεί να λειτουργήσει εν Ελλάδι άνευ βαθέων μεταρρυθμίσεων”.
Τελικά οι “τιτάνες” του ψευδεπίγραφου τότε (όπως και τώρα) πολιτεύματος δεν κατόρθωσαν να μας διαφωτίσουν περί του φλέγοντος ζητήματος της επάρκειας ή όχι του πολιτεύματος, περί της ιδεολογικής “αυτονομίας” και “αυτοδυναμίας” των “ανένδοτων” οι οποίοι έγλυφαν εκεί που έφτυναν (βασιλιάς) προκειμένου να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη “κουτάλα” της εξουσίας.
Μία ζωή οι ίδιοι υποκριτές και απατεώνες, ένα ατελείωτο αλισβερίσι (η τουρκική λέξη ταιριάζει απόλυτα στους ραγιάδες πολιτικάντηδες) εξουσίας, ανομιών και συγκάλυψης ευθυνών.
Το μέγα όνειδος και ταυτόχρονα εφιάλτης για τα σιχαμερά υποκείμενα που συγκροτούν αυτό τον διεφθαρμένο κι έκνομο έκτρωμα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι 2 συνταγματάρχες κι ένας ταξίαρχος (καταλαμβάνοντας φυσικά παράνομα την εξουσία) χωρίς να διαθέτουν καμία ιδιαίτερη “κατάρτιση” περί των κοινών, όπως οι ανωτέρω “σοφοί της πολιτικής”, κατάφεραν να κυβερνήσουν υποδειγματικά αυτό τον τόπο, παραδίδοντας στους επερχόμενους εθνικούς ολετήρες κράτος δικαίου, δημόσια έργα, γεματα ταμεία και πολίτες με εργασία και αίσθημα ασφάλειας.
Η ιστορία και το λαϊκό αίσθημα έχουν καταγράψει αυτές τις αδιαμφισβήτητες αλήθειες και ταυτόχρονα έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν το άθλιο προσωπείο της “κοινοβουλευτικής δημοκρατίας”, πίσω από το οποίο κρύβονται οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ και ΠΡΟΔΟΤΕΣ του Έθνους των ελλήνων.
Οψόμεθα εις την καθολική αφύπνιση των συνελλήνων, θέτοντας όμως ο καθένας εξ ημών κι ένα λιθαράκι προς αυτό τον σκοπό, μελετώντας την ιστορία και καταδεικνύοντας την αλήθεια στους ποδηγετημένους, τηλεπροπαγανδόπληκτους ομοεθνείς μας.
Ο καιρός γαρ εγγύς.
Ζήτω η Νίκη!
