6 ολόκληρες σελίδες περί ομοφυλοφιλίας και πολιτικής είχε αφιερωμένο το «Πρώτο Θέμα» της περασμένης Κυριακής. Στο πρώτο δισέλιδο θεώρησε χρήσιμο να μας πληροφορήσει, κάτω από τον τίτλο «Ήμουν συνοδός ανδρών για 500 ευρώ την βραδιά», το πώς εκπορνευόταν στα νιάτα του ο ...
Βαλλιανάτος. Εντάξει, η αισθητική της συγκεκριμένης φυλλάδας είναι γνωστή και δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα για τον τρόπο με τον οποίο πήρε μια γραφική φιγούρα και την παρουσιάζει στο αναγνωριστικό του κοινό. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι ο Βαλλιανάτος είναι υποψήφιος για τον Δήμο της Αθήνας, η εφημερίδα θεώρησε σωστό να μας πει ότι «εκδιδόταν» επί χρήμασι, ότι έπαιρνε ναρκωτικά στο παρελθόν και ότι «τώρα κάνω κάνα “μπάφο” στη χάση και στη φέξη, μια δυο “μυτιές” τον χρόνο, αλλά μέχρις εκεί», όπως ο ίδιος υποστηρίζει. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα διά του συμπεράσματα, τόσο για την αισθητική της εν λόγω εφημερίδας, όσο και για το ύφος, το ήθος και την ζωή του συγκεκριμένου τύπου. Το πραγματικό ενδιαφέρον, όμως, βρίσκεται στο υπόλοιπο τετρασέλιδο, με το “Πρώτο Θέμα” να αφήνει σαφή υπονοούμενα για πρόσωπα που διεκδικούν τον Δήμο της Αθήνας. Να κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«[ …]Το μέγα ερώτημα επομένως παραμένει: κατά πόσο θα ανεχόμασταν έναν γκέι δήμαρχο στην πρωτεύουσα της χώρας και πόσο ομοφοβικοί είμαστε στα αλήθεια; Ειδικά στην περίπτωση των υποψηφιοτήτων για τον Δήμο της Αθήνας τα φώτα δεν πρέπει να πέφτουν μόνο στον Γρηγόρη Βαλλιανάτο, σε έναν αναφανδόν ακτιβιστή του γκέι κινήματος, αλλά σε κάποιον υποψήφιο που δεν θα είχε το θάρρος να δηλώσει δημόσια τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, όπως συμβαίνει σε άλλους κραταιούς δήμους του πλανήτη […]».
«[…]Κατά τα άλλα, στην Ελλάδα του 2014 το θέμα της σεξουαλικότητας παραμένει ταμπού. Τι θα γινόταν φερ’ ειπείν αν κάποιοι από τους υποψήφιους δημάρχους της Αθήνας (από τον Νικήτα Κακλαμάνη μέχρι τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη) δήλωναν ότι δεν είναι θιασώτες της ετεροφυλοφιλικής ερωτικής σύζευξης και γιατί κάτι τέτοιο να μην είναι αποδεκτό από την πλειοψηφία; Δύσκολα μπορεί κανείς, για παράδειγμα, να φανταστεί τους εκπροσώπους για τη δημαρχία της Αθήνας να υποστηρίζουν κάποιας μορφής outing – στον βαθμό που το κοινό δεν εγκρίνει τέτοιου είδους επιλογές. Και παρότι κάποιοι είναι χαρακτηριστικά ευειδείς με προοδευτικό πνεύμα και συγκεκριμένες καλλιτεχνικές προτιμήσεις, δύσκολα θα υποστήριζαν τέτοιου είδους κινήσεις – ακόμη κι αν πολιτεύονται σε μια πόλη ανοιχτή που για πρώτη φορά διαθέτει γκέι στέκια, καταχώρηση καταστημάτων σε σχετικές ιστοσελίδες και μια πολύχρωμη σημαία να ανεμίζει σε «παρέλαση περηφάνιας» που έγινε για μια ακόμη φορά στο Κέντρο της Αθήνας. Όσο για τον σημερινό δήμαρχο Γιώργο Καμίνη, είναι αλήθεια πως είναι ο πρώτος άρχοντας της πόλης που δείχνει ιδιαίτερη θέρμη στη διοργάνωση τέτοιων εκδηλώσεων κάνοντας και σχετικές δηλώσεις συμπαράστασης προς τους διοργανωτές του πρόσφατου Athens Pride. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τον προγενέστερο δήμαρχο Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος αρνήθηκε να παραχωρήσει την αιγίδα του δήμου για την πρώτη διοργάνωση του Gay Pride φοβούμενος τις αντιδράσεις και δεν εμφανίστηκε καν στην εκδήλωση, ο Καμίνης ως πρώην Συνήγορος του Πολίτη δείχνει να υποστηρίζει κάθε μορφής αυτενέργεια. Σε μια χώρα που ακόμη και οι ομοφυλόφιλοι αποδεικνύονται, κατά παράδοξο τρόπο, ομοφοβικοί προκειμένου να συγκαλύψουν την ταυτότητά τους, δεν είναι να απορεί κανείς που υπάρχει αυτή η διάχυτη φοβία ειδικά σε επίπεδο δημαρχίας[…]».
« […]Να σκεφτούμε αν μια τέτοια παραδοχή και όχι μόνο από έναν υποψήφιο αλλά και από άλλους θα δημιουργούσε αντιδράσεις που θα συγκλόνιζαν τον μέσο ψηφοφόρο, ο οποίος δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι ο εκλεκτός της πόλης διαθέτει άλλου είδους προτιμήσεις από τις δικές του. Ένας Βαλλιανάτος δεν φτάνει για να φέρει τη (σεξουαλική) άνοιξη και το παράδειγμά του θα πρέπει να ακολουθήσουν και άλλοι υποψήφιοι ή πολιτικοί πέρα από τον χώρο του ακτιβισμού που μέχρι τώρα κρατάνε κρυφή τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Όπως έλεγε κάποτε και σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα» ο Χρήστος Λούλης, «αυτό που πρέπει να ψάξουμε είναι τον ρατσιστή που κρύβουμε μέσα μας», - και γιατί όχι να τον σκοτώσουμε για πάντα.[…]»
Τι θέλει να πει ο… ποιητής; Τα υπονοούμενα είναι σαφή και στοχεύουν σε κάποιες κατευθύνσεις. Το ζητούμενο είναι τι ακριβώς επιδιώκει το κείμενο. Θέλει «να στρώσει» το έδαφος έτσι ώστε κάποιος υποψήφιος για τον Δήμο της Αθήνας να ομολογήσει την ομοφυλοφιλία του; Ή μήπως το δημοσίευμα ηχεί… προειδοποιητικά ως «καμπανάκι» γι κάποιον (ή κάποιους) υποψήφιο, ο οποίος κρύβει τις επιθυμίες του;
Τώρα, το τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Μπορεί, σε προχωρημένες καταστάσεις, να αποτελεί «πίεση» για απόσυρση υποψηφιότητας ή παραδοχή της ομοφυλοφιλίας. Μπορεί, όμως, να μην σημαίνει και τίποτε. Συμφωνούμε, πάντως, ότι θα πρέπει ο κάθε υποψήφιος να είναι ξεκάθαρος σ’ όλους τους τομείς της ζωής του, ακόμη και της ιδιωτικής, εφόσον είναι ένα δημόσιο πρόσωπο με πολιτική οντότητα. Να έχει το θάρρος της γνώμης και των επιλογών του και όχι να μπορεί να αποτελεί αντικείμενο ενδεχόμενων εκβιασμών. Κάτι μας λέει ότι σε αυτήν την προεκλογική περίοδο δεν πρόκειται να πλήξουμε σε καμία περίπτωση. Είναι πολύ πιθανό να ακουστούν «πράγματα και θαύματα» το επόμενο χρονικό διάστημα, τα οποία άλλοι είτε τα γνωρίζουν ήδη και άλλοι «θα πέσουν από τα σύννεφα» με τα όσα θα ακουστούν. Με δεδομένο ότι η πολιτική έχει βρωμίσει πάρα πολύ κρατήστε τη μύτη σας από εδώ και πέρα για ενδεχόμενες «αποκαλύψεις»…
Γιώργος Μάστορας
