Άρθρο με τίτλο «Ο Μαρξ για τους “Ζορό” και τους … “μαρξιστές”», έγραψε στο enikos.gr (του Χατζηνικολάου), ο κομμουνιστής Μπογιόπουλος, με αφορμή την προκήρυξη των αναρχοκομμουνιστών τρομοκρατών για τη διπλή δολοφονία του Ν. Ηρακλείου. ...
Στο άρθρο αυτό, ο κομμουνιστής Μπογιόπουλος επιχείρησε –για λογαριασμό της «όλης» αριστεράς- να αποποιηθεί την πολιτική ευθύνη του αίματος και να βγάλει… προβοκάτορες τους δολοφόνους, χρησιμοποιώντας –μεταξύ των άλλων «επιχειρημάτων»- διάφορα τσιτάτα των Λένιν, Μαρξ και Ένγκελς, που καταδίκαζαν την «ατομική» τρομοκρατία.
Γιατί προσθέτει το διευκρινιστικό «ατομική» μπροστά στην λέξη τρομοκρατία; Διότι, ως μαρξιστής-λενινιστής, είναι υπέρ της μαζικής κόκκινης τρομοκρατίας, από την δικτατορία του προλεταριάτου, την οποία φροντίζει να διαχωρίσει από την «ατομική» τρομοκρατία των διαφόρων οργανώσεων… Ωστόσο, ας μην κολλήσουμε εκεί, διότι χάνουμε το βασικό νόημα. Για πρακτικούς λόγους, θα επικεντρώσουμε στον Λένιν, ο οποίος ήτο επικεφαλής «επαναστατικού» κόμματος και όλα τα Κ.Κ. –και βέβαια το ΚΚΕ- ακολουθούν την πρακτική του (λενινισμός). Ερώτημα: ήταν ο Λένιν κατά της τρομοκρατίας;
Κατ’ αρχάς, οφείλουμε να τονίσουμε ότι ο Αλεξάντρ Ουλιάνωφ, ο μεγαλύτερος αδελφός του Βλαδιμήρου Ουλιάνωφ (Λένιν), ήτο ενεργό μέλος αναρχικής-σιωνιστής οργανώσεως και μεταξύ των συλληφθέντων για την απόπειρα δολοφονίας του Τσάρου Αλεξάνδρου του Γ΄(που έγινε την 1η Μαρτίου 1887). Κατέληξε στην αγχόνη…
Ο Λένιν, συνέγραψε το 1902 το βιβλίο υπό τον τίτλο «Τι να κάνουμε», που είναι ο πρακτικός τυφλοσούρτης του Κ.Κ. και το οποίο έχει ασφαλώς μελετήσει επισταμένως ο σύντροφος Μπογιόπουλος και όλα τα στελέχη του ΚΚΕ… Το βιβλίο αυτό δεν ήταν για λαϊκή κατανάλωση, απευθυνόταν αποκλειστικά στα στελέχη του κόμματός του. Εκεί, μεταξύ των άλλων, ο Λένιν υποστήριξε ότι το επαναστατικό κόμμα θα πρέπει να διαθέτει δύο παραλλήλους μηχανισμούς, έναν εμφανή (νόμιμο) κι έναν αφανή (παράνομο). Ο παράνομος μηχανισμός θα πρέπει να λειτουργεί απολύτως συνωμοτικά, με λίγα, προσεκτικά διαλεγμένα, έμπειρα και δοκιμασμένα μέλη και να υπάγεται απευθείας στην ηγεσία του κόμματος. Βεβαίως, το κόμμα δημοσίως θα σχίζει τα ιμάτιά του, ότι δεν έχει καμιά σχέση με τις τρομοκρατικές ενέργειες, εν ανάγκη θα τις καταδικάζει κιόλας, και θα τις χρεώνει σε «προβοκάτορες» (όσο οι τρομοκράτες μένουν άγνωστοι και ασύλληπτοι), ή σε «πλανημένους συντρόφους» (αν συλληφθούν και αποδειχθεί ότι έχουν σχέση με το Κ.Κ.). Σε καιρούς επαναστατικού αναβρασμού, ο παράνομος μηχανισμός θα γιγαντώνεται κι όταν έλθει η «ώρα-μηδέν» θα μετατρέπεται σε αιχμή του ανατρεπτικού δόρατος!
Εν συνεχεία, ο Λένιν προχώρησε στην δημιουργία ειδικού μυστικού ληστο-τρομοκρατικού τμήματος του κόμματος, το οποίο διέπραττε από πολιτικές δολοφονίες μέχρι ένοπλες ληστείες! Μάλιστα, επιφανές στέλεχος αυτού του μηχανισμού ήταν στα νιάτα του και ο -αγαπημένος του σ. Μπογιόπουλου και όλων των κουκουέδων- Ι. Στάλιν.
Από εκεί κι έπειτα, τα διάφορα αποσπάσματα λόγων του Λένιν κατά της «ατομικής» τρομοκρατίας που παραθέτει ο σ. Μπογιόπουλος, είναι… αληθή! Πως προέκυψαν;
1ον) Την εποχή εκείνη, παράνομο ληστο-τρομοκρατικό μηχανισμό είχαν και άλλα αριστερά κόμματα της εποχής (όπως π.χ. οι Σοσιαλεπαναστάτες), ανταγωνιστικά των μπολσεβίκων, την συνολική δράση (πολιτική και τρομοκρατική) των οποίων καταδίκαζε φυσικά ο Λένιν για ευνοήτους λόγους.
2ον) Ο Λένιν, οπαδός της αρχής «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», τασσόταν υπέρ ή κατά της βίας και της τρομοκρατίας, αναλόγως με τις επιδιώξεις της στιγμής. Αν έκρινε ότι την δεδομένη στιγμή τον συνέφερε πολιτικώς (και είχαν κάνει κάποια τρομοκρατική ενέργεια οι δικοί του) την επιδοκίμαζε, αν όχι την αποδοκίμαζε με την ίδια ευκολία! Αν ψάξουμε τις κατά καιρούς απόψεις του επί της τρομοκρατίας (περιέχονται στα «Άπαντα» των εκδόσεων «Σύγχρονη Εποχή», του ΚΚΕ), θα βρούμε τέτοιες φαινομενικές αντιφάσεις. Για παράδειγμα, το 1901 έλεγε: «Το κόμμα μας ποτέ δεν απέρριψε την τρομοκρατία ως αξία, ούτε και μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο». Το 1904, που είχαν αλλάξει οι περιστάσεις, τα γύριζε: «Η τρομοκρατική δράση είναι ασύμφορο μέσο αγώνα». Μόλις επέστρεψε στην Ρωσσία, στα τέλη του 1905, επέπληττε τους οπαδούς του: «Με φρίκη, με πραγματική φρίκη, βλέπω πως εδώ και μισό χρόνο μιλάμε για βόμβες, χωρίς να έχετε βάλει ούτε μία». Και για να τελειώνουμε με τις υποκρισίες του σ. Μπογιόπουλου –και όχι μόνον αυτού- ολοκληρώνω με τα όσα είπε ο Λένιν το 1906, σχολιάζοντας παρόμοιες υποκριτικές τοποθετήσεις των μενσεβίκων κατά της τρομοκρατίας: «Όταν βλέπω σοσιαλδημοκράτες να δηλώνουν με υπεροψία και αυτοϊκανοποίηση: εμείς δεν είμαστε κλέφτες, δεν είμαστε ληστές, εμείς είμαστε ανώτεροι απ’ αυτά, εμείς αποδοκιμάζουμε την τρομοκρατία, τότε αναρωτιέμαι: καταλαβαίνουν μήπως οι άνθρωποι αυτοί τι λένε;»!
Γ. Δημητρακόπουλος
Εθνικισμός
