Γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Είναι πολύ εύκολο και άνετο μέσα από την χλιδή της μεγαλοαστικής ζωής σου, με τις πλουσιοπάροχες αμοιβές σου, να κρίνεις τους άλλους. Και ας ζεις μακριά από τον τόπο των συμβάντων, ας μην έχεις ιδέα για το τι συμβαίνει στη χώρα από την οποία κατάγεσαι. Έτσι, λοιδορείς την αλήθεια, χαμένος μέσα στην ασφάλεια του παρακμιακού πολυπολιτισμικού σου κόσμου. «Το Βήμα», τόσο στην ηλεκτρονική όσο και στην έντυπη μορφή του, φροντίζει συχνά-πυκνά να ...
φιλοξενεί διάφορες φιλοκαθεστωτικές γραφίδες, απ΄όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού συστήματος, οι οποίες επιτίθενται ανοιχτά και απροκάλυπτα εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Ένα από τα πιο πρόσφατα δείγματα είναι και το πόνημα ενός ελληνόφωνου «Λέκτορα Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Κέμπριτζ», όπως αυτοπαρουσιάζεται.
Διαβάζοντας κανείς το κείμενό του αντιλαμβάνεται ότι ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται, κυριολεκτικά, εκτός τόπου και χρόνου. Ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί στο ελάχιστο τα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν την Πατρίδα και τον Λαό. Υποστηρίζει ότι υπάρχει «ο εκφασισμός του Ελληνικού Κράτους», όπως είναι ο τίτλος του άρθρου του, ο οποίος αποτελεί το κυριότερο πρόβλημα της Ελληνικής Κοινωνίας. Χρησιμοποιώντας αναλύσεις του γνωστού μαρξιστή διανοούμενου Νίκου Πουλαντζά, γραμμένες σ΄άλλες εποχές και αναφερόμενες σ΄ άλλες καταστάσεις, προσπαθεί να εξηγήσει τους λόγους της συνεχιζόμενης ανόδου της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Ο τύπος αυτός, ευρισκόμενος στο εξωτερικό, δεν έχει την δυνατότητα να αφουγκρασθεί άμεσα την αγωνία, τον μόχθο, τα προβλήματα του Ελληνικού Λαού. Αντιθέτως, επικεντρώνεται σε μια ασαφή υπεράσπιση γενικόλογου χαρακτήρα του καθεστώτος, η οποία αργότερα αποδεικνύεται ως μια επίδειξη ασχετοσύνης ή εκπαιδευμένης παραπληροφόρησης, όταν ψευδώς και αναιδώς γράφει ότι «Αναγκαία συνθήκη για την πορεία προς «το σημείο χωρίς επιστροφή», δηλαδή το σημείο πέρα από το οποίο μια φασιστική άνοδος στην εξουσία είναι αναπόφευκτη, είναι να καταφέρουν οι φασίστες να εξασφαλίσουν την υποστήριξη του μεγάλου κεφαλαίου. Ένα σημαντικό πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι η ικανότητα του φασιστικού φορέα να καταστείλει αυτούς που αντιστέκονται στην επέλαση μνημονίων, λιτότητος κ.λπ., και πιο συγκεκριμένα να αποδείξει τον εαυτό του ενάντια στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της».
Μέσα από την μαρξιστική του «ανάλυση» ο τύπος αυτός δείχνει ότι, αν δεν λέει ψέματα επίτηδες, δεν ξέρει πού του παν τα τέσσερα. Τα χαρακτηριστικά τα οποία θέλει να αποδώσει στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αποτελούν ακριβώς τα χαρακτηριστικά των μνημονιακών κυβερνήσεων (και συγκυβερνήσεων). Το Καθεστώς, με τους πολιτικούς του εκπροσώπους, έχει την χρόνια υποστήριξη των πάσης φύσεως κεφαλαιοκρατών. Ταυτόχρονα, οι κεφαλαιοκράτες έχουν φροντίσει να ελέγχουν και τις αριστερές παραφυάδες του συστήματος, όπως άλλωστε δείχνουν οι αγαστές σχέσεις του προέδρου του ΣΕΒ με τον Τσίπρα και την αρμονική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με την οικογένεια Αγγελοπούλου. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η καταστολή εκείνων που μάχονται υπέρ της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Χώρας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της Λαϊκής Ευημερίας και κατά της σύγχρονης υποδούλωσης, της μνημονιακής λαίλαπας και της εργασιακής γαλέρας είναι ο μοναδικός τρόπος για να διατηρηθούν στην εξουσία, φροντίζουν να επιτίθενται σε καθημερινή βάση, με κάθε ύπουλο και ανέντιμο τρόπο, εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Έχοντας χάσει κάθε επαφή με το λαϊκό αισθητήριο και μην έχοντας πλέον ηθική νομιμοποίηση, το καθεστώς βασίζεται, στην συντονισμένη του προσπάθεια να πλήξει την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, στην παραπληροφόρηση των ΜΜΕ, στις τονωτικές ενέσεις προς τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου», στην αρωγή των δυνάμεων καταστολής προκειμένου να αναχαιτισθούν ακόμη και οι απόλυτα νόμιμες εκδηλώσεις του Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών. Επομένως, μέσα από τα όσα γράφει ο συγχυσμένος αυτός τύπος, βγαίνει η είδηση ότι ο «αντιφασισμός» του Ελληνόφωνου Κράτους είναι στην ουσία ανθελληνισμός. Είναι ήδη υπαρκτός και εφαρμόσιμος σε κάθε πτυχή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Τόσο σε βάρος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, η οποία αντιμετωπίζεται όχι ως ένα νόμιμο και έντιμο πολιτικό κόμμα αλλά ως συμμορία, όσο και εναντίον των Ελλήνων, οι οποίοι πρέπει να χάσουν την εργασία τους, τα σπίτια τους, να γίνουν φιλοξενούμενοι στην ίδια τους τη Χώρα, να πληρώνουν στα νοσοκομεία τα έξοδα νοσηλείας των αλλοδαπών, να βαφτίζεται κάθε προσπάθεια υπεράσπισης της Ζωής τους, της Τιμής τους, της Περιουσίας τους, ως «ρατσισμός και ξενοφοβία». Άρα, η πραγματικότητα θα μπορούσε να ονοματισθεί ως επικεφαλίδα άρθρου με τον εύγλωττο τίτλο «ο ανθελληνισμός του ελληνικού κράτους».
Γιώργος Μάστορας
