Γραφικοί και περιθωριακοί


Γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Πριν από λίγο καιρό εκδόθηκε μια νέα εφημερίδα, με τον βαρύγδουπο τίτλο «Η εφημερίδα των Συντακτών». Πρόκειται για την απέλπιδα προσπάθεια κάποιων δημοσιογράφων, -οι οποίοι εργάζονταν παλαιότερα στην, αλήστου μνήμης, «Ελευθεροτυπία»,- να διεκδικήσουν ένα μερίδιο του αριστερού αναγνωστικού κοινού. Τόσο η αισθητική όσο και το περιεχόμενο της εν λόγω φυλλάδας παραπέμπει στο γνωστό στυλ «πατσαβούρα» που πρωτολάνσαρε η «Ελευθεροτυπία». ...




Έτσι, από το πουθενά και την ανυπαρξία, επανεμφανίστηκαν και πάλι κάποιοι «φίλοι» από τα παλιά. Ο λόγος για τον «Ιό», κάποιους «μοχθηρούς» τύπους από το παρελθόν, οι οποίοι θεωρούν ότι το «ρουφιανιλίκι», η «σπιουνιά» και η παραχάραξη κάθε ίχνους αντικειμενικότητας έχει σχέση με την δημοσιογραφία. Η θλιβερή αυτή παρέα, απομεινάρι παρακμιακών καταστάσεων του παρελθόντος, συνεχίζει να ασχολείται με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Πριν συνεχίσω, θα πρέπει να διευκρινίσω ότι δεν επιθυμώ κανενός είδους διάλογο με την φαιδρή αυτή ομαδούλα. Διάλογο κάνω μόνον όταν σέβομαι κάποιον ή όταν επιθυμώ να τον πείσω για την ορθότητα των Ιδεών μου. Και τους συγκεκριμένους ανθρώπους ούτε τους σέβομαι, ούτε θέλω να τους πείσω… Συν τοις άλλοις, πέρα από την χαοτική διαφορά στις μεταξύ μας απόψεις, τίθεται κι ένα θέμα προσωπικό, το οποίο έχει να κάνει με την αισθητική, καθώς είναι αναφαίρετο δικαίωμά μου να θεωρώ αυτούς τους τύπους άσχημους εμφανισιακά. Ειδικά ένας απ’ αυτούς (ξέρει ποιος…) είναι τόσο άσχημος, σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου αισθητική, ώστε ενδεχομένως να απεχθάνεται καθετί λιγότερο άσχημο απ’ αυτόν… Αυτά για την συγκεκριμένη μίζερη παρεούλα και απλώς ας γνωρίζουν ότι με τα όσα λυσσαλέα γράφουν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας προκαλούν φαγούρα σε διάφορα σημεία του σώματος…
Τώρα τελευταία έχουν εγκαινιάσει και μια στήλη «διαλόγου» (εδώ γελάμε) σχετικά με «τη θεσμική αντιμετώπιση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ». Το τραγικό για τους εμπνευστές της στήλης είναι ότι αυτοί, οι οποίοι ανταποκρίνονται στο κάλεσμα «κατακεραυνώνοντας» την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, είναι κάποιοι και κάποιες με μηδαμινή και ανύπαρκτη επιρροή στην Ελληνική κοινωνία. Άτομα, όπως η Κούρτοβικ (η γνωστή προστάτιδα των λαθρομεταναστών), κάποια Στάη (όχι η Έλλη αλλά η Άννα, μέλος της «αντιναζιστικής πρωτοβουλίας» και της ΟΑΚΚΕ. Για τόσο σοβαρή πολιτική παρέμβαση μιλάμε…), κάποιος Κωστής Παπαϊωάννου και γενικώς κάποιοι γραφικοί και περιθωριακοί τύποι, που δεν εκφράζουν τίποτα άλλο πέραν του εαυτού τους και ορισμένων ολιγομελών γκρουπούσκουλων.
Υπάρχει, όμως, η περίπτωση ενός τύπου, ο οποίος ασχολείται μαζί μας και είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι η ιδιότητά του αυτή δεν εμφανίζεται στο άρθρο του για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, στην εν λόγω φυλλάδα. Ο λόγος για τον Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και της Αντιεθνικιστικής Αντιμιλιταριστικής Πρωτοβουλίας, αλλά και δημοσιογράφος της «Αυγής», ο οποίος στην «εφημερίδα των Συντακτών» υπογράφει με την ιδιότητα του «υποψήφιου διδάκτορος Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών». Στο κέιμενό του  ο Παπαδάτος, εκτός του ότι αναμασά τις γνωστές άνοστες, ανιαρές και αστήριχτες θεωρίες περί συνεργασίας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ με την αστυνομία, προσπαθεί να «πουλήσει» έναν σχετικά σκληρό «αντιφασισμό». Έχει, όμως, πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιες είναι οι απόψεις του Παπαδάτου  σχετικά με την βία. Να τι είχε γράψει ο κύριος αυτός παλαιότερα: «Δεν πιστεύουμε πως η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων. Αντίθετα, γνωρίζοντας ότι ο δημοκρατικός δρόμος προς το σοσιαλισμό δε θα είναι ένα απλό ειρηνικό πέρασμα, καταλαβαίνουμε ότι για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα απαιτούνται συγκεκριμένα  ποσοστά βίας, υποστηρίξιμα τουλάχιστον στα τμήματα της κοινωνίας που μας ενδιαφέρουν προνομιακά».
Το ζητούμενο, φυσικά, δεν είναι η όποια ανορθογραφία του, αλλά τα όσα υποστηρίζει ο Παπαδάτος. Δυστυχώς, δεν διευκρίνισε τι ακριβώς εννοεί γράφοντας «για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα», σε ποιο βαθμό φτάνουν τα «συγκεκριμένα ποσοστά βίας» και ποια είναι τα «τμήματα της κοινωνίας που μας ενδιαφέρουν προνομιακά». Λίγο καιρό αργότερα από την δημοσίευση αυτών των γραπτών, ο Παπαδάτος ενεπλάκη σε μια ομολογουμένως περίεργη υπόθεση. Σε τυχαίο αστυνομικό έλεγχο που του έγινε, βρέθηκε πάνω του μια κλεμμένη από το 2004 ταυτότητα, την οποία -όπως υποστήριξε- την βρήκε τυχαία στον δρόμο λίγο πριν τον συλλάβουν, και μάλιστα ήταν έτοιμος να την παραδώσει στο τοπικό αστυνομικό τμήμα… Η νοημοσύνη μας (η οποία σίγουρα δεν είναι απλώς στοιχειώδης…) δεν μας επιτρέπει να πούμε τίποτα άλλο σχετικά με αυτό το περιστατικό. Δεν μπορούμε, όμως, να αφήσουμε στο «απυρόβλητο», ιδεολογικά και πολιτικά, τις ψευτομαγκιές του Παπαδάτου (και του κάθε Παπαδάτου) που δικαιολογεί την πολιτική και κοινωνική βία, κλείνοντας πονηρά το μάτι στους «μπαχαλάκηδες» της άκρας αριστεράς και του «αναρχικού» χώρου. Να μας κατηγορεί για σχέσεις με την αστυνομία κάποιος, ο οποίος είχε προνομιακή μεταχείριση (σκεφτείτε τι θα γινόταν αν κάποιος απλός πολίτης, χωρίς την κομματική ταυτότητα και την ανάλογη υποστήριξη από τον φορέα του, -την οποία είχε ο Παπαδάτος-, βρισκόταν σε ανάλογη θέση, τι θα τράβαγε. Ακόμη θα «έτρεχε»…) αποτελεί τουλάχιστον θράσος. Όπως, φυσικά, αποτελεί θράσος το ότι κάτι τέτοιοι ψευτόμαγκες, μαζί με όλους τους περιθωριακούς που έχουν μαζέψει οι γραφικοί συντάκτες του Ιού, ζητούν την άμεση ή έμμεση απαγόρευση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Δεν έχουν κανένα νομικό δικαίωμα, πολύ περισσότερο όμως δεν έχουν κανένα ηθικό υπόβαθρο, καθώς με τις απόψεις και τις πράξεις τους έχουν αποκοπεί πλήρως από κάθε γνήσιο λαϊκό αισθητήριο.
Τελειώνοντας το κείμενό του ο Παπαδάτος, τρέφει (φρούδες) ελπίδες λέγοντας ότι «Υπάρχει λοιπόν το κοινωνικό έδαφος για ένα ευρύ αντιφασιστικό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο. Μόνο που αντίπαλος αυτού του μετώπου δεν θα είναι μόνο η Χρυσή Αυγή». Αν ο Παπαδάτος θεωρεί ως «κοινωνικό έδαφος» γελοιότητες όπως «τα αντιφασιστικά πανό στα γήπεδα» διαφόρων ψευτοχουλιγκάνων και τις «χιλιάδες που συνέρρευσαν την περασμένη Κυριακή στη συναυλία στο Σπόρτιγκ», αναφερόμενος στην μουσική εκδήλωση υπέρ των παρακρατικών αλητών, οι οποίοι συνελήφθησαν στην προσπάθειά τους να τρομοκρατήσουν και να χτυπήσουν τους Έλληνες κατοίκους (κυρίως ηλικιωμένους και γυναικόπαιδα), τότε έχει πραγματικά μαύρα μεσάνυχτα. Αν θεωρεί ότι διάφοροι ξεφτι(λι)σμένοι (που)ρόκερ μπορούν να προξενήσουν, έστω και αμυδρά, αμυχή σε Εμάς, ας πιει κανένα κρασάκι παραπάνω…
Δεν σε φοβόμαστε, Παπαδάτε, όπως φυσικά δεν φοβόμαστε και τους θρασύδειλους αλήτες, οι οποίοι κάτω από τις μάσκες του «αντιεξουσιαστή», του «αντιφασίστα» και του «αντιρατσιστή» παίζουν, ως πιόνια, (και «ψώνια»…) τα πιο βρώμικα παιχνίδια μιας ανάλογης εξουσίας. Θα συμφωνήσουμε, όμως, Παπαδάτε, ότι αντίπαλος αυτού του αντιφασιστικού μετώπου δεν θα είναι μόνον η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Αντίπαλός σας  θα είναι όλο το Έθνος και ο Ελληνικός Λαός, η Ιστορία και η Παράδοση αυτού του Τόπου. Μα ακόμη πιο πολύ, εχθρός σας θα είναι το Μέλλον αυτής της Χώρας, ένα Μέλλον, το οποίο θα δημιουργήσει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, αγνοώντας «Ιούς» και λοιπά αντεθνικά και αντιλαϊκά «μικρόβια». ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ! 
 
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ