Αυτές τις ημέρες, οι «αντιστασιακοί» της «γενιάς του Πολυτεχνείου»
(που κατέστρεψαν την Ελλάδα κι είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή δυστυχία
μας), θα μιλήσουν -όπως πάντα- για το «Έπος» του Πολυτεχνείου, που
«έριξε τη χούντα» και άλλα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Ειδικά φέτος, που
είναι και η Χρυσή Αυγή μέσα στο πολιτικό παιχνίδι, οι μαρξιστές (και οι…
λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις) έχουν ξεσαλώσει....
Επειδή εμείς είμαστε «φασίστες», «νοσταλγοί της χούντας και των τανκς»
κ.τ.λ., και «δεν δικαιούμαστε να αμφισβητούμε…» (όπως έγραψε στα σοβαρά
μια κακιασμένη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ), ας παραθέσουμε παρακάτω την
ψύχραιμη άποψη για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ενός γνωστού (αλλά μη
εμπαθούς) αριστερού, του (μακαρίτη πλέον) δημοσιογράφου και
πολυγραφότατου συγγραφέα Βασίλη Ραφαηλίδη, όπως αυτή είναι
καταγεγραμμένη στο βιβλίο του με τον τίτλο «Ιστορία (κωμικοτραγική) του
Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974», των εκδόσεων του «Εικοστού Πρώτου»:
«Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της
χούντας. Το πράγμα περιορίστηκε σε μια τουριστικού τύπου αντίσταση από
το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η
πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το ’παιζε Πασιονάρια…
Στην πραγματικότητα, κανένας δεν έριξε τη χούντα, ούτε «τα
παιδιά του Πολυτεχνείου», που τα κάναμε μπαντιέρα για να απαλύνουμε τις
ενοχές μας για τη δειλία μας… Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του
Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Η σημαντικότερη συνέπεια του «έπους» του
Πολυτεχνείου, είναι το γεγονός πως η ημέρα της πτώσης του, η 17 του
Νοέμβρη, χάρισε το όνομά της στην οργάνωση «17 Νοέμβρη». Επίσης, το
«έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη,
της οποίαςο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση από το ραδιόφωνο των
φοιτητών των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της Συντονιστικής
Επιτροπής. Πάντως, πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για
πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα
Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο
δρόμος προς τη βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την
εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα ξεκινάει από κει. Όπως και να’
ναι, το «έπος του Πολυτεχνείου» έγινε ένα ισχυρό αντιστασιακό άλλοθι για
κείνους που για εφτά χρόνια λούφαζαν, και ξαφνικά έγιναν αντιστασιακοί
εν μία νυκτί, καλά προφυλαγμένοι οι περισσότεροι απ’ την πολυκέφαλη μάζα
που τους περιέβαλλε πανταχόθεν. Ευτυχώς που η οίηση και ο κομπασμός για
ένα έπος ελάχιστα επικό, άρχισε να ξεφουσκώνει σιγά-σιγά».
Αυτά και… σκασμός, «σύντροφοι» παραμυθάδες! Όχι άλλο «κάρβουνο»!
Αντίοχος
