Φτάνει πια!
Με το δήθεν «έπος» του Πολυτεχνείου θα ασχοληθούμε σήμερα («λόγω της
ημέρας») αγαπητοί αναγνώστες, οπαδοί και φίλοι του Λαϊκού Εθνικιστικού
Κινήματος της Χρυσής Αυγής. Δηλαδή, με την μεγαλύτερη απάτη της
νεοελληνικής ιστορίας. Μια απάτη που την φούσκωσαν κάποιοι επιτήδειοι
μετά το ’74, ξεφούσκωνε όμως χρόνο με τον χρόνο κι έχει πλέον στις
ημέρες μας απαξιωθεί πλήρως. Ήταν επόμενο. Βλέπετε, το ψέμα έχει κοντά
ποδάρια…
Να δούμε ποια ήσαν τα πραγματικά γεγονότα. Την 1η Ιουλίου
1973, κατηργήθη δια λαϊκού δημοψηφίσματος η Βασιλεία και πρώτος πρόεδρος
της Ελληνικής Δημοκρατίας ανακηρύχθη ο Γ. Παπαδόπουλος. Την 8η
Οκτωβρίου, του ιδίου έτους, διορίσθηκε πρωθυπουργός ο παλαιός πολιτικός
Σπύρος Μαρκεζίνης, ο οποίος σχημάτισε προσωρινή πολιτική κυβέρνηση, με
σκοπό την διενέργεια εκλογών στο άμεσο μέλλον. Από την 8η
Οκτωβρίου, λοιπόν, και μετέπειτα ουδείς στρατιωτικός συμμετέχει πλέον
στην κυβέρνηση, ενώ παύει και η ισχύς του στρατιωτικού νόμου. Άρα,
λοιπόν, δεν υπήρξε καμία δικτατορία, εναντίον της οποίας εξεγέρθηκαν «τα
παιδιά του Πολυτεχνείου». Γιατί, όμως, εξεγέρθηκαν;
Για να καταλάβουμε τους πραγματικούς λόγους της εξεγέρσεως, θα πρέπει
να ψάξουμε αλλού, κι όχι στην «καταπίεση» των νέων από την «δικτατορία»,
που κι αν υπήρξε στο παρελθόν εκείνη την περίοδο είχε χαλαρώσει κατά
πολύ. Αφού, λοιπόν, δεν υπήρχε καμιά αιτία προερχομένη από την εσωτερική
πολιτική της κυβερνήσεως, θα πρέπει να εξετάσουμε την εξωτερική της
πολιτική.
Παρά τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα, οι Αμερικανοί –«προστάτες» και
«σύμμαχοι» τότε και τώρα της Ελλάδος- δεν υποστήριξαν ούτε την
Επανάσταση της 21ης Απριλίου, ούτε το καθεστώς που προέκυψε
απ’ αυτήν. Ο λόγος είναι απλός: οι Αμερικανοί, όπως άλλωστε όλες οι
μεγάλες δυνάμεις της σύγχρονης εποχής, προτιμούν να υπάρχει «δημοκρατία»
στα κράτη που ελέγχουν, διότι δια της «δημοκρατίας» μπορούν να
συνεχίζουν να τα ελέγχουν. Κι αν κάποια στιγμή ο οποιοσδήποτε
«δημοκρατικός» κυβερνήτης τους κάνει νερά, μπορούν πανεύκολα να τον
«συμμορφώσουν» δια της αντιπολιτεύσεως, των ΜΜΕ, των συνδικάτων, ακόμα
δε και των παραγόντων του ιδικού του κόμματος. Ας θυμηθούμε τι έγινε
προσφάτως στην περίπτωση του Κ. Καραμανλή (του νεωτέρου) και που
κατέληξε το άνοιγμά του προς την Ρωσσία. Αντιθέτως, μ’ έναν «δικτάτορα»
στο τιμόνι της χώρας, η «προστάτιδα δύναμη» δεν ξέρει τι θα της
ξημερώσει.
Το σίγουρο είναι, πως το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967
βρήκε τους Αμερικανούς («Αμερικανοσιωνιστάς», επί το ακριβέστερον)
αιφνιδιασμένους. Πιάστηκαν στον ύπνο! Άλλα περίμεναν κι άλλα τους
προέκυψαν. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο, ότι με παρέμβαση των
Αμερικανών το πολιτικό κατεστημένο της χώρας και ο τότε βασιλεύς είχαν
συμφωνήσει στην κήρυξη μιας δικτατορίας από ελεγχομένους ανωτάτους
αξιωματικούς (η περιβόητη «χούντα των στρατηγών»), η οποία θα είχε
σύντομο βίο, στην διάρκεια του οποίου θα επανέφερε την κατάσταση στην
«ομαλότητα» και εν συνεχεία θα παρέδιδε την εξουσία στους «νομίμους
κατόχους» της. Εδώ, όμως, αντί για τους ελεγχομένους στρατηγούς τους
προέκυψαν οι ανεξέλεγκτοι συνταγματάρχες!
Προκειμένου, όμως, να αποφύγουν τα χειρότερα –δηλαδή να χάσουν για
πάντα την επιρροή τους στην Ελλάδα- οι Αμερικανοσιωνισταί ακολούθησαν
την πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας». Έτσι, απέρριψαν προτάσεις
πολιτικών περί αποκαταστάσεως της «δημοκρατικής νομιμότητος» από τον 6ο
Στόλο και άρχισαν να δουλεύουν υπογείως. Η πρώτη απόπειρα ανατροπής
Παπαδοπούλου έλαβε χώρα στα τέλη του 1967, με αφορμή την παρουσία της
ελληνικής μεραρχίας στην Κύπρο. Η ελληνο-τουρκική κρίση του ’67
παρουσιάζει καταπληκτικές ομοιότητες με αυτήν του ’74! Μόνο που τότε ο
Γ. Παπαδόπουλος δεν έπεσε στην παγίδα και με κατάλληλους διπλωματικούς
χειρισμούς απέφυγε τον πόλεμο και την εθνική ταπείνωση που μας ετοίμαζαν
οι «φίλοι» και «σύμμαχοί» μας, αλλά και την ανατροπή του. Η δεύτερη
απόπειρα έγινε με το βασιλικό κίνημα, αλλά απέτυχε κι αυτή. Την ιδία
τύχη είχε και η τρίτη απόπειρα, το επόμενο έτος (1968), όταν ο
Παναγούλης αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Γ. Παπαδόπουλο. Εδώ θα ανοίξω
μια παρένθεση. Ο Αλέκος Παναγούλης, παλικάρι πραγματικό, αγνός ιδεολόγος
και ίσως ο μόνος αληθινός αντιστασιακός, έγινε πιστεύω άθελά του όργανο
των Αμερικανοσιωνιστών, που τον δολοφόνησαν την 1η Μαΐου του
’75 –επισήμως επρόκειτο για «τροχαίο ατύχημα»- γιατί προφανώς είχε
αντιληφθεί ποιοι και γιατί τον χρησιμοποίησαν και απειλούσε με
αποκαλύψεις. Εδώ κλείνει η παρένθεση. Τρία στα τρία, λοιπόν! Τρεις
απόπειρες, τρεις αποτυχίες! Είναι αυτό που ανέφερα προηγουμένως: δύσκολα
τα βάζει κανείς μ’ έναν «δικτάτορα»…
Την 15η Ιανουαρίου 1973, ο Γ. Παπαδόπουλος ξεπερνά για πρώτη
φορά τα επιτρεπόμενα όρια: Με επιστολή του στον πρόεδρο των ΗΠΑ
αρνείται την δωρεάν στρατιωτική βοήθεια, για λόγους εθνικής
υπερηφανείας! Άλλωστε, η Ελλάς δεν είχε πλέον κανένα οικονομικό
πρόβλημα, καθώς με μια συνετή και έντιμη διαχείριση (κανένας δεν
έκλεβε!) η Επανάσταση πέτυχε ένα «οικονομικό θαύμα», όπως το
χαρακτήρισαν οι πάντες. Επίσης, ο Γ. Παπαδόπουλος είχε σκοπό να
ξεκινήσει σύντομα την άντληση του «μαύρου χρυσού», των πετρελαίων που
κρύβει το υπέδαφος της πατρίδος μας. Και βέβαια, η παροχή δωρεάν
στρατιωτικής βοηθείας προς τα διάφορα κράτη, ήταν η εγγύηση της υποταγής
των. Η ιστορική επιστολή Παπαδοπούλου, με την οποία η Ελλάς έσπασε τα
δεσμά της, είναι η ακόλουθη: «Η κυβέρνησις απεφάσισεν
όπως δηλώσει εις την κυβέρνησιν των Ηνωμένων Πολιτειών, ότι παραιτείται
του λοιπού, αρχής γενομένης από του τρέχοντος έτους, της παρεχομένης υπό
των Ηνωμένων Πολιτειών, δωρεάν στρατιωτικής βοηθείας» (πηγή: εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» της 16ης
Ιανουαρίου 1973, υπό τον πρωτοσέλιδο κεντρικό τίτλο: «Η ΕΛΛΑΣ ΠΑΡΗΤΗΘΗ
ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑΣ – Επιστολή του κ. Γ. Παπαδοπούλου προς τον Πρόεδρον
Νίξον»).
Τον Οκτώβριο του 1973, ο Γ. Παπαδόπουλος ξεπερνά τα «όρια» κατά πολύ.
Αρνείται στους Αμερικανοσιωνιστάς την χρήση της βάσεως της Σούδας προς
βοήθεια των Ισραηλινών σιωνιστών στον πόλεμο με τους Άραβες. Δεν πάει
άλλο! Οι εβραιοαμερικανοί αποφασίζουν την άμεση ανατροπή του! Όλως
«τυχαίως», έναν μήνα αργότερα, ξεσπούν τα γνωστά γεγονότα. Η συνταγή της
φοιτητικής εξεγέρσεως είναι δοκιμασμένη και στο παρελθόν. Το 1968, όταν
ο Στρατηγός Ντε Γκωλ συγκρούστηκε με τους Αμερικανοσιωνιστές, του
έστησαν τον διαβόητο «κόκκινο Μάη του ‘68», με τους Κον (Κοέν) Μπεντίτ
και συντροφία να κραυγάζουν εν χορώ «είμαστε όλοι εβραίοι» και να
σπέρνουν την καταστροφή και το χάος.
Όλα, λοιπόν, άρχισαν στις 14 Νοεμβρίου, με μια εντελώς απροσδόκητη
κατάληψη του Πολυτεχνείου από ελαχίστους φοιτητάς, με αφορμή τις
αναβολές στρατεύσεως. Δυστυχώς, οι πολιτικάντηδες της κυβερνήσεως
Μαρκεζίνη κωλυσιέργησαν και δεν έστειλαν αμέσως την Αστυνομία να πετάξει
έξω τους ταραξίες, για να φανούν «δημοκράτες». Έτσι, εκμεταλλευόμενοι
την ανοχή που υπήρξε, μπαίνουν μέσα στο Πολυτεχνείο κάθε είδους
πράκτορες, αλλά και αριστερίστικα, αναρχικά και κακοποιά στοιχεία. Αυτοί
οι τελευταίοι καμία διαφορά δεν έχουν με τα αναρχοκομμουνιστικά
στοιχεία του σήμερα, που καίνε κάθε λίγο και λιγάκι την Αθήνα και το
εθνικό μας σύμβολο. Αυτοί, οι «γνωστοί-άγνωστοι», είναι τα μόνα γνήσια
τέκνα των «παιδιών» της «γενιάς του Πολυτεχνείου» και οι μόνοι που
δικαιούνται να εορτάζουν την επέτειο, με τον γνωστό «εκρηκτικό» τους
τρόπο. Από εκεί κι έπειτα, η επέμβαση έγινε πολύ καθυστερημένα, με τις
γνωστές συνέπειες. Ωστόσο, και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, δεν
υπήρξαν νεκροί μέσα εις τον χώρο του Πολυτεχνείου, παρά μόνον κάποιοι
ολίγοι εκτός αυτού, φονευθέντες ως επί το πλείστον από αδέσποτες σφαίρες
και εξοστρακισμούς, είτε από προβοκάτορες που έδρασαν μέσα στην
αναμπουμπούλα. Ο μικρός αριθμός των θυμάτων, αλλά και οι συνθήκες
θανάτου των, δεν βόλευαν την μεταπολιτευτική μαρξιστική προπαγάνδα, η
οποία ευρισκόμενη σε πτωματολογικό παροξυσμό έκανε λόγο για…
εκατοντάδες, ακόμα και… χιλιάδες νεκρούς. Θα μείνουν στην ιστορία οι
κωμικοτραγικές… εκσκαφές που έκανε στο νεκροταφείο Ζωγράφου ο τότε
δήμαρχος, Δ. Μπέης, προκειμένου να βρει τους… ομαδικούς τάφους των
«νεκρών του Πολυτεχνείου». Όμως, άνθρακες ο… θησαυρός!
Είναι γεγονός, ότι αυτοί που σήμερον εμφανίζονται ως «πρωτοπόροι» και
«καθοδηγητές» της εξεγέρσεως, δηλαδή οι κομμουνιστές, όχι μόνον απείχαν
από το Πολυτεχνείο, αλλά το κατήγγειλαν κιόλας! Έγραφε τότε το υπ’
αριθμόν 8 τεύχος της «Πανσπουδαστικής», οργάνου της φοιτητικής νεολαίας
του ΚΚΕ: «Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του
Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου προβοκατόρων της
ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη-Καραγιαννόπουλου,
με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας,
γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις
συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και
με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας
μεμονωμένης εξτρεμιστικής αναρχικής εξέγερσης, να χρησιμοποιήσουν το
χιλιοτριμμένο πρόσχημα του “επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος”, για
να δικαιολογήσουν την επαναφορά του στρατιωτικού νόμου και το δυνάμωμα
της αιματηρής τρομοκρατίας. Ενέργειες που οι Αμερικάνοι και η χούντα
είχαν από καιρό πάρει την απόφαση να επιβάλλουν ύστερα από την παταγώδη
αποτυχία της χουντομαρκεζινικής προσπάθειας καθήλωσης και εκτόνωσης της
λαϊκής πάλης». Εμείς εδώ μιλάμε με ντοκουμέντα, κι όχι με… τρίχες.
Ας διαψεύσει, αν τολμάει, το παραπάνω δημοσίευμα το ΚΚΕ, κι ας δώσει στη
δημοσιότητα το φύλλο της συγκεκριμένης εφημερίδος, που σίγουρα υπάρχει
στο αρχείο του. Κουκουέδες, ιδού η Ρόδος!
Την ίδια περίοδο, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, στέλεχος του τότε ΚΚΕ
εσωτερικού, πολιτικού προγόνου του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε για τα γεγονότα: «Η
εξέλιξη στον τόπο μας έχει περιέλθει σε λεπτό σημείο. Παράλληλα, στο
ευρύτερο δημοκρατικό κίνημα που αξιώνει την είσοδο στη δημοκρατική
ομαλότητα, σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να φράξουν το δρόμο προς
την κατεύθυνση αυτή και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την
επιβολή στρατοκρατικών μέτρων» (πηγή: «Ελευθεροτυπία» της 28ης
Νοεμβρίου 2004, σελίς 54). «Σκοτεινές δυνάμεις», λοιπόν, εκπροσωπούσαν
οι «ήρωες» του Πολυτεχνείου, σύμφωνα με τους «ανανεωτές» της αριστεράς.
Συμφωνούμε απολύτως!
Κόσμος και κοσμάκης πέρασε εκείνες τις ημέρες από το Πολυτεχνείο. Ήταν
μοναδική ευκαιρία για λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς και ασυδοσίας, για…
καμάκι και… χαβαλέ. Τυχεροί, όμως, στάθηκαν όσοι εγκλωβίστηκαν στον χώρο
την τελευταία ημέρα. Τυχεροί, γιατί εκμεταλλευόμενοι τον εγκλωβισμό
τους έφτιαξαν μετά λαμπρή πολιτική καριέρα. Είναι κάποιοι που
εμφανίζονται στα φιλμ αρχείου με γένια και μαλλιά, και με υψωμένες τις
γροθιές, αυτοί που κυβέρνησαν εν συνεχεία την Ελλάδα και την κυβερνούν
ακόμα. Μερικά τρανταχτά παραδείγματα: Δαμανάκη, Λαλιώτης, Ανδρουλάκης,
Παπουτσής, Τζουμάκας, Λαζαρίδης (σήμερα εξ’ απορρήτων σύμβουλος του Α.
Σαμαρά) κ.λπ., ενώ πάμπολλοι εισχώρησαν στα ΜΜΕ και σήμερα είναι
πρωτοκλασάτα στελέχη της καθυποτάξεως των Ελλήνων. Τα αποτελέσματά τους,
τα είδαμε όλοι. Παρέλαβαν το 1974 μηδενικό εξωτερικό χρέος και μια
οικονομία σε έναν πρωτοφανή στα ελληνικά χρονικά ανοδικό καλπασμό
αναπτύξεως. Μια χώρα νοικοκυρεμένη, με ευημερούντες πολίτες. Και πως την
κατήντησαν; Αφού διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας και την
καταχρέωσαν στους διεθνείς τοκογλύφους, κι αφού προηγουμένως είχαν φάει
ότι μπορούσε να φαγωθεί, μας παρέδωσαν σιδηροδέσμιους στο ΔΝΤ και στους
διεθνείς τοκογλύφους. Κι έχουν και το θράσος να ομιλούν για τους
«αγώνες» και τα «οράματά» τους, αυτοί ακριβώς που είναι οι μόνοι
υπεύθυνοι της δυστυχίας μας!
Ποια, λοιπόν, σκοπιμότητα εξυπηρετεί ο μύθος του Πολυτεχνείου και τα
ψεύτικα δάκρυα στην μνήμη ανύπαρκτων «ηρωικών» νεκρών; Η απάντηση είναι
απλή: με τον μύθο του Πολυτεχνείου η αριστερά στέριωσε την ιδεολογική
της κυριαρχία στην ελληνική κοινωνία. Επειδή δε η αριστερά στερείται
αληθινών ηρώων, προβάλει τους ψεύτικους! Ωστόσο, 39 χρόνια μετά, ο μύθος
καταρρέει. Η προσέλευση γίνεται χρόνο με τον χρόνο ολοένα και
μικρότερη. Κι αν δεν ήταν η υποχρεωτική προσέλευση των μαθητών, ακόμα
και των δημοτικών σχολείων, θα φαινόταν η γύμνια του πανηγυριού σε όλο
της το θλιβερό μεγαλείο. Και εφέτος, λοιπόν, το αυθόρμητο συναίσθημα της
συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού στην θέα του πανηγυριού, είναι είτε
πλήρης αδιαφορία, είτε οργή και αηδία. Επιπλέον, τα πράγματα άλλαξαν.
Τώρα υπάρχει μέσα στη βουλή και στο λαό ένα κόμμα που περιφρονεί το μύθο
τους, δεν τους φοβάται και αμφισβητεί ευθέως τις κατεστημένες αλήθειες
που μέχρι προσφάτως εθεωρούντο δεδομένες. Κι όσο η Χρυσή Αυγή του
Ελληνισμού δυναμώνει, τόσο οι μύθοι της αριστεράς θα ξεθωριάζουν, μέχρι
που να έρθει η στιγμή –κι αυτό θα γίνει πιο σύντομα απ’ ότι περιμένουμε-
που θα ξεθεμελιωθούν εκ βάθρων και θα λάμψει η ελληνική αλήθεια!
Γ. Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Π. Φάληρο - Αθήναι
