Βάναυση προσβολή των πολεμιστών του ’40 και των ηρώων που
έπεσαν για να μη γίνουμε σκλάβοι, κάνει αναιδώς από την εφημερίδα «Αυγή»
στέλεχος του κόμματος των ελληνοφώνων γραικύλων, του ΣΥΡΙΖΑ! Ο
νοσταλγός του Ζαχαριάδη και των πιο εθνοπροδοτικών παραδόσεων του ΚΚΕ
(«εμείς όχι μόνο χαρήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία,
μα και την επιδιώξαμε»), υποστηρίζει πως «η εμπλοκή της Ελλάδας
σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί», προφανώς λέγοντας ο Ι.
Μεταξάς «ναι» αντί «ΟΧΙ» στις απαιτήσεις του Μουσολίνι!
Μάλιστα, προκειμένου να τεκμηριώσει την άποψή του αυτή το στέλεχος του
ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει πως το όλο πρόβλημα ήταν «η απλή διέλευση» των Ιταλών
από την Ελλάδα (κι όχι η κατάληψή της!), οπότε τι ψυχή έχει μια «απλή
διέλευση»; Επίσης, το...
στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως η νίκη δεν ήταν
αποτέλεσμα του ηρωικού αγώνα των προγόνων μας, αλλά ότι επετεύχθη λόγω
της… «μορφολογίας του εδάφους», της «βεβιασμένης ιταλικής επίθεσης», τις
δυσκολίες του ανεφοδιασμού (εννοεί των Ιταλών) από τα ακατάλληλα
λιμάνια της Αλβανίας». Επίσης, ο συριζαίος υποστηρίζει πως οι
στρατιώτες μας δεν ήθελαν να πολεμήσουν και πως τους πήγαιναν στην πρώτη
γραμμή με το ζόρι (τότε, το ΚΚΕ ζητούσε «συναδέλφωση» των Ελλήνων
στρατιωτών με τους Ιταλούς!).
Ωστόσο, το κατάπτυστο άρθρο περιέχει και κάποιες απαγορευμένες
αλήθειες! Όπως, ότι «ο ελληνικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτή
τη σύγκρουση», «από την άνοιξη του 1939 το ΓΕΣ είχε καταστρώσει ανάλογα
σχέδια κι από τον Ιούνη του ’40 ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ουσιαστικά
σε κατάσταση μυστικής επιστράτευσης». Τέλος, υπάρχει η αλήθεια –που
αποκρύπτεται από τους υπόλοιπους μαρξιστές- για τις εκτελέσεις των
κομμουνιστών που λιποτακτούσαν για να μην πολεμήσουν τον εχθρό,
εφαρμόζοντας την επίσημη γραμμή του κόμματος (μην ξεχνάμε πως ήταν τότε
εν ισχύ το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ). Βέβαια, για λόγους προφανείς, οι
αρχές δεν είχαν ανακοινώσει τότε πως υπήρχαν και κάποιοι (κομμουνιστές)
που αρνούνταν να πολεμήσουν κι έσπερναν στους υπόλοιπους στρατιώτες το
φόβο και την ηττοπάθεια και πως εκτελούνταν, αλλά αυτό δε σημαίνει πως
δεν συνέβησαν τέτοια περιστατικά.
Για να δουν και να κρίνουν οι αναγνώστες το πραγματικό πιστεύω και τις
θέσεις της 5ης φάλαγγας του ΣΥΡΙΖΑ, σας παραθέτουμε ολόκληρο το
άρθρο-παραλήρημα γραικυλισμού:
28η Οκτωβρίου: Ο πόλεμος που τελικά δεν ήταν “τρικούβερτο γλέντι”
Του Νάσου Θεοδωρίδη*
69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων
χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση
που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική
κοινωνία από μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς
Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής,
προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού,
με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν «ξένος» (αλλά εξίσου
φασιστικός). Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα
έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την
«ενότητα» ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε
ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της
Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί
άνθρωποι, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν
απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους
έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή ξενοδοχεία της
Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της «Αυτού
Μεγαλειότητας»…
Υπάρχουν πολλοί μύθοι για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ο πρώτος είναι ότι
οι φαντάροι μας με εφ’ όπλου λόγχη στείλανε τους δειλούς εχθρούς στα
βάθη της Αλβανίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο ελληνικός
στρατός ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτή τη σύγκρουση. Ήδη από την άνοιξη
1939 το Γενικό Επιτελείο Στρατού είχε καταστρώσει ανάλογα σχέδια. Και
από τον Ιούνη 1940 ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ουσιαστικά σε κατάσταση
«μυστικής επιστράτευσης». Στα σχολικά βιβλία και στα πατριωτικά
αφιερώματα η «θέληση» και το «φρόνημα» ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας
για το «έπος της Αλβανίας». Η αλήθεια είναι ότι ήταν η μορφολογία του
εδάφους, το βεβιασμένο της ιταλικής επίθεσης -με όλες τις δυσκολίες
ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της Αλβανίας- και μια πολύ ισχυρή
ελληνική στρατιωτική μηχανή.
Επίσης αποκρύπτεται ότι υπήρχαν πολλοί που αρνούνταν να υποταχτούν σε
αυτήν τη χαρούμενη εικόνα της “εθνικής πανστρατιάς”. Δεν είναι τυχαίο
ότι ο Θ. Χατζής, μετέπειτα γραμματέας του ΕΑΜ αναφέρει στις αναμνήσεις
του ότι στις αρχές Νοέμβρη εκτελέστηκαν επί λιποταξία τέσσερις φαντάροι
του συντάγματός του, επειδή είχαν λείψει μόνο μια μέρα και ξαναγύρισαν:
«Απογοήτευση και πένθος έπεσε στο Σύνταγμα. Στην πορεία μάθαμε πως και
σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές
παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη
‘συγκυρία’ μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν τη σλαβική γλώσσα και όλοι τους
σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι ‘βουλγαροκομμουνιστές’”.
Ήταν και κάτι άλλο που ερέθιζε τους φαντάρους. Οι καλαμαράδες της
Αθήνας παρουσίαζαν τον πόλεμο σαν τρικούβερτο γλέντι με χαρές και
τραγούδια για τους Έλληνες φαντάρους. Κρύβανε την πραγματικότητα.
Συνήθως στα αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου, βλέπουμε επίκαιρα της
εποχής με τα πλήθη ενθουσιασμένα να χαιρετάνε εκείνους που φεύγουν για
το μέτωπο. Πράγματι, κάθε φορά που αρχίζει ένας τέτοιος πόλεμος, η
πλειοψηφία παρασύρεται από ένα κύμα εθνικισμού και πολεμόχαρων
αισθημάτων. Όμως, καθώς περνούν οι μέρες, φανερώνεται όχι μόνο η φρίκη
του πολέμου αλλά και ποιος την πληρώνει, οπότε οι διαθέσεις αλλάζουν.
Ο Δ. Λουκάτος καταγράφει αυτή την αλλαγή στο ημερολόγιο που κρατούσε
και έχει δημοσιευτεί με τίτλο «Οπλίτης στο Αλβανικό Μέτωπο Ημερολογιακές
Σημειώσεις 1940-’41»: «Ένα περίεργο πράγμα. Κανείς απ’ όλους τους
‘Εμπέδους’ δεν θέλει να φύγει για το Μέτωπο. Όλοι θα ‘τανε ευτυχείς αν
τους κρατούσανε εδώ. Πού είναι λοιπόν τα φανταχτερά λόγια ‘οι φαντάροι
μας αδημονούν να μεταβούν εις την πρώτην γραμμήν;’».
* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι μέλος του ΣΥΝ και της Αντιεθνικιστικής Κίνησης
