Η ανάλυση της προσωπικότητας και κυρίως της ψυχοσύνθεσης των αριστεριστών που επιχειρεί ο Τεντ Καζίνσκι (Unabomber) βρίσκει την πληρέστερη ίσως έκφρασή του στους ελληνόφωνους ακόλουθους του αριστερισμού. Πρόκειται για άτομα με εμφανή συμπλέγματα κατωτερότητας, με απύθμενο μίσος προς ό,τι δεν συνάδει με τις αρρωστημένες και ανεδαφικές απόψεις τους και με ...
έμφυτο το ένστικτο της αυτοκαταστροφής. Να ένα ακόμη χαρακτηριστικό δείγμα της αριστερίστικης σκέψης, όπως αποτυπώνεται από τον Unabomber: «οι αριστεριστές τείνουν να μισούν οτιδήποτε φαίνεται δυνατό, καλό και επιτυχημένο… Λένε πως μισούν την Δύση επειδή είναι πολεμοχαρής, ιμπεριαλιστική, σεξιστική, εθνοκεντρική και ούτω καθ’ εξής, αλλά όπου αυτά τα ίδια σφάλματα εμφανίζονται σε σοσιαλιστικές χώρες ή σε πρωτόγονους πολιτισμούς, οι αριστεριστές βρίσκουν δικαιολογίες για αυτά ή στην καλύτερη περίπτωση απρόθυμα παραδέχονται πως υπάρχουν, ενώ γεμάτοι ενθουσιασμό επισημαίνουν (και συχνά μεγαλοποιούν σε μεγάλο βαθμό) αυτά τα σφάλματα όταν εμφανίζονται στον Δυτικό πολιτισμό».
Κάθε ομοιότητα με τους εγχώριους αριστεριστές μόνο συμπτωματική δεν είναι. Οι εθνομηδενιστές αυτοί, που βρίσκουν κακό και αποτρόπαιο τον Ελληνικό Εθνικισμό, δεν έχουν να πουν τίποτα το αρνητικό για τον Εθνικισμό που διέπει τους λαθρομετανάστες που βρίσκονται στην Πατρίδα μας. Χαρακτηρίζουν ως «οπισθοδρομική», «σκοταδιστική», «αναχρονιστική» την Ορθόδοξη Πίστη του Ελληνικού Λαού την ίδια ώρα που όχι μόνο αγκαλιάζουν αλλά και προωθούν ποικιλοτρόπως την βάναυση αιμοσταγή θεώρηση των διαφόρων πακιστανών, αφγανών και λοιπών φανατικών μουσουλμάνων, παρά τον υποτιθέμενο αθεϊστικό χαρακτήρα των αριστεριστών. Μιλούν γενικώς και αορίστως για το «δίκαιο του εργάτη», ενώ ταυτόχρονα με τις φαιδρές απαιτήσεις τους «να νομιμοποιηθούν όλοι οι μετανάστες και να δοθεί άσυλο στους πρόσφυγες», ανοίγουν ακόμη περισσότερο το φάσμα της ανεργίας.
Στην πραγματικότητα, οι όποιες διακηρύξεις υπέρ της Εργατικής Τάξης δεν είναι παρά ο «φερετζές» του αληθινά αποκρουστικού προσώπου τους, που κρύβει άλλου είδους επιδιώξεις. Πιο συγκεκριμένα, όχι απλώς δεν έχουν την παραμικρή σύνδεση με την Εργατική Τάξη, αλλά η συντριπτική τους πλειοψηφία αγνοεί έμπρακτα την εργασιακή δράση και εμπειρία. Οι περισσότεροι από τους «καθοδηγητές» αυτών των οργανώσεων είναι εξαιρετικά αμφίβολο για το αν έχουν εργαστεί ποτέ στην ζωή τους, με την ουσιαστική έννοια του όρου. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του γνωστού ανθέλληνα και «προστάτη» των λαθρομεταναστών, Πέτρου Κωνσταντίνου, ο οποίος όταν παλαιότερα είχε ερωτηθεί σε τηλεοπτική εκπομπή από άλλον παρευρισκόμενο τι εργασία κάνει και πως τέλος πάντων τα βγάζει πέρα, αντί να απαντήσει ευθέως παρίστανε τον … θιγμένο για το περιεχόμενο της ερώτησης, χαρακτηρίζοντάς την ως «προβοκατόρικη»! Τι να έλεγε άλλωστε…
Για την ακρίβεια, δεν δίνουν δεκάρα για τους Εργαζόμενους και τον μόχθο τους. Απλώς, χρησιμοποιούν, λεκτικά και μόνο, φιλεργατικές αναφορές και αιτήματα μόνο και μόνο για να επιχειρήσουν μια ανίερη σύνδεση με τον αληθινό απώτερο σκοπό τους, που είναι ο εθνομηδενισμός και ο διεθνισμός. Έχουν το θράσος και την αναίδεια να ομιλούν για «επανάσταση», όταν όλες οι ενέργειές τους μόνον ως αντεπαναστατικές μπορούν να χαρακτηριστούν. Προσκολλημένοι σαν βδέλλες στην εξουσία και το σύστημα δεν είχαν πρόβλημα να καλούν άμεσα τον Λαό να ψηφίζει ΠΑΣΟΚ (κυρίως) ή ΣΥΡΙΖΑ παλαιότερα, πριν επιχειρήσουν να βουτήξουν στα εκλογικά νερά με τα αποτυχημένα κομματικά μαγαζάκια του.
Ο αριστερισμός αποτελεί μια ενιαία αρρωστημένη έκφραση, ανεξαρτήτως από το αν οι αφετηρίες των διαφόρων γκρουπούσκουλων έχουν ως σημείο αναφοράς τον Λένιν, τον Τρότσκι, τον Στάλιν, τον Μάο ή οποιονδήποτε άλλον. Ακόμη και οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμη εκδοχή του αριστερισμού. Αν και αυτοαποκαλούνται ως «αντιεξουσιαστές», στην πραγματικότητα πρόκειται για υποχείρια της εξουσίας και μάλιστα από τα πιο φανατισμένα, αφού με τις τακτικές και τις δράσεις τους βοηθούν την εξουσία στα σχέδιά της. Δηλαδή, τον εθνομηδενισμό, την παγκοσμιοποίηση, την καταστροφή των κοινωνικών δομών, την αντικατάσταση των «απαιτητικών» Ελλήνων Εργαζομένων με ασιάτες και αφρικανούς λαθρομετανάστες «που βολεύονται» με πολύ λιγότερη αμοιβή, στην αναβίωση μιας αισχρής και ανήθικης εργασιακής γαλέρας. Στην ουσία ο αριστερισμός μεταφράζεται σε ένα ακόμη πιο διεστραμμένο είδος φιλελευθερισμού. Όπως λέει και ο Unabomber «οι λέξεις “αυτοπεποίθηση”, “αυτοδυναμία”, “πρωτοβουλία”, “επιχειρηματικότητα”, “αισιοδοξία”, κλπ., παίζουν μικρό ρόλο στο φιλελεύθερο και αριστερίστικο λεξιλόγιο… δεν είναι το είδος του ατόμου που έχει εσωτερική αίσθηση εμπιστοσύνης στη δική του ικανότητα να λύνει τα προβλήματά του και να ικανοποιεί τις ανάγκες του. Ο αριστεριστής είναι ανταγωνιστικός απέναντι στην έννοια της άμιλλας γιατί βαθιά μέσα του νιώθει ηττημένος». Θα γίνουμε ακόμα πιο σαφείς στην επόμενη αναφορά μας. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Γιώργος Μάστορας
ΥΓ: Επειδή ορισμένοι υποκριτές ίσως «θιχτούν», επειδή χρησιμοποιούμε λεγόμενα ενός καταδικασμένου για τρομοκρατία, τους λέμε ότι «δεν τους παίρνει». Οι ευρίσκοντες «τεκμήρια αθωότητας» στον Μαζιώτη, οι υπερασπιστές «των Πυρήνων της Φωτιάς» και οι αρνούμενοι να καταδικάσουν τους δολοφόνους της κόκκινης τρομοκρατίας δεν είναι σε θέση να μας κάνουν μαθήματα ηθικής, νομιμότητας και σεβασμού της ανθρώπινης ζωής.
Επίσης διαβάστε το 1ο μέρος
