Γράφει ο Κώστας Αλεξανδράκης
Η Ιστορική Μνήμη και συναίσθηση ενός Έθνους μπορεί να αποτελεί,
κατά περίπτωση, είτε το εχέγγυο για το μεγαλείο αυτού του Λαού, είτε
την τροχοπέδη που τον οδηγεί στο βάθος ενός βούρκου. Αυτό δεν εξαρτάται
αποκλειστικά και μόνο από αυτή την ίδια την Ιστορική Μνήμη, αλλά και την
οπτική γωνία με την οποία την αντικρίζει αυτός ο Λαός. Θα έλεγα μάλιστα
πως είναι εξίσου σημαντική, για την πορεία του Λαού, η οπτική γωνία
αυτή κάθ’ εαυτή, όσο και το ύφος αυτής της Ιστορικής Μνήμης. Στην
σύγχρονη Ιστορία μπορούμε να δούμε Λαούς με πλαστή εθνική ταυτότητα...
να
την χρησιμοποιούν για να αναρριχηθούν στον ζωντανό κορμό της Ιστορίας
και Λαούς με αληθινή Ιστορία να την αρνούνται και να προσαρτώνται σε
αδιέξοδα διεθνιστικά δόγματα, κατασκευασμένα από Εβραίους και
εφαρμοσμένα από πράκτορες, με αποτέλεσμα να βυθίζονται στον βούρκο της
ανυπαρξίας ολοένα και περισσότερο. Ο λόγος φυσικά για χώρες, όπως η
Τουρκία από την μία, που έχει αρνηθεί πλήρως την πραγματική της,
προερχόμενη από τους Μογγόλους του Τζένγκις Χαν, Ιστορία και τις
προσπάθειες της να υιοθετήσει κομμάτια της Ελληνικής Ιστορίας
ανακατεμένα με κομμάτια Παντουρανισμού και ισλαμισμού. Από την άλλη
έχουμε την Ελλάδα με τις οπτικές γωνίες ανάγνωσης να ποικίλουν από τις
“δεξιές” αγιογραφίες που προάγουν την “συμφιλίωση των Λαών” και τον
πασιφισμό, μέχρι αριστερές διαστρεβλώσεις και ρηχούς εξυπνακισμούς, που
προάγουν ακριβώς τα ίδια με τους “δεξιούς”.
Τι εννοώ, όμως, όταν μιλάω για “δεξιές” αγιογραφίες; Συγκλονίζεται και διαρρηγνύει τα ιμάτια του ο “πατριωτικός χώρος”, όταν κάποιος τολμήσει να μιλήσει για την τύχη των Εβραίων, των Τούρκων και των Αλβανών στις ιστορίες απελευθερώσεως των Ελληνικών πόλεων κατά την διάρκεια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του 1821. Πόσο δε μάλλον άμα ακούσουν για το πως γινόταν στην πραγματικότητα η Κρυπτεία των Σπαρτιατών ή αν τους θυμίσει κανείς την αιτία ονοματοδότησης του Βασιλείου Β’ ως Βουλγαροκτόνου. Πολύ θα ήθελαν να μπορέσουν, όπως οι φίλτατοι τους Εβραίοι, να γράψουν χωρίς έλεγχο την Ελληνική Ιστορία και να παρουσιάσουν τις μάχες ως “κατακεραύνωση των εχθρών από τον Θεό” και τους Ήρωες του Έθνους άψυχους μοιρολάτρες σαν και τους ίδιους. Η Αλήθεια προφανώς δεν είναι αυτή, όσο και αν προσπαθούν. Οι δε αριστεροί προσπαθούν να απαξιώσουν όλα τα σημεία της Ελληνικής Ιστορίας, προσπαθώντας να παρουσιάσουν μια Ιστορία στην οποία τα πάντα δικαιολογούνται με βάση το “κέρδος”, τις “πλουτοπαραγωγικές πηγές” και τον “ταξικό πόλεμο”, φροντίζοντας βέβαια σε κάθε τους βήμα να προσπαθούν να δουν τα άψυχα, υλιστικά “Εγώ” τους στα μάτια των Ηρώων, όσο αστείο και αδύνατον και αν αυτό φαίνεται.
Ο “δεξιός” φιλελευθερισμός και ο αριστερίστικος μετακομμουνισμός του ανθρωπισμού, της αριστεράς και της “προόδου” έχουν κοινές καταβολές σε όλα, ουσιαστικά είναι η μετενσάρκωση του ίδιου μεσανατολίτικου ιδεολογήματος. Αμφότερες οι ιδεοληψίες είναι υλιστικές και ως υλιστικές τρέμουν μπροστά σε μια Ιστορία γραμμένη με Αίμα και με Ήρωες, αφού αυτή αποδεικνύει το λάθος της σκέψεως τους. Δεν χωρά στον ψευδεπίγραφο ανθρωπισμό αμφοτέρων μια Ιστορία η οποία παράγει πρότυπα Ανθρώπων και όχι μονάδων παραγωγής και κατανάλωσης. Δεν έχει καμμία διαφορά, επί της ουσίας, ο τρόπος που οι δύο “πόλοι” της πολιτικής μας σκηνής βλέπουν την Ιστορία και συνεπώς το μέλλον που θέλουν για την Πατρίδα και τον Λαό μας. Δεν είναι άλλωστε μυστικό, ούτε δύσκολο να το καταλάβει κανείς ότι αμφότεροι οι δύο πόλοι είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης και των επιταγών της. Γι’ αυτό και ο μεν ένας αποκρύπτει την Ελληνική Ιστορία και ο άλλος προσπαθεί να την απαξιώσει. Εν τέλει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αφού στην μεν πρώτη περίπτωση δεν παράγονται πρότυπα, ενώ στην δεύτερη εμφανίζονται διαστρεβλωμένα και άψυχα.
Ανάμεσα στις δύο, εξίσου εθνομηδενιστικές, θεωρήσεις περί της Ιστορίας μας στέκεται το ορθόν της ανάγνωσης της Ιστορίας ως έχει. «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές», γράφει ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός και φυσικά ο μεγάλος, αυτός, ποιητής δεν εξαίρεσε τον εαυτό του σε αυτό, όπως θα πούμε και στην συνέχεια. Στο περισπούδαστο έργο του, “Η παρακμή της Δύσεως”, ο Γερμανός φιλόσοφος Oswald Spengler κατακεραυνώνει αυτή ακριβώς την παραφροσύνη των ανθρώπων, που από ότι φαίνεται είναι διαχρονική, να θωρούν την ιστορία μέσα από πρίσματα ιδεοληπτικά προκειμένου να βγάλουν τα πορίσματα που τους αρέσουν. Είναι αληθές πως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κατά την είσοδο του στην Τριπολιτσά δεν είχε παντελώς καμμία έγνοια για τα “ανθρωπιστικά” ιδεολογήματα του φιλελευθερισμού και του “ροζ” μαρξισμού. Σημειώνει μάλιστα στο ημερολόγιο του: «Το ασκέρι όπου ήτον μέσα, το ελληνικό, έκοβε και εσκότωνε, από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, τριάνταδύο χιλιάδες. Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη. Ελληνες εσκοτώθηκαν εκατό.». Ο δε Σολωμός γράφει για το ίδιο σημείο της Ιστορίας στον “Ύμνο προς την Ελευθερία” στους στίχους 68 και 69: ”Ὀλιγόστευαν οἱ σκύλοι, καὶ «Ἀλλά», ἐφώναζαν, «Ἀλλά», καὶ τῶν Χριστιανῶν τὰ χείλη «φωτιά», ἐφώναζαν, «φωτιά». Λιονταρόψυχα, ἐκτυπιοῦντο, πάντα ἐφώναζαν «φωτιά», καὶ οἱ μιαροὶ κατασκορπιοῦντο, πάντα σκούζοντας «Ἀλλά».” Η αντιμετώπιση που θα έχει το παραπάνω απόσπασμα από τους δύο “πόλους” είναι η εξής: Η μεν “δεξιά” φροντίζει να αποκρύπτει τα γεγονότα κάτω από ένα πλέγμα “εθνικοφρονισμού”, ενώ η αριστερά κατακεραυνώνει τα ίδια γεγονότα. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ενώ σαφώς η ορθή οπτική της Ιστορίας είναι η ανάγνωση όλης της Ιστορίας και η εξαγωγή από το Όλον της των όποιων συμπερασμάτων.
Διαβάζοντας το περισπούδαστο έργο του Spengler, που προαναφέραμε, κάποιος καταλαβαίνει πως εμείς, σήμερα, δεν μπορούμε σε καμμία περίπτωση να καταλάβουμε την Ιστορία στο Όλον της με το γεγονός αυτό να χειροτερεύει όσο αυτή απομακρύνεται από εμάς χρονικά και γεωγραφικά. Οπότε ένας Λαός για να μην βρεθεί άνευ Ιστορίας και συνεπώς άνευ οράματος και πυξίδας για το Μέλλον θα πρέπει να βρει τρόπο να προσεγγίσει αυτή την Ιστορία. Έχω πολλάκις, προσωπικά και αρθρογραφικά, ταχθεί στο πλευρό της Ηρωολατρείας ως αληθινής Πίστεως στα Ιδανικά της Φυλής και της Αρετής. Είναι αληθινή Πίστη γιατί η αυτοθυσία του Ήρωα, του συνεχιστή του Λεωνίδα είναι, στην ουσία, θέωση. Τι είναι όμως ο Ήρωας πέρα από το μήνυμα που εξακοντίζει διαμέσω των αιώνων; Δουλειά των νέων γενιών να αποκρυπτογραφήσουν αυτό το μήνυμα, να “ακούσουν μέσα τους τη βουή των προγόνων”, να τους ξεδιαλέξει και να συνεχίσει το έργο τους, όπως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης στην “Ασκητική”. Μονόδρομος, για να μπορέσει αυτή η δουλειά να γίνει πραγματικά σωστά, είναι η θεώρηση της Ιστορίας χωρίς διαστρεβλώσεις, “αγιογραφικές” ή απαξιωτικές.
Συστηματικά οι αριστεροδεξιοί της ελληνικής πολιτικής σκηνής καλλιέργησαν τις πληγές που κατατρώγουν αυτή τη στιγμή τις σάρκες της Ελληνικής Κοινωνίας. Η συστηματική διαστρέβλωση της Ελληνικής Ιστορίας και από τις δύο πλευρές της πολιτικής μας ζωής έχει οδηγήσει στην δημιουργία του προβλήματος που ζούμε αυτή τη στιγμή, του οποίου η κορυφή του παγόβουνου είναι η οικονομική κρίση και η λαθροεγκληματικότητα. Δημιούργησαν έναν λαό απαθή και εγωπαθή, ο οποίος όχι μόνο ψήφισε τους δυνάστες του, αλλά σε σημεία χάρηκε και την κυριαρχία τους. Μέσα από την διαστρέβλωση της Ιστορίας παραχαρακτήκαν και τα μηνύματα της, επιτρέποντας έτσι την ονοματοδοσία του καταναλωτικού εγωκεντρισμού ως αρετής και της αρετής ως βαρβαρότητας. Κάπως έτσι ο Έλληνας προκειμένου να συνεχίσει να καταναλώνει αγνόησε τα ίδια του τα αδέρφια και μετετράπη σε έναν “παρτάκια”, “ωχαδερφιστή”, ο οποίος τείνει να βλέπει αδιέξοδα εκεί που δεν υπάρχουν. Ένα πλήρως έρμαιο των ταγών του καθεστώτος.
Σε όλη αυτή την διαστρέβλωση της Ιστορίας δεν υπάρχει βέβαια μόνο η “απόκρυψη” και η “καταγγελία”, αλλά σε μεγάλο βαθμό υπάρχει και η ψευδολογία με τα Ιστορικά γεγονότα όχι μόνο να παραχαράσσονται, αλλά και να δημιουργούνται από το μηδέν, όπως για παράδειγμα η ιστορία του Γλέζου και του “κατεβάσματος της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη” και της απόκρυψης της γραμμής του ΚΚΕ σχετικά με αποχή των κομμουνιστών από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Η συγκεκριμένη ψευδολογία, και ας μην γελιούνται οι δεξιοί, έχει γίνει και από τις δύο πλευρές με σύστημα και έχει εισαχθεί μάλιστα και στα σχολεία της χώρας. Ας ρωτήσουν οι δεξιοί του πολιτικούς – πρώην και νυν – της ΝΔ για τον λόγο που έγινε αυτό.
Οφείλουμε να δούμε την Ιστορία κατάματα. Χωρίς πρίσματα, φίλτρα και “διορθώσεις”. Οφείλουμε να νιώσουμε όλους τους προγόνους μας, να τους ξεδιαλέξουμε, να τους κρίνουμε και να προχωρήσουμε με βάση τα διδάγματα της Ιστορίας. Τα διδάγματα οφείλουν να μείνουν αυτούσια και βάσει αυτών να διαλέξουμε την μελλοντική μας πορεία. Σίγουρα κανείς δεν θα κρατούσε τα πάντα, ήδη έδωσα ένα παράδειγμα και θα δώσω και άλλο: Πρόγονος μας ο Λεωνίδας, πρόγονος μας και ο Εφιάλτης. Γίνεται σαφές, βέβαια, ότι δεν γίνεται να κρατηθούν τα πάντα και να γίνουν διδάγματα και πρότυπα. Όμως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χαλκεύει την Ελληνική Ιστορία προς χάριν των δικών του ιδεολογικών στρεβλώσεων. Γιατί η Ελληνική Ιστορία στην καθαρή της μορφή θα οδηγήσει σε μια Ελληνική Ηρωολατρεία γνήσια και αληθινή, η οποία με την σειρά της θα οδηγήσει σε καλύτερες βάσεις για την αναγέννηση ενός Έθνους που βρίσκεται σε δεινή θέση, και δεν εννοώ οικονομικά. Αυτό όπως προείπαμε είναι η κορυφή του παγόβουνου, το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο. Χώρες που δεν έχουν λαμπρή Ιστορία ίσως χρειάζεται, για το καλό τους να την πλάθουν, όμως η Ελλάδα, το λίκνο του Πολιτισμού, οφείλει να κοιτάει την Ιστορία κατάματα και περήφανα και να την υπερασπίζεται απέναντι σε κάθε έναν που την επιβουλεύεται ή την λοιδορεί, γιατί αυτός προσπαθεί να της κλέψει το ίδιο το Μέλλον!
Τι εννοώ, όμως, όταν μιλάω για “δεξιές” αγιογραφίες; Συγκλονίζεται και διαρρηγνύει τα ιμάτια του ο “πατριωτικός χώρος”, όταν κάποιος τολμήσει να μιλήσει για την τύχη των Εβραίων, των Τούρκων και των Αλβανών στις ιστορίες απελευθερώσεως των Ελληνικών πόλεων κατά την διάρκεια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του 1821. Πόσο δε μάλλον άμα ακούσουν για το πως γινόταν στην πραγματικότητα η Κρυπτεία των Σπαρτιατών ή αν τους θυμίσει κανείς την αιτία ονοματοδότησης του Βασιλείου Β’ ως Βουλγαροκτόνου. Πολύ θα ήθελαν να μπορέσουν, όπως οι φίλτατοι τους Εβραίοι, να γράψουν χωρίς έλεγχο την Ελληνική Ιστορία και να παρουσιάσουν τις μάχες ως “κατακεραύνωση των εχθρών από τον Θεό” και τους Ήρωες του Έθνους άψυχους μοιρολάτρες σαν και τους ίδιους. Η Αλήθεια προφανώς δεν είναι αυτή, όσο και αν προσπαθούν. Οι δε αριστεροί προσπαθούν να απαξιώσουν όλα τα σημεία της Ελληνικής Ιστορίας, προσπαθώντας να παρουσιάσουν μια Ιστορία στην οποία τα πάντα δικαιολογούνται με βάση το “κέρδος”, τις “πλουτοπαραγωγικές πηγές” και τον “ταξικό πόλεμο”, φροντίζοντας βέβαια σε κάθε τους βήμα να προσπαθούν να δουν τα άψυχα, υλιστικά “Εγώ” τους στα μάτια των Ηρώων, όσο αστείο και αδύνατον και αν αυτό φαίνεται.
Ο “δεξιός” φιλελευθερισμός και ο αριστερίστικος μετακομμουνισμός του ανθρωπισμού, της αριστεράς και της “προόδου” έχουν κοινές καταβολές σε όλα, ουσιαστικά είναι η μετενσάρκωση του ίδιου μεσανατολίτικου ιδεολογήματος. Αμφότερες οι ιδεοληψίες είναι υλιστικές και ως υλιστικές τρέμουν μπροστά σε μια Ιστορία γραμμένη με Αίμα και με Ήρωες, αφού αυτή αποδεικνύει το λάθος της σκέψεως τους. Δεν χωρά στον ψευδεπίγραφο ανθρωπισμό αμφοτέρων μια Ιστορία η οποία παράγει πρότυπα Ανθρώπων και όχι μονάδων παραγωγής και κατανάλωσης. Δεν έχει καμμία διαφορά, επί της ουσίας, ο τρόπος που οι δύο “πόλοι” της πολιτικής μας σκηνής βλέπουν την Ιστορία και συνεπώς το μέλλον που θέλουν για την Πατρίδα και τον Λαό μας. Δεν είναι άλλωστε μυστικό, ούτε δύσκολο να το καταλάβει κανείς ότι αμφότεροι οι δύο πόλοι είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης και των επιταγών της. Γι’ αυτό και ο μεν ένας αποκρύπτει την Ελληνική Ιστορία και ο άλλος προσπαθεί να την απαξιώσει. Εν τέλει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αφού στην μεν πρώτη περίπτωση δεν παράγονται πρότυπα, ενώ στην δεύτερη εμφανίζονται διαστρεβλωμένα και άψυχα.
Ανάμεσα στις δύο, εξίσου εθνομηδενιστικές, θεωρήσεις περί της Ιστορίας μας στέκεται το ορθόν της ανάγνωσης της Ιστορίας ως έχει. «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές», γράφει ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός και φυσικά ο μεγάλος, αυτός, ποιητής δεν εξαίρεσε τον εαυτό του σε αυτό, όπως θα πούμε και στην συνέχεια. Στο περισπούδαστο έργο του, “Η παρακμή της Δύσεως”, ο Γερμανός φιλόσοφος Oswald Spengler κατακεραυνώνει αυτή ακριβώς την παραφροσύνη των ανθρώπων, που από ότι φαίνεται είναι διαχρονική, να θωρούν την ιστορία μέσα από πρίσματα ιδεοληπτικά προκειμένου να βγάλουν τα πορίσματα που τους αρέσουν. Είναι αληθές πως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κατά την είσοδο του στην Τριπολιτσά δεν είχε παντελώς καμμία έγνοια για τα “ανθρωπιστικά” ιδεολογήματα του φιλελευθερισμού και του “ροζ” μαρξισμού. Σημειώνει μάλιστα στο ημερολόγιο του: «Το ασκέρι όπου ήτον μέσα, το ελληνικό, έκοβε και εσκότωνε, από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, τριάνταδύο χιλιάδες. Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη. Ελληνες εσκοτώθηκαν εκατό.». Ο δε Σολωμός γράφει για το ίδιο σημείο της Ιστορίας στον “Ύμνο προς την Ελευθερία” στους στίχους 68 και 69: ”Ὀλιγόστευαν οἱ σκύλοι, καὶ «Ἀλλά», ἐφώναζαν, «Ἀλλά», καὶ τῶν Χριστιανῶν τὰ χείλη «φωτιά», ἐφώναζαν, «φωτιά». Λιονταρόψυχα, ἐκτυπιοῦντο, πάντα ἐφώναζαν «φωτιά», καὶ οἱ μιαροὶ κατασκορπιοῦντο, πάντα σκούζοντας «Ἀλλά».” Η αντιμετώπιση που θα έχει το παραπάνω απόσπασμα από τους δύο “πόλους” είναι η εξής: Η μεν “δεξιά” φροντίζει να αποκρύπτει τα γεγονότα κάτω από ένα πλέγμα “εθνικοφρονισμού”, ενώ η αριστερά κατακεραυνώνει τα ίδια γεγονότα. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ενώ σαφώς η ορθή οπτική της Ιστορίας είναι η ανάγνωση όλης της Ιστορίας και η εξαγωγή από το Όλον της των όποιων συμπερασμάτων.
Διαβάζοντας το περισπούδαστο έργο του Spengler, που προαναφέραμε, κάποιος καταλαβαίνει πως εμείς, σήμερα, δεν μπορούμε σε καμμία περίπτωση να καταλάβουμε την Ιστορία στο Όλον της με το γεγονός αυτό να χειροτερεύει όσο αυτή απομακρύνεται από εμάς χρονικά και γεωγραφικά. Οπότε ένας Λαός για να μην βρεθεί άνευ Ιστορίας και συνεπώς άνευ οράματος και πυξίδας για το Μέλλον θα πρέπει να βρει τρόπο να προσεγγίσει αυτή την Ιστορία. Έχω πολλάκις, προσωπικά και αρθρογραφικά, ταχθεί στο πλευρό της Ηρωολατρείας ως αληθινής Πίστεως στα Ιδανικά της Φυλής και της Αρετής. Είναι αληθινή Πίστη γιατί η αυτοθυσία του Ήρωα, του συνεχιστή του Λεωνίδα είναι, στην ουσία, θέωση. Τι είναι όμως ο Ήρωας πέρα από το μήνυμα που εξακοντίζει διαμέσω των αιώνων; Δουλειά των νέων γενιών να αποκρυπτογραφήσουν αυτό το μήνυμα, να “ακούσουν μέσα τους τη βουή των προγόνων”, να τους ξεδιαλέξει και να συνεχίσει το έργο τους, όπως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης στην “Ασκητική”. Μονόδρομος, για να μπορέσει αυτή η δουλειά να γίνει πραγματικά σωστά, είναι η θεώρηση της Ιστορίας χωρίς διαστρεβλώσεις, “αγιογραφικές” ή απαξιωτικές.
Συστηματικά οι αριστεροδεξιοί της ελληνικής πολιτικής σκηνής καλλιέργησαν τις πληγές που κατατρώγουν αυτή τη στιγμή τις σάρκες της Ελληνικής Κοινωνίας. Η συστηματική διαστρέβλωση της Ελληνικής Ιστορίας και από τις δύο πλευρές της πολιτικής μας ζωής έχει οδηγήσει στην δημιουργία του προβλήματος που ζούμε αυτή τη στιγμή, του οποίου η κορυφή του παγόβουνου είναι η οικονομική κρίση και η λαθροεγκληματικότητα. Δημιούργησαν έναν λαό απαθή και εγωπαθή, ο οποίος όχι μόνο ψήφισε τους δυνάστες του, αλλά σε σημεία χάρηκε και την κυριαρχία τους. Μέσα από την διαστρέβλωση της Ιστορίας παραχαρακτήκαν και τα μηνύματα της, επιτρέποντας έτσι την ονοματοδοσία του καταναλωτικού εγωκεντρισμού ως αρετής και της αρετής ως βαρβαρότητας. Κάπως έτσι ο Έλληνας προκειμένου να συνεχίσει να καταναλώνει αγνόησε τα ίδια του τα αδέρφια και μετετράπη σε έναν “παρτάκια”, “ωχαδερφιστή”, ο οποίος τείνει να βλέπει αδιέξοδα εκεί που δεν υπάρχουν. Ένα πλήρως έρμαιο των ταγών του καθεστώτος.
Σε όλη αυτή την διαστρέβλωση της Ιστορίας δεν υπάρχει βέβαια μόνο η “απόκρυψη” και η “καταγγελία”, αλλά σε μεγάλο βαθμό υπάρχει και η ψευδολογία με τα Ιστορικά γεγονότα όχι μόνο να παραχαράσσονται, αλλά και να δημιουργούνται από το μηδέν, όπως για παράδειγμα η ιστορία του Γλέζου και του “κατεβάσματος της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη” και της απόκρυψης της γραμμής του ΚΚΕ σχετικά με αποχή των κομμουνιστών από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Η συγκεκριμένη ψευδολογία, και ας μην γελιούνται οι δεξιοί, έχει γίνει και από τις δύο πλευρές με σύστημα και έχει εισαχθεί μάλιστα και στα σχολεία της χώρας. Ας ρωτήσουν οι δεξιοί του πολιτικούς – πρώην και νυν – της ΝΔ για τον λόγο που έγινε αυτό.
Οφείλουμε να δούμε την Ιστορία κατάματα. Χωρίς πρίσματα, φίλτρα και “διορθώσεις”. Οφείλουμε να νιώσουμε όλους τους προγόνους μας, να τους ξεδιαλέξουμε, να τους κρίνουμε και να προχωρήσουμε με βάση τα διδάγματα της Ιστορίας. Τα διδάγματα οφείλουν να μείνουν αυτούσια και βάσει αυτών να διαλέξουμε την μελλοντική μας πορεία. Σίγουρα κανείς δεν θα κρατούσε τα πάντα, ήδη έδωσα ένα παράδειγμα και θα δώσω και άλλο: Πρόγονος μας ο Λεωνίδας, πρόγονος μας και ο Εφιάλτης. Γίνεται σαφές, βέβαια, ότι δεν γίνεται να κρατηθούν τα πάντα και να γίνουν διδάγματα και πρότυπα. Όμως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χαλκεύει την Ελληνική Ιστορία προς χάριν των δικών του ιδεολογικών στρεβλώσεων. Γιατί η Ελληνική Ιστορία στην καθαρή της μορφή θα οδηγήσει σε μια Ελληνική Ηρωολατρεία γνήσια και αληθινή, η οποία με την σειρά της θα οδηγήσει σε καλύτερες βάσεις για την αναγέννηση ενός Έθνους που βρίσκεται σε δεινή θέση, και δεν εννοώ οικονομικά. Αυτό όπως προείπαμε είναι η κορυφή του παγόβουνου, το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο. Χώρες που δεν έχουν λαμπρή Ιστορία ίσως χρειάζεται, για το καλό τους να την πλάθουν, όμως η Ελλάδα, το λίκνο του Πολιτισμού, οφείλει να κοιτάει την Ιστορία κατάματα και περήφανα και να την υπερασπίζεται απέναντι σε κάθε έναν που την επιβουλεύεται ή την λοιδορεί, γιατί αυτός προσπαθεί να της κλέψει το ίδιο το Μέλλον!
Κώστας Αλεξανδράκης
