«Κουραστήκαμε να απευθυνόμαστε σε ανθρώπους, που παριστάνουν τους εθνικιστές, τους εθνικιστές όμως στα λόγια, όντας πρόθυμοι σε κάθε περίσταση να γλείψουν την εκάστοτε εξουσία. Κουραστήκαμε να απευθυνόμαστε σε ημιμαθείς και βλάκες, που παριστάνουν τους προφήτες….
Βαρεθήκαμε τους “εθνικόφρονες” της πεντάρας, τους “δεξιούς” της καρπαζιάς και τους διάφορους “κλόουν”…
Τελειώσαμε, λοιπόν, με όλους αυτούς και η διαπίστωση αυτή δεν περιέχει ίχνος απαισιοδοξίας, αλλά είναι γεμάτη ελπίδα για το μέλλον και τον αγώνα μας. Ο “Μετωπισμός” δεν τέλειωσε, τώρα αρχίζει! Μας περιμένουν άνθρωποι νέοι, ακέραιοι και αμόλυντοι από τις αμαρτίες μιας ένοχης πολιτικής ζωής. Μας περιμένουν “οι επαναστάτες χωρίς αιτία”, για να δώσουμε αιτία στην ορμή τους και στην οργή τους. Μας περιμένουν οι άνθρωποι που νοιώθουν προδομένοι από όλους…»
Κάποιοι νομίζουν ότι οι μάχες οι πολιτικές δίνονται μόνον στα πεζοδρόμια, δίνονται μόνον με τον πολιτικό αγώνα. Αυτό είναι λάθος. Δίνονται εάν όχι πρωτίστως τουλάχιστον ταυτόχρονα και στον χώρο των Ιδεών. Διευκρινήσεις απαραίτητες: Ο ιδεολογικός ελιτισμός, που θέλει μια ομάδα δήθεν εκλεκτών απομονωμένη από τον κόσμο και την πολιτική είναι ένα αδιέξοδο, που κρύβει είτε διανοητική σύγχυση, είτε δειλία. Από την άλλη πλευρά, ο ακτιβισμός, η πολιτική δράση χωρίς πνεύμα και νου, χωρίς περιεχόμενο ιδεών και στρατηγική είναι μία αντιμετώπιση των πραγμάτων, που έχει σαν μοναδικό της στόχο την αυτοεπιβεβαίωση και δεν υπηρετεί σε τίποτε τον τελικό σκοπό.
Εκτός αυτών των δύο στάσεων ζωής και αγώνος υπάρχει και ο «πολιτικάντικος χατζηαβατισμός», που στις ημέρες μας γνωρίζει στιγμές δόξης. Δηλαδή, με απλά λόγια, λέμε ναι σε όλους, είμαστε καλά παιδιά του συστήματος, ευλογούμε με κάθε τρόπο και με όλα τα «κύριε ελέησον», που διαθέτουμε, το ένοχο πολιτικό σύστημα και όλα αυτά ασφαλώς με το αζημίωτο, αλλά έχουμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε δήθεν τις ενέργειές μας σαν Δούρειο Ίππο για να «αλώσουμε το σύστημα». Δεν έχουν καταλάβει όλοι αυτοί ότι άλλο Οδυσσέας και άλλο Χατζηαβάτης;
Υπάρχουν αλήθεια όρια μεταξύ ιδεολογίας και πολιτικής; Μέχρι που και για ποιο σκοπό είναι δυνατόν να κάνει κάποιος «υποχωρήσεις». Δεν χρειάζεται βαθιά φιλοσοφία πάνω στο ζήτημα. Όταν θίγεται αυτή η ίδια η ουσία της Ιδεολογίας σου όπως είναι η Φυλή, το κριτικό σου πνεύμα απέναντι στο πλουτοκρατικό καθεστώς, η δική σου ερμηνεία της Ιστορίας, όταν θίγεται το Δόγμα σου και δεν αντιδράς, τότε δεν μιλάμε για κίνηση τακτικής ή απλά υποχώρηση, αλλά για πλήρη παράδοση με αντάλλαγμα που ασφαλώς δεν αφορά την Ιδέα… Εάν κάποιοι πιστεύουν, διαβάζοντας το κείμενο αυτό, ότι τους αφορά και τους θίγει, τότε πολύ απλά αυτό σημαίνει ότι είναι απόλυτα ορθά αυτά που αναφέρω. Δικό τους το πρόβλημα, λοιπόν, αλλά προς Θεού μη κάνουν αστείους παραλληλισμούς, γιατί η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνον σαν φάρσα.
Εάν θέλουμε να δούμε κατάματα την Αλήθεια το Έθνος μας σήμερα δεν είναι ελεύθερο. Είναι ένα Έθνος υπόδουλο πρωτίστως από τους πλουτοκράτες και κατά δεύτερο λόγο από τους πολιτικούς, που αυτοί με τον τρόπο τους τους διορίζουν. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι πολιτικό, είναι Εθνικό και στην ελεύθερη βούληση του καθενός μας είναι να επιλέξει τον ρόλο του: τον ρόλο του τουρκοκοτζαμπάση ή του κλέφτη. Όταν δε λέγω επαναστάτη δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι είναι κανείς έτοιμος να ανατρέψει αυτό το απάνθρωπο σε παγκόσμιο επίπεδο καθεστώς. Όχι, μπορεί να μη είσαι έτοιμος, έχεις όμως καθήκον να κρατήσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟ το φρόνημα και να λες την Αλήθεια στον Λαό και να μη τον ταΐζεις με ψευδολογίες ότι δήθεν είναι ελεύθερος μέσα στην πιο σκληρή σκλαβιά του.
Όσο για αυτούς που ονόμασαν την υποταγή τους «πολιτική τακτική» δεν κάνουν μόνον κακό στον εαυτό τους και στην όποια ηθική τους υπόσταση, κάνουν κακό και στον γενικότερο αγώνα, αφού δίνουν το κακό παράδειγμα του συμβιβασμού και κάθε κακό ασκεί πάντοτε γοητεία στους πολλούς, που δεν είναι διατεθειμένοι ούτε για θυσίες, ούτε για σκληρούς αγώνες και αρέσκονται να εξαπατούν μέσα στην φυσική τους δειλία ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό τους.
Αντεπίθεση
