Όταν η μετανάστευση νέων παιδιών, οικογενειών αλλά και επιχειρήσεων αυξάνεται συνεχώς, η ανεργία καλπάζει προς το 30%, οι εργαζόμενοι απεργούν μόνο για την τιμή των όπλων, η ακίνητη περιουσία, από το δυαράκι μέχρι το χωράφι, απαξιώνεται σε ρυθμούς υποψίας... …και όλα αυτά τα περνούν (σκοπίμως και εντέχνως) στα «ψιλά», η πλατεία Ταχρίρ δεν είναι καθόλου μακριά ...
μας.
Στα «ψιλά» έχει περάσει για την κυβέρνηση αλλά και την αντιπολίτευση στο σύνολό της ότι πάνω από 500.000 επαγγελματίες που έδιναν δουλειά έστω και σε ένα εργαζόμενο είναι άνεργοι και
πολλοί προβληματίζονται να αλλάξουν ακόμη και χώρα. Τους επαγγελματίες
αυτούς κανείς δεν τους θεωρεί εργαζόμενους και ας δούλευαν στο μαγαζί
τους σαν σκλάβοι από τα ξημερώματα μέχρι τα μεσάνυχτα. Κανείς δεν έχει
κάνει μία αναφορά έστω και συμπάθειας.
Στα «ψιλά» έχουν περάσει οι Έλληνες μετανάστες πτυχιούχοι που καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει προκοπή στην Ελλάδα.
Ποιος πολιτικός, αγωνίζεται (πραγματικά όχι φραστικά) να ανατρέψει τα
τσουβάλια αιτήσεων και επιστολών των νέων παιδιών στην Γερμανία, την
Αγγλία, την Αμερική και την Αυστραλία ζητώντας να μάθουν προϋποθέσεις
για να εργαστούν; Ποιος αγωνίζεται για την εξάλειψη της κατάντιας αυτής;
Οι “επαναστάτες αριστεροί” ή οι πασοκοελαφροδεξιούληδες με την
μπουρδολογία τους;
Στα «ψιλά» έχουν περάσει αλλεπάλληλες επισημάνεις και από τις ερευνητικές υπηρεσίες της ΓΣΕΕ και από τις παραγωγικές τάξεις ότι για να αποδώσουν θέσεις εργασίας οι οποιεσδήποτε επιχειρηματικές δράσεις, με τις σημερινές συνθήκες, θέλουν 7-8 χρόνια. Και
για να απλοποιηθούν οι διαδικασίες και να εξαλειφθεί η γραφειοκρατία
4-5 χρόνια. Κατάλαβε κανείς ότι τα μέτρα έπρεπε να παρθούν χθες;
Στα «ψιλά» έχουν περάσει οι πολύμορφες αγωνίες για την απαξίωση και τις μεγάλες απώλειες και του εισοδήματος όσων
έχουν έστω κάποια μικρή κτηματική περιουσία (και όχι τα 50 διαμερίσματα
όπως πολλοί εκ των πολιτικών μας) προκειμένου να την συντηρήσουν και να
την κληρονομήσουν στα παιδιά τους.
Στα «ψιλά» έχουν περάσει ότι αυτήν την στιγμή 450.000 οικογένειες της χώρας φυτοζωούν γιατί
μόνο ένας από τους τέσσερις ή πέντε ζει τους υπόλοιπους με τετράωρα
ανασφάλιστης εργασίας ή στην καλύτερη περίπτωση με μισθό καθαρό 400-500
ευρώ. Τα πεντάμηνα των Δήμων είναι (στην πράξη) μόνο πολιτική κομπίνα.
Στα «ψιλά» περνάει και τις ημέρες αυτές η προοπτική πλήρους αποβιομηχάνισης αφού
κανείς δεν πήρε τον λόγο να μας εξηγήσει τι σημαίνει για την οικονομία η
συνεχής αποχώρηση επιχειρήσεων και πόσο πρέπει να μας απασχολούν όλα
αυτά. Ας μας πουν βρε αδερφέ, υπεύθυνα όμως, ότι με όλα αυτά έχει κέρδος
το κράτος…
Στα «ψιλά» έχει περάσει και η αγωνία χιλιάδων μικροκαταθετών που
κάποια στιγμή αναθάρρησαν και επέστρεψαν τις καταθέσεις τους στις
Τράπεζες αλλά τώρα αγωνιούν αν θα τους βάλουν χέρι αφού κανείς (ούτε οι
Τράπεζες) δεν τους βεβαιώνει με σιγουριά τι τρέχει και γιατί όλα
λέγονται μασημένα και με μισόλογα.
Αυτό που απασχολεί σήμερα κυβέρνηση και
αντιπολίτευση είναι αν τους βγαίνουν τα κουκιά… και τι πρέπει να κάνουν
για να μείνουν στην κυβέρνηση ή στην Βουλή σε περίπτωση εκλογών. Και
αν δεν έχουμε ακόμη φαινόμενα πλατείας Ταχρίρ είναι γιατί θεωρούν – και
μάλλον έχουν δίκιο από ότι φαίνεται – πως αντέχουμε και άλλες περικοπές
και περισσότερη υποτέλεια αρκεί να μας «παραμυθιάζουν» πολιτικά και
ιδεολογικά.
