Επιμένει ο γνωστός αρθρογράφος της καθεστωτικής «Καθημερινής» και ανταποκριτής στην Αμερική, Αθανάσιος Έλλις (ο αποκαλούμενος και «Φωνή της Αμερικής»), να «πρεσάρει» τις δύο ισχυρότερες συνιστώσες του σάπιου μεταπολιτευτικού καθεστώτος για τη μετεκλογική «μεγάλη συγκυβέρνηση» του «ιστορικού συμβιβασμού», α λα ελληνικά (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ). Έτσι, επανήλθε χθες με άρθρο του υπό τον τίτλο «Εθνική επιταγή ο μεγάλος συνασπισμός». Θα μου πείτε, και γιατί ...
επιμένει από τώρα; Δεν είναι νωρίς ακόμα; Μα δεν το κάνει για να τον ακούσουν τα δύο κόμματα. Αυτά έχουν ήδη ειδοποιηθεί και ξέρουν ότι όταν θα ’ρθει η ώρα και θα τα διατάξουν οι πάτρωνές τους, θα το κάνουν όπως κι αν έχει το πράμα. Αλλά, πρέπει να προετοιμασθεί και η κοινή γνώμη. Ιδού, λοιπόν, το άρθρο και τα συμπεράσματα δικά σας:
«…Στις
σημερινές κρίσιμες συνθήκες για τη χώρα απαιτείται εθνική συναίνεση. Ο
ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διευρύνει τη χαραμάδα ρεαλισμού που άνοιξε ο κ.
Σταθάκης, διότι εάν επιμείνει σε ανέφικτες υποσχέσεις, κερδίσει τις
επόμενες εκλογές και κληθεί να κυβερνήσει, θα αναγκαστεί να κάνει τη
δική του μεταστροφή, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη διατήρηση
της ενότητάς του και την απήχηση στους ψηφοφόρους του που θα νιώσουν
προδομένοι.
Όσοι μπροστά στον φόβο του πολιτικού κόστους, που θα προκαλούσε η συνεργασία με την «επάρατη Δεξιά», προτιμούν την ακυβερνησία ή τη συνεργασία με τον κ. Καμμένο, καλό είναι να γνωρίζουν ότι η Ιστορία δεν θα τους συγχωρέσει και θα χρεώσει και σε αυτούς -αν όχι, μόνον σε αυτούς- την Πομπηία, για να επικαλεσθώ τη σχετική πρόβλεψη του καθόλα ευπρεπούς Νίκου Βούτση. Για δικούς τους μικροκομματικούς λόγους κάποιοι αποδίδουν σε «σκοτεινά συμφέροντα» τις συζητήσεις και παροτρύνσεις για τη δημιουργία μεγάλου συνασπισμού. Δεν αγνοούν μόνο την επιθυμία της πλειοψηφίας των Ελλήνων, όπως αυτή καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, αλλά επιλέγουν να απορρίπτουν τα αντικειμενικά δεδομένα που έχουμε μπροστά μας. Όσες εκλογικές αναμετρήσεις και αν γίνουν, δεν θα αλλάξουν τις περιορισμένες δυνατότητες της χώρας. Όποιος υπόσχεται σήμερα πράγματα που γνωρίζει ότι δεν μπορούν να υλοποιηθούν, ρίχνει λάδι στη φωτιά, και αν βρεθεί στην εξουσία, θα είναι ο πρώτος που θα καεί.
Όσοι δε καταγγέλλουν ως «αφύσικη» μια τέτοια συνεργασία, παραβλέπουν τις κυβερνήσεις συνασπισμού της Ιταλίας και της Γερμανίας, αλλά και τη συναίνεση που επιδεικνύουν μπροστά στα δύσκολα τα κόμματα σε άλλες χώρες, από την Κύπρο, μέχρι την Ιρλανδία…
Μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας δεν είναι «πρόσκληση συνενοχής». Υπό τις παρούσες συνθήκες αποτελεί εθνική επιταγή».
Όσοι μπροστά στον φόβο του πολιτικού κόστους, που θα προκαλούσε η συνεργασία με την «επάρατη Δεξιά», προτιμούν την ακυβερνησία ή τη συνεργασία με τον κ. Καμμένο, καλό είναι να γνωρίζουν ότι η Ιστορία δεν θα τους συγχωρέσει και θα χρεώσει και σε αυτούς -αν όχι, μόνον σε αυτούς- την Πομπηία, για να επικαλεσθώ τη σχετική πρόβλεψη του καθόλα ευπρεπούς Νίκου Βούτση. Για δικούς τους μικροκομματικούς λόγους κάποιοι αποδίδουν σε «σκοτεινά συμφέροντα» τις συζητήσεις και παροτρύνσεις για τη δημιουργία μεγάλου συνασπισμού. Δεν αγνοούν μόνο την επιθυμία της πλειοψηφίας των Ελλήνων, όπως αυτή καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, αλλά επιλέγουν να απορρίπτουν τα αντικειμενικά δεδομένα που έχουμε μπροστά μας. Όσες εκλογικές αναμετρήσεις και αν γίνουν, δεν θα αλλάξουν τις περιορισμένες δυνατότητες της χώρας. Όποιος υπόσχεται σήμερα πράγματα που γνωρίζει ότι δεν μπορούν να υλοποιηθούν, ρίχνει λάδι στη φωτιά, και αν βρεθεί στην εξουσία, θα είναι ο πρώτος που θα καεί.
Όσοι δε καταγγέλλουν ως «αφύσικη» μια τέτοια συνεργασία, παραβλέπουν τις κυβερνήσεις συνασπισμού της Ιταλίας και της Γερμανίας, αλλά και τη συναίνεση που επιδεικνύουν μπροστά στα δύσκολα τα κόμματα σε άλλες χώρες, από την Κύπρο, μέχρι την Ιρλανδία…
Μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας δεν είναι «πρόσκληση συνενοχής». Υπό τις παρούσες συνθήκες αποτελεί εθνική επιταγή».
