«Δένει» η κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που φρόντισε ώστε να αφεθούμε στις «αγκάλες» του ΔΝΤ εκείνες τις ημέρες του 2009. Είχαν προηγηθεί οι καταγγελίες για τεχνητή διόγκωση του χρέους, προκειμένου να οδηγηθούμε στο ΔΝΤ. Οι εν λόγω καταγγελίες διαψεύστηκαν μεν από την Κομισιόν, όμως ουδέποτε διερευνήθηκαν, με αποτέλεσμα να πλανώνται ...
ακόμα και σήμερα ως βάσιμες υπόνοιες, που ακόμα βαραίνουν την διακυβέρνηση Παπανδρέου, μαζί με πολλές άλλες, που η δικαιοσύνη οφείλει να διερευνήσει.
Τώρα έχουμε νέες υπόνοιες ότι το ΔΝΤ είχε προτείνει τότε «κούρεμα» του χρέους, προειδοποιώντας παράλληλα ότι χωρίς αυτό, το πρόγραμμα ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία, εισπράττοντας όμως την άρνηση του Παπανδρέου. Το έγγραφο που παρουσιάζει ο ρεπόρτερ στην Ουάσινγκτον, Μιχάλης Ιγνατίου, γράφει τα εξής: «Κατά τη διάρκεια της συζήτησης οι εμπειρογνώμονες του Ταμείου, απαντώντας σε επικρίσεις μελών του ΔΣ για την τυχόν αποτυχία του προγράμματος αν δεν συνδυαστεί με ''κούρεμα'' του χρέους, δήλωσαν ότι "η αναδιάρθρωση του χρέους απορρίφθηκε από τις ίδιες τις ελληνικές αρχές"».
Βέβαια, το κούρεμα του χρέους έγινε πολύ αργότερα και στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία, οδηγώντας τα ασφαλιστικά ταμεία στην καταστροφή και τους μικροομολογιούχους στην απελπισία, ενώ παραλλήλως αποτυγχάνοντας να μειώσει το χρέος. Το είχαμε πει άλλωστε και τότε ότι η λύση δεν είναι το «κούρεμα» του χρέους, αλλά ο λογιστικός του έλεγχος και η διαγραφή του επαχθούς και παράνομου χρέους. Στην παρούσα είδηση όμως δεν είναι αξίας να εξετάσουμε μόνο το ποια είναι η πραγματική λύση, αλλά να δούμε και ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στην άρνηση της κυβέρνησης για «κούρεμα» του αρχικά και κατόπιν τις θριαμβικές εξαγγελίες για το PSI.
Η συζήτηση για το «κούρεμα» που προαναφέραμε έχει ημερομηνία 10 Μαΐου του 2010, ενώ εν τέλει αυτό έγινε δύο χρόνια μετά και συγκεκριμένα τον Μάρτιο του 2012. Θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα δύο, αφού εν τέλει η πρόταση του ΔΝΤ πραγματοποιήθηκε, έστω και με καθυστέρηση. Και όμως υπάρχει διαφορά και μάλιστα μεγάλη, που αφορά τόσο τους παθόντες του PSI, όσο και τον υπόλοιπο Ελληνικό Λαό.
Επί δύο ολόκληρα χρόνια τα ελληνικά ομόλογα παρέμεναν επισφαλή και οι «παίκτες» των CDS μπορούσαν να κερδοσκοπούν επάνω σε αυτά τα ομόλογα. Επιπλέον δε αυτού ο κάθε ένας από όσους Έλληνες έχουν στην πλάτη τους κάποιο δάνειο, αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να «τρέχουν» επί έναν ολόκληρο χρόνο οι τόκοι για ένα χρέος. Όσον αφορά τις συνέπειες για τους μικροομολογιούχους και για τα ασφαλιστικά ταμεία, θα ήταν εξίσου καταστροφικές και στις δύο περιπτώσεις, αν και ο χρόνος που μεσολάβησε ίσως και να αύξησε το ποσοστό του «κουρέματος» που υπέστησαν. Τότε η Ελλάδα είχε δανειστεί 110 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ οι αναλυτές σημειώνουν ότι άμα είχε προχωρήσει τότε στο «κούρεμα» θα είχε δανειστεί πολύ λιγότερα.
Το είπαμε και το ξαναλέμε ότι το «κούρεμα» του χρέους δεν είναι σε καμία περίπτωση λύση στο Ελληνικό πρόβλημα και ειλικρινώς δηλώνουμε ότι θα το κατακεραυνώναμε ακόμα και αν είχε αποφασιστεί το 2010. Ο λογιστικός έλεγχος και η διαγραφή του παράνομου και επαχθούς χρέους έπρεπε να πραγματοποιηθεί από τότε, μαζί με τις απαραίτητες ενέργειες για την αναγέννηση της Ελληνικής Οικονομίας, που τότε δεν βρισκόταν στα σημερινά χάλια. Όσο πιο πίσω πάμε στον χρόνο και όσο λιγότερα μνημόνια ήταν ψηφισμένα τόσο περισσότερα θα ήταν τα εργαλεία που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το κράτος, για να κρατηθεί και να διαπραγματευθεί. Όμως, παρόλα αυτά, η διαφορά μεταξύ της άρνησης του «κουρέματος» το 2010 και του PSI του 2012 ανέρχεται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, γεγονός που δικαιολογημένα οφείλει να εγείρει ερωτήματα, τα οποία μπορεί να απαντήσει μονάχα η δικαιοσύνη.
Οι διαψεύσεις που έρχονται από το περιβάλλον του, συνεχώς σε άδεια διακοπών, πρώην πρωθυπουργού δεν είναι καθόλου αρκετές αν κάποιος σκεφτεί τον πόνο που βίωσε ο Ελληνικός Λαός στα χρόνια του μνημονίου.
