Η διαλεκτική είναι ως γνωστόν βασική μέθοδος εκμαιεύσεως της αλήθειας τόσον στον υλισμό όσον και στον ιδεαλισμό. Μία από τις αρχές της διαλεκτικής είναι και η τριαδική αρχή: θέσις - αντίθεσις - σύνθεσις. Κατʼ αυτήν κάθε πράγμα (ιδέα, κατάσταση κ.λπ.) εμφανίζεται σαν ΘΕΣΗ, που προκαλεί την εμφάνιση του αντιθέτου του (ΑΝΤΙΘΕΣΗ). ...
Από την αλληλεπίδραση δε ή πάλη αυτών των δύο αντιθέτων προκύπτει ένα τρίτο πράγμα, η ΣΥΝΘΕΣΗ, που είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα από τα δύο που την συνέθεσαν.
Εν προκειμένω αν λάβουμε σαν θέση το Άτομο ενός βιολογικού είδους, η αντίθεσή του είναι το ίδιο το Είδος. Όπως δε το Άτομο είναι εφοδιασμένο με ένα βασικό ένστικτο, που είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, έτσι και το Είδος έχει σαν σύνολο ένα επίσης βασικό ένστικτο, το ένστικτο της διατήρησης. Προκειμένου περί του ανθρώπου το Είδος αυτό δεν είναι άλλο από την Ανθρωπότητα. Έχει λοιπόν η Ανθρωπότητα ένα βασικό ένστικτο διατήρησης του είδους της, όπως πολύ εύστοχα και με εμβρίθεια παρατήρησε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε στην αρχή της «Χαρούμενης Επιστήμης» του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν μπορεί να υπάρξει η αντίθεση χωρίς τη θέση που την προκάλεσε, όπως και η θέση χωρίς την αντίθεση. Έτσι, προκειμένου περί του ανθρώπου, δεν μπορεί να υπάρξει το Είδος του χωρίς τα Άτομα που το αποτελούν, όπως δεν μπορεί και ένα μεμονωμένο Άτομο χωριστά, δηλαδή έξω, από το Είδος του. Μάλιστα τόσο συνδεδεμένες είναι οι δύο αυτές ιδέες, Άτομο και Είδος (Ανθρωπότητα), ώστε οι αντίστοιχες φιλοσοφίες του Ατομικισμού και του Διεθνισμού να οδηγούν στην ουσία η μία στην άλλη.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: ποιό είναι το τελικό αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του Ατόμου με το Είδος (Ανθρωπότητα), δηλαδή η σύνθεσή τους; Η απάντηση είναι ότι δεν είναι άλλη από το Έθνος, που, σαν σύνθεση, είναι τελείως διαφορετικό σαν Ιδέα τόσον από το μεμονωμένο Άτομο, όσον και από το συνολικό Είδος. Πραγματικά η Ιδέα του Έθνους, βασισμένη στην βιολογική πραγματικότητα της Φυλής, είναι προικισμένη με τη Φυλετική Ψυχή και απαιτεί από τα Άτομα που το αποτελούν την πλήρη συμμόρφωση με αυτήν. Δεν είναι λοιπόν ανεξέλεγκτα τα Άτομα και ο Ατομικισμός δίνει τη θέση του στον Εθνικισμό.
Επίσης ο Διεθνισμός χάνει πλέον τη δύναμή του φιλοσοφικά, δίνοντας και αυτός τη θέση του στην συνθετική πλέον ιδεολογία του Εθνικισμού. Είναι φανερό άμεσα το σφάλμα του Διεθνισμού, αφού μάχεται την Ιδέα του Έθνους, δηλαδή την ίδια τη σύνθεση, και γίνεται καταφανές περισσότερο από το ότι, όπως είπαμε, οδηγεί στον Ατομικισμό. Έτσι λοιπόν τόσο το Άτομο όσο και το Είδος (Ανθρωπότητα) πρέπει να τεθούν σε υποδεέστερη μοίρα έναντι του Έθνους, γιατί αυτό το τελευταίο δεν είναι τίποτε άλλο από τη σύνθεση των δύο άλλων.
Ο άγνωστος Χ
