Γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Ήταν όλοι εκεί! Μετά τον Μητσοτάκη, ήρθε η σειρά του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβυτέρου, για να ενώσει το πολιτικό σύστημα. Όλες οι… συνιστώσες του πολιτικού κατεστημένου έδωσαν το παρόν στην εκδήλωση που διοργάνωσε το ίδρυμα «Κωνσταντίνος Καραμανλής», στο Μέγαρο Μουσικής, με προσκεκλημένη σύσσωμη την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, πλην φυσικά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. ...
Τόσο οι υπεύθυνοι των κομμάτων της συγκυβέρνησης, Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης όσο και ο Τσίπρας συναγωνίστηκαν μεταξύ τους για το ποιος θα πει την καλύτερη κουβέντα για τον Καραμανλή. Θα μπορούσαμε να αλιεύσουμε αρκετά «μαργαριτάρια» από το ασύστολο γλείψιμο υπέρ του Καραμανλή. Θα περιοριστούμε, όμως, στον «πολύ» Τσίπρα, ο οποίος για μία ακόμη φορά απέδειξε πόσο αδίστακτος και κενός αξιών είναι, προκειμένου να γευθεί, ως γνήσιο λιγούρι, την εξουσία. Αποδεικνύοντας τον ξεκάθαρα τον συστημικό του ρόλο και αγκαλιάζοντας ξεδιάντροπα την ψευδολογία χαρακτήρισε τον Καραμανλή ως «ξεχωριστή προσωπικότητα», ότι «κατάφερε μία σπάνια πολιτική υπέρβαση» και ως «μεγάλο πολιτικό ηγέτη». Πριν συνεχίσουμε θα πρέπει να πούμε ότι η κίνηση του Ιδρύματος να μη μας αποσταλεί προ(σ)κληση, μας έβγαλε από το κόπο (όπως και στην περίπτωση Μητσοτάκη) να την πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων. Το να πηγαίναμε να τιμήσουμε τον Καραμανλή θα ήταν σαν να νομιμοποιούσαμε ηθικά, ιδεολογικά και πολιτικά όλες εκείνες τις πράξεις για τις οποίες τον κατηγορούμε, ως Έλληνες Εθνικιστές. Για τις εθνικά απαράδεκτες συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, οι οποίες έθαψαν το ζήτημα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, βάζοντας μάλιστα τους Τούρκους ως ισότιμους συνομιλητές και εγγυήτρια δύναμη (Γι’ αυτές τις συμφωνίες, άλλωστε, είχε θρασύτατα δηλώσει ότι ήταν «οι ευτυχέστερες μέρες της ζωής του»). Για την αλλοπρόσαλλη αντιλαϊκή πολιτική του, η οποία οδήγησε το μετωπικό σχήμα του ΚΚΕ (την ΕΔΑ) στην αξιωματική αντιπολίτευση το 1958 με 25% (!), 9 χρόνια μετά την στρατιωτική ήττα των κομμουνιστών. Για το πολεοδομικό έκτρωμα της σύγχρονης Αθήνας. Για την απίστευτη ανεργία που δημιούργησε επί εποχής ΕΡΕ, με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να φεύγουν στο εξωτερικό για εύρεση εργασίας. Για τη δειλία, που επέδειξε να εγκαταλείψει το κόμμα του το 1963 και να το σκάσει, εν όψει της επερχόμενης εκλογικής συντριβής, με το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης. Για τη φράση «Η Κύπρος είναι μακριά» το 1974 και την ανάλογη πολιτική, την οποία ακολούθησε.
Για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την παράδοση της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής στους μαρξιστές. Για την αρχομανία του, προκειμένου να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για την καταστροφική έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Αυτά, και άλλα πολλά, έκανε ο Καραμανλής. Θα αποτελούσε, λοιπόν, ύβρη απέναντι στις πεποιθήσεις μας να δώσουμε το παρόν σε μία τέτοια εκδήλωση, ακόμη και αν μας καλούσαν. Από την άλλη, είναι πολύ πιθανόν αυτοί ακριβώς οι λόγοι να ώθησαν τους συστημικούς επικεφαλής των κομμάτων να… συνωστιστούν για να διαγωνιστούν στο ποιος θα υμνήσει περισσότερο τον Καραμανλή. Ας μην μας παραξενεύει αυτό, όμως, γιατί έχει μία πολύ λογική εξήγηση. Ο Καραμανλής είναι κάτι παραπάνω από ένα πολιτικό πρόσωπο, συγκεκριμένης κομματικής προέλευσης και απόχρωσης. Αποτελεί ένα κοινό σύμβολο αφοσίωσης και απόδοσης τιμών στο καθεστώς της Μεταπολίτευσης από το 1974 και σήμερα. Σ ‘αυτό το διεφθαρμένο σύστημα της μνημονιακής εξουσίας και των διαφόρων λιγουριών της εξουσίας που παριστάνουν, εκ του ασφαλούς , τους αντιμνημονιακούς, δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές. Πέρα από τις όποιες στενές κομματικές διαφωνίες τους, υπάρχει η κοινή πολιτική τους ιδιότητα και προσήλωση προς τη σαπίλα, τη διαφθορά, την παρακμή, την εθνική προδοσία και την κοινωνική εκμετάλλευση. Ως ένα τέτοιο σύμβολο, λοιπόν, ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος, είναι κατανοητό να λατρεύεται ως ίνδαλμα, τόσο από το δεξιό όσο και από το αριστερό κατεστημένο, πολιτικό, επιχειρηματικό, εκδοτικό, κοινωνικό. Εκφράζει ότι ακριβώς οδήγησε την Πατρίδα και το Λαό στη σημερινή κατάσταση. «Οι άλλοι» έχουν τους δικούς τους συντηρητικούς λόγους να τον τιμούν γι’ αυτό. Εμείς, όχι. Και είμαστε υπερήφανοι γι΄ αυτό!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
