Σε αντίθεση με την Ελλάδα και κόντρα στις Ευρωπαϊκές επιταγές, το Κράτος και οι πολίτες της Ισλανδίας αποφάσισαν όταν η χώρα τους χτυπήθηκε βάναυσα από την δική της τραπεζική κρίση, να επιλέξει η ίδια την πορεία που θα ακολουθήσει.
Πιο συγκεκριμένα (1) Αντί να δανειστεί και να υποθηκεύσει τον τεράστιο υποθαλάσσιο πλούτο της προκειμένου να ανακεφαλαιοποιήσει τις φαλιρισμένες της τράπεζες, αποφάσισε να τις αφήσει να χρεοκοπήσουν.(2) Για να προστατέψει τους πολίτες της, κούρεψε όλα τα στεγαστικά δάνεια ...
αφήνοντας ως χρέος κατά μέγιστο το 110% της νέας πραγματικής εμπορικής αξίας του ακινήτου.(3) Αντί να χαρίσει χρήματα στους τραπεζίτες ανακεφαλαιοποιώντας τους, επιδότησε την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων σε επίπεδο δανειολήπτη σε όλα τα στεγαστικά δάνεια ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων και το συνολικό εισόδημα της κάθε οικογένειας, τον αριθμό των ανήλικων παιδιών και των ηλικιωμένων στην κάθε οικογένεια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, κατέστησε τις τράπεζες εξαρτημένες από τους πολίτες και όχι τους πολίτες από τις τράπεζες. (4) Πάρα πολύ σημαντικά μετέτρεψε όλα τα δάνεια που είχαν συναφθεί σε ξένο νόμισμα, και θυμόμαστε εδώ την προτροπή των Ελληνικών τραπεζών να στραφούν οι «πελάτες» τους σε δάνεια Ελβετικού Φράγκου, στην τοπική Ισλανδική Κορόνα. Καθώς η αξία του εγχώριου νομίσματος μειώνονταν λόγο της κρίσης, αντίστοιχα και η αξία του εναπομείναντος δανείου ελαττώνονταν, ενώ τα έσοδα του νοικοκυριού και η εξυπηρέτηση του δανείου ήταν πλέον στο ίδιο νόμισμα. Παρατηρούμε λοιπόν, πως η Ισλανδία επιλέγοντας ως πρώτιστο μέλημα το συμφέρον της χώρας και όχι των διεθνών αρπακτικών των αγορών και των ντόπιων συνεργατών τους, κατάφερε να αποφύγει την υποθήκευσή της και να προτάξει το συμφέρον των πολιτών της και των επομένων γενεών. Παράλληλα, επιδοτώντας τους δανειολήπτες αντί για τους τραπεζίτες, επέλυσε ήδη σε πολύ μεγάλο βαθμό και το τραπεζικό πρόβλημα.
Βέβαια για να το επιτύχει χρειάστηκε να καταδικάσει τον πρώην διευθύνοντα σύμβουλο (CEO) κ. Λαρούς Γουέλντινγκ της δεύτερης μεγαλύτερης τράπεζας της χώρας «Γκλίτνιρ Μπάνκ», ενώ και οι λοιποί διευθύνοντες και των τριών μεγαλύτερων τραπεζών αντιμετωπίζουν σοβαρότατες κατηγορίες που επισύρουν πολυετείς ποινές. Αυτό όχι μόνο σχετικά με κατηγορίες υπεξαίρεσης κεφαλαίων, θαλασσοδανείων, δανείων σε ημετέρους ή σε δικές τους εγχώριες και υπεράκτιες (offshore) εταιρείες, λήψης προσωπικών προμηθειών για την έγκριση και εκταμίευση δανείων αλλά και λόγω της επαγγελματικής τους ανεπάρκειας στο να προστατέψουν την χώρα, τους πολίτες της, τους δανειολήπτες τους, και τους μικρομετόχους τραπεζικών οργανισμών τους οποίους διοικούσαν.
Αντί αυτού στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις μας επέλεξαν προκειμένου να σώσουν τους τραπεζίτες, τα golden boys, το πολιτικοτραπεζικό κατεστημένο, να υποθηκεύσουν όλη την χώρα, την συνολική της περιουσία, τις επόμενες γενιές και την εργασία των Ελλήνων για τα επόμενα 50 χρόνια. Ενώ στην Ελλάδα η συρρίκνωση της οικονομίας συνεχίζει και η ανεργία καλπάζει, στην Ισλανδία έχει ήδη πέσει στο μισό από την κορύφωσή της, ενώ ο οίκος Fitch επανέφερε την οικονομία της στην επενδυτική βαθμίδα και τις αγορές. Ποιος λοιπόν στα αλήθεια πρόταξε τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών της απέναντι στα διεθνή και εγχώρια πολιτικά, μιντιακά και τραπεζικά τζάκια; Οι πολιτικοί και Πρωθυπουργοί της Ελλάδας ή οι πολιτικοί και Πρωθυπουργοί της Ισλανδίας;
Οικονομικός Παρατηρητής
